«Είναι κρίμα να μένουν άνθρωποι μούσκεμα χωρίς νερό και φαγητό καταμεσής του Αιγαίου. Οι περισσότεροι δεν έχουν ξαναδεί θάλασσα και πνίγονται στο ένα μέτρο»
Στο Αγαθονήσι, το φέρι μποτ της τοπικής γραμμής «Παναγία Σπηλιανή» έφτασε από τη Λέρο ύστερα από 4 ώρες και 30 λεπτά, μεταφέροντας 147 αλλοδαπούς και είδη πρώτης ανάγκης.
Στην προκυμαία, ελάχιστοι κάτοικοι, μια ομάδα στρατιωτών και οι νεοφερμένοι μετανάστες, φοβισμένοι. «Είμαστε λίγοι στην Κοινότητα και απασχολούμαστε με τα προβλήματα των λαθρομεταναστών, δεν μας δίνεται άλλη δυνατότητα», μας λέει με πικρία ένας από αυτούς.
Γ.ΔΑΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 17/04 /09
Αγωνιούν όμως «για τους πολλούς απελπισμένους που περιμένουν αβοήθητοι ένα 24ωρο στη βραχονησίδα (Νερονήσι)». Τους 147 τους συνόδευσαν ώς εδώ από τη Λέρο τρεις αστυνομικοί, αυτούς «από το ξερονήσι ποιος θα τους πάρει», μονολογεί κουνώντας το κεφάλι ο κοινοτάρχης Ευάγγελος Κόττερος. Και εξηγεί ότι στο Αγαθονήσι μόλις πρόσφατα πήγε λιμενικός. Οτι χρόνια παρακαλούσε κάθε φορά τους ψαράδες να τους παίρνουν από τα βράχια, «γιατί φοβούνται και αυτοί, έχουν ευθύνη αν κάποιος πνιγεί, αλλά εφόσον είναι αδύνατο να προσεγγίσει σκάφος του Λιμενικού στα βράχια, ας έχουν τουλάχιστον την επίβλεψη. Είναι κρίμα να μένουν άνθρωποι μούσκεμα, χωρίς νερό και φαγητό καταμεσής του Αιγαίου. Οι περισσότεροι δεν έχουν ξαναδεί θάλασσα και πνίγονται στο ένα μέτρο».
Στα 14 τ.χλμ. του Αγαθονησιού οι μόνοιμοι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους 100. Κτηνοτρόφοι, ψαράδες και συνταξιούχοι του ΟΓΑ. Με τους στρατιώτες και τους υπαλλήλους φτάνουν τους 150. Γύρω από το νησί βρίσκονται οι βραχονησίδες Κατσαλάνι, Πίτα Νερονήσι και Στρογγυλή. Οι βάρκες με τους λαθρομετανάστες άρχισαν να φτάνουν εδώ το 2002 και βγαίνουν στα ανατολικότερα σημεία. Πρώτα, έρχονταν Παλαιστίνιοι και σε μικρό αριθμό. Αλλά το 2007-2008 οι αλλοδαποί πρόσφυγες ήταν 4.702 και με άλλους 1.600 που εντοπίστηκαν σε βράχια της ευρύτερης περιοχής και μεταφέρθηκαν στην Πάτμο, όπου ανήκει διοικητικά το Αγαθονήσι, ξεπέρασαν τους 6.000.
Ρωτάμε τον κοινοτάρχη για τις περιπολίες:«Οι λιμενικοί περιπολούν, αλλά λόγω της πολύ μικρής απόστασης από τις τουρκικές ακτές και των πολλών βραχονησίδων, το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο. Κι εδώ δεν υπάρχει υποδομή για να επιβιώσουν αυτοί οι άνθρωποι. Σήμερα 68 άνθρωποι κοιμούνται βρεγμένοι πάνω στα βράχια, είναι βέβαιο ότι σε μερικές ώρες θ' αρρωστήσουν. Επικοινωνώ καθημερινά με δεκάδες υπηρεσίες. Μήπως και βρω λύση για τη μεταφορά τους. Στην Πάτμο αρνούνται να τους δεχτούν. Κι εμείς βγάζουμε πτώματα. Τόσοι ξεψύχησαν, τόσοι...».
Τα γύρω νησιά δεν τους δέχονται;
Ολόκληρη την ημέρα, εγώ και οι κάτοικοι ασχολούμαστε με τους λαθρομετανάστες, λέει ο κοινοτάρχης στο Αγαθονήσι Ευάγγελος Κόττορος Ολόκληρη την ημέρα, εγώ και οι κάτοικοι ασχολούμαστε με τους λαθρομετανάστες, λέει ο κοινοτάρχης στο Αγαθονήσι Ευάγγελος Κόττορος «Υστερα από παρεμβάσεις της επάρχου Καλύμνου -έχουμε βλέπετε και την οικονομική κρίση-, δέχονται ορισμένους. Κάποιοι εστιάτορες και ξενοδόχοι ελπίζουν στην ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Ομως οι υπόλοιποι κάτοικοι αντιδρούν. Ζητούν να τους πάνε στο Κέντρο Υποδοχής Σάμου. Αλλά οι Σαμιώτες μετάνιωσαν που το έφτιαξαν, γιατί στέλνουν ομάδες 180 λαθρομεταναστών και όταν γεμίζει, οι αλλοδαποί γυρίζουν στους δρόμους. Τους τελευταίους που έφτασαν δεν τους δεχόταν κανένα γειτονικό νησί, τους έφεραν για μία νύχτα ξανά στα βράχια του Αγαθονησιού και την επομένη τούς μετέφεραν με δύο πλωτά του Λιμενικού στον Πειραιά».
Η καθημερινότητα στο νησί, ειδικά για τον κοινοτάρχη, είναι συνδεδεμένη με τους πρόσφυγες, αφού στη μεταφορά τους εμπλέκονται διάφορες υπηρεσίες. Για παράδειγμα, προκειμένου να μετακινηθούν στην Κάλυμνο, χρειάστηκε συνεννόηση με την έπαρχο και την Αστυνομία που ετοιμάζει τα χαρτιά, ενώ ο αστυνομικός διευθυντής για ν' αποφασίσει, έπρεπε να έχει τη σύμφωνη γνώμη του δημοτικού συμβουλίου Καλύμνου και να βρεθεί μεταφορικό μέσο.
Ζητάμε να μας πει πόσοι έρχονται. Ο κοινοτάρχης ξεφυλλίζει ένα ογκώδες βιβλίο. «Χάσαμε τον λογαριασμό. Στις 2 Μαρτίου, 44 άτομα. 24 Σομαλοί, 10 Παλαιστίνιοι, 10 Αφγανοί. 39 άνδρες, 5 γυναίκες. Στις 3 Μαρτίου, 31 άτομα, στις 9 Μαρτίου 28, στις 12 Μαρτίου 85 άτομα, στις 15.... Τότε ήρθε σκάφος του Λιμενικού ανοιχτής θαλάσσης, ύστερα από διαμαρτυρίες μας, και άρχισαν οι περιπολίες». Στις 16 Μαρτίου ήρθαν 53 άτομα, στις 17 ήρθαν 27, στις 29, 162 άτομα, συνεχίζει...
Ανάμεσα στους νεοεισελθέντες υπάρχουν ευπαθείς ομάδες: «Από τους 27 της 17ης Μαρτίου, 4 είναι παιδιά 8 μηνών, 3 ετών και 10, και τρεις είναι γυναίκες. Από τους 28 που ήρθαν στις 18 Μαρτίου, 4 είναι ανήλικα παιδιά και 4 γυναίκες. Και στους 24 που έφτασαν στις 20 του μήνα, όλοι Σομαλοί και Αφγανοί, περιλαμβάνονται έξι παιδιά και δύο γυναίκες. Συνολικά σε τρεις μήνες βγάλαμε από τη θάλασσα 877 άτομα, 900 με τους χθεσινούς», κάνει τον απολογισμό ο πρόεδρος της Κοινότητας.
Το πρόσωπό του αλλάζει έκφραση όταν αναφέρεται στους λιγοστούς κατοίκους. Συγκινείται. «Τους είδαν με μεγάλη συμπάθεια, τους έδωσαν τα ρούχα τους να ντυθούν. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς είχαμε καταιγίδα. Μια βάρκα γεμάτη μετανάστες βγήκε στο Κουνελονήσι. Δεν το πήραμε χαμπάρι. Δύο μέρες με ραγδαία βροχή έμειναν στον βράχο. Βγήκε ένας ψαράς για ψάρεμα και τους έβγαλε, λιπόθυμους. Ο μοναδικός γιατρός του νησιού τούς περίμενε με φορτηγάκι στο λιμάνι. Μια γυναίκα, με το μωρό αγκαλιά, σωριάστηκε στην προκυμαία. Τραυματισμένοι, οι περισσότεροι με υποθερμία. Πάλευε ο γιατρός δύο μερόνυχτα και τους έσωσε. Τα περασμένα Χριστούγεννα η φουρτούνα έβγαλε άλλους που ήταν ξανά σε βάρκα στο Νερονήσι. Μ' ένα βαρέλι πλαστικό, κομμένο εγκάρσια, προσπάθησαν να πλησιάσουν στο Αγαθονήσι. Δύο μέτρα από την ακτή μας, βγάλαμε πνιγμένο ένα παλικάρι. Σύρος, 23 ετών. Πέρυσι, μια κοπέλα που προσπαθούσε να φτάσει κολυμπώντας, ξεψύχησε στα χέρια μας. Μιά άλλη πίσω της πνιγόταν λίγα μέτρα από την ακτή. Δεν προλάβαμε. Πολλές βάρκες ήταν γεμάτες παιδιά. Ετρεμαν, παγωμένα. Ενα παιδάκι στο λιμάνι έβγαλε τις κάλτσες, τα παπούτσια του και τους τα έδωσε».
Ο κοινοτάρχης βοηθάει και αυτός να μεταφερθούν τα είδη πρώτης ανάγκης που ήρθαν από τη Λέρο, στη μικρή αποθήκη που είναι και καταυλισμός. Είναι γεμάτη ζωοτροφές.«Εδώ κοιμούνταν», μας λέει. «Τώρα μόνο το δωμάτιο του αστυνομικού σταθμού υπάρχει άδειο. Ερχονται πολλοί, δεν χωράνε. Οταν ο άνθρωπος πεινάει μπορεί να ανοίξει και μερικά σπίτια για να φάει. Χτυπάνε τα παράθυρα ζητώντας βοήθεια. Τους δίνουμε τα ρούχα μας. Ο φούρναρης ζυμώνει παραπάνω ψωμί».
Η πόρτα του αστυνομικού σταθμού είναι ανοιχτή. Πάνω σε χαρτόκουτα, στο δάπεδο, κοιμούνται ένα τσούρμο νεοφερμένοι, οι περισσότεροι έφηβοι. Βρώμικοι, βρεγμένοι, πεινασμένοι. Ο μικρότερος σηκώνεται όρθιος. Μιλάει αγγλικά: «Από 'δώ είσαι; Ωραίο μέρος. Θα ήθελα να ζω εδώ. Αλλά θα πάω στην Αγγλία».
Πόσο χρονώ είσαι;
«Είμαι 15. Από το Αφγανιστάν. Πώς θα φύγω από 'δώ; Είναι δύσκολο;».
Δεν μπορείς να ταξιδέψεις χωρίς χαρτιά.
«Αν είχα χαρτιά, θα πήγαινα με το αεροπλάνο. Τώρα πές μου πώς θα φτάσω».
Οι υπόλοιποι είναι φίλοι σου;
«Ο Αφγανός είναι φίλος, με τον Παλαιστίνιο γνωριστήκαμε στην Τουρκία. Οι υπόλοιποι είναι στο Νερονήσι, σχεδόν δύο μέρες. Χωρίς νερό...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου