Το άρθρο της ένθετης έκδοσης του κυριακάτικου «Ριζοσπάστη», το αφιερωμένο στα 130 χρόνια από τη γέννηση του Στάλιν, αποτελεί δυστυχώς ξεκάθαρη επαλήθευση όσων κάναμε λόγο για σταλινική στροφή της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ.
Οπως συμβαίνει πάντοτε σε ανάλογες περιπτώσεις, έτσι και σε τούτη, από τη μία η ανάγκη εκλαΐκευσης της κομματικής γραμμής και από την άλλη -και κυρίως- η ανάγκη που πηγάζει από τον γραφειοκρατικό επαγγελματισμό, να διατυμπανίζουν τα στελέχη με τον πιο ακραίο τρόπο τη συμφωνία τους με την καθοδήγηση, οδήγησαν στο να εκφραστεί με τον πλέον απροσχημάτιστο και απροκάλυπτο τρόπο η σταλινική στροφή.
Υστερα από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, που κυμαίνεται από το 1956 έως το 1989, πλήρους εναρμόνισης με τη σήμερα χαρακτηριζόμενη «οπορτουνιστική» σοβιετική ηγεσία, κορυφαία εκδήλωση της οποίας ήταν η ανοχή, αν όχι η συμμετοχή στην εξόντωση του Νίκου Ζαχαριάδη, ξεπερνώντας τις σχετικές θέσεις του 18ου Συνεδρίου, όπου -αν μη τι άλλο- ψελλιζόταν κάτι περί «υπερβολών» κατά την αντιμετώπιση των αντεπαναστατικών κέντρων, ενώ ταυτόχρονα υποστηριζόταν αντιφατικά ότι το κόμμα δεν διαχωρίζει θετικές και αρνητικές περιόδους κατά τον «υπαρκτό», με το άρθρο αυτό αγιοποιούνται η σταλινική περίοδος και ο ίδιος ο Στάλιν, όχι μόνο για τη συμβολή του από οικονομική σκοπιά, αλλά και γενικότερα, δίχως να του αποδίδονται πια το παραμικρό ψήγμα, αδυναμία ή και υπερβολή.
Με ένα αφιέρωμα «οφειλόμενο φόρο τιμής», που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους διθυράμβους προς τον Στάλιν της ίδιας της σταλινικής περιόδου, όταν «ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τα 'σκιαζε η φοβέρα...», ο «μπολσεβίκος ηγέτης» και «ηγέτης του παγκόσμιου προλεταριάτου» συνδέεται αναπόσπαστα με τις «λαμπρές σελίδες», αλλά με «τις δύσκολες στιγμές (μια και σκοτεινές δεν φαίνεται να υπάρχουν) στην ιστορία της Σοβιετικής Ενωσης», τις οποίες προφανώς και αντιμετώπισε επιτυχώς. Ο ίδιος είχε «πολύτιμη και καθοριστική συμβολή» σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο. Ιδιαίτερα από τη σκοπιά αυτού του τελευταίου συνέβαλε στη συντριβή των δυνάμεων της «πέμπτης φάλαγγας», στις οποίες προφανώς κατατάσσονται και όλοι οι τότε διωχθέντες κομμουνιστές. Ακόμη, «κράτησε σταθερό το τιμόνι στην οικοδόμηση των θεμελίων του σοσιαλισμού». Από την άλλη, όσοι τολμούν να του ασκήσουν κριτική ή, κατά την κομματική ορολογία, να προβούν σε «συκοφαντικές επιθέσεις στο πρόσωπο και στο έργο του», δεν είναι παρά «αστοί όπου γης και οπορτουνιστές συνοδοιπόροι τους», οπότε και εύλογα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι, για την καθοδήγηση του ΚΚΕ, όσοι στέκουν κριτικά απέναντί του όχι μόνο δεν έχουν θέση στις γραμμές του κόμματος, αλλά ούτε σε εκείνες των φίλων και συμμάχων του.
Επαναλαμβάνω κινδυνεύοντας να γίνω κουραστικός ότι όλα τα παραπάνω:
- Αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, η οποία ταυτίζει τον κομμουνισμό με τις σταλινικές, βάναυσες παραβιάσεις του.
- Για όποιον γνωρίζει ή για όποιον θελήσει να μάθει κάποτε (κάτι καθόλου δύσκολο στην εποχή μας) την πραγματικότητα εκείνης της περιόδου, αν υιοθετήσει αυτή την ταύτισή της με τον σοσιαλισμό που επιχειρεί η ηγεσία του ΚΚΕ, είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθεί στην απόρριψη του ίδιου του σοσιαλισμού.
- Οδηγούν σε αδιέξοδο κάθε προσπάθεια ερμηνείας της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, στον βαθμό που δεν αναγνωρίζονται οι εγκληματικές παραβιάσεις της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, κατά τη σταλινική κυρίως περίοδο, αλλά και στη συνέχεια, ως σημαντική αιτία της.
- Αποτελούν τρανταχτή ασυνέπεια, στον βαθμό που δεν συνοδεύονται από την καταδίκη («ως οπορτουνιστών, ανέλπιστων συμμάχων της αστικής τάξης») και όλων των ηγεσιών του ΚΚΕ, που μέχρι πρότινος προσυπέγραφαν και -με επίσημες κομματικές αποφάσεις- την καταδίκη της σταλινικής προσωπολατρίας, η οποία σήμερα παρουσιάζεται ως «πρόσχημα» και «λεγόμενη» για να συκοφαντηθεί ο μέγας πατερούλης των λαών.
Οφείλω να ομολογήσω ότι μου είναι δύσκολο να κατανοήσω μια τέτοια στάση από μέρους της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ, μια στάση που πλήττει καίρια τόσο την υπόθεση του κομμουνισμού όσο και το ίδιο το κόμμα.
Αρνούμενος να ακολουθήσω τους πλέον καχύποπτους, οι οποίοι ανήμποροι να ερμηνεύσουν λογικά αυτή τη μετατόπιση, που έλαβε χώρα ανάμεσα στο 17ο και στο 18ο Συνέδριο, καταφεύγουν στη συνωμοσιολογία και κάνουν λόγο για εσωκομματική προβοκάτσια ολκής, τείνω να υιοθετήσω την άποψη ότι από τη μια η ηγεσία του ΚΚΕ, στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί τα «χλωρά» του σοσιαλισμού, τα καίει μαζί με τα «ξερά», μη έχοντας την ικανότητα να διαχωρίσει τα πρώτα από τα δεύτερα, και από την άλλη, υπερασπίζοντας ιστορικά τον δήθεν «καθάριο» και «αταλάντευτο» Στάλιν, επιδιώκει να τεκμηριώσει τον σεχταρισμό της και να συγκαλύψει τον πολύ πρακτικό σημερινό δεξιό οπορτουνισμό της.
Σε κάθε περίπτωση, όπως οδεύουν τα πράγματα στο ΚΚΕ, το μόνο που απομένει είναι να δούμε τον ανδριάντα ή την προτομή του Στάλιν πλάι σε εκείνη του Λένιν στο αίθριο του Περισσού.
Και τα χιλιάδες έντιμα, γνωρίζοντα μέλη του μέχρι πότε θα υποχωρούν στο όνομα μιας κακώς νοούμενης κομματικότητας; Τι περιμένουν για να αντισταθούν, όχι πια μόνο ψιθυριστά, «σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις / [...] στις κολακείες, τις ευχές, τις τόσες υποκλίσεις / από γραφιάδες και δειλούς για τον σοφό / αρχηγό τους»;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΣΗΣ
