Ρουμπινί: Αναδιάρθρωση ή επιστροφή στη δραχμή

Δηλώσεις του γνωστού οικονομολόγου σε κλειστή εκδήλωση στην Αθήνα.
Σε αναδιάρθρωση του χρέους ή επιστροφή στη δραχμή θα υποχρεωθεί η Ελλάδα, δήλωσε ο γνωστός οικονομολόγος, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, Νουριέλ Ρουμπινί, ο οποίος θα έχει σήμερα συνάντηση με τον υπουργό Οικονομικών κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου, αλλά και το πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου.

Θα συζητηθούν ζητήματα που έχουν σχέση με την πορεία της ελληνικής οικονομίας και το υψηλό δημόσιο χρέος της χώρας.

Ο γνωστός οικονομολόγος βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα, όπου έχει συναντήσεις με οικονομικούς και επιστημονικούς παράγοντες.

Μιλώντας χθες σε κλειστή εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα και στην οποία συμμετείχαν κορυφαία στελέχη από τον επιχειρηματικό και τραπεζικό χώρο, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης εξέφρασε την άποψη ότι, όσο απαραίτητη και ορθή να είναι η δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας, δεν λύνει το μεγάλο πρόβλημα του τεράστιου δημόσιου χρέους.

Ο Ρουμπίνι υποστηρίζει την άποψη ότι πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ, ως μόνη εφικτή λύση για να ξεφύγει η ελληνική οικονομία από τον φαύλο κύκλο του υψηλού χρέους και της ύφεσης και να επιτύχει ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια.

www.kathimerini.gr

Δύο χρόνια μετά

Του Σταθη Ν. Καλυβα*

Κλείνουν δύο χρόνια από τον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και των επεισοδίων που ακολούθησαν. Ποιος είναι ο σημερινός απόηχος ενός γεγονότος που σημάδεψε με τέτοια ένταση την εποχή του;

Ας ξεκινήσουμε από τα πιο χειροπιαστά. Από τη μία, η Δικαιοσύνη λειτούργησε. Οι δράστες του φόνου δικάστηκαν και καταδικάστηκαν. Από την άλλη όμως, η Δικαιοσύνη δεν λειτούργησε. Οι δράστες των εκτεταμένων καταστροφών, που μαζί με την οικονομική κρίση συνέβαλαν στη βύθιση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, ουδέποτε ενοχλήθηκαν. Οχι μόνο αυτό, αλλά ελάχιστοι θεωρούν σκανδαλώδη την εκκωφαντική αυτή απουσία της εφαρμογής του νόμου. Παραβλέπουν, με τον τρόπο αυτό, τις αρνητικές συνέπειες μιας επιλεκτικής ευαισθησίας και ενός «α λα καρτ» κράτους δικαίου.

Ο «αντιεξουσιαστικός» χώρος αρχικά ενισχύθηκε από την εισροή εκατοντάδων εφήβων που μαγεύτηκαν από τη δυνατότητα συμμετοχής σε φαντασμαγορικές καταστροφές δίχως ρίσκο. Αξίζει να υπογραμμιστεί πως τέτοια γεγονότα χρησιμεύουν πρωταρχικά στην οργανωτική αναπαραγωγή του χώρου αυτού, μέσω της στρατολόγησης ανθρώπινου δυναμικού που στη συνέχεια «εκπαιδεύεται» από τους βετεράνους. Εύκολα μπορεί να διαπιστωθεί πως το μοντέλο αυτό, που λειτουργεί απρόσκοπτα από το 1974 και δώθε, παράγει μια νέα φουρνιά «μελών» σε κάθε μεγάλα επεισόδια. Είναι όμως εξίσου πιθανό ο «Δεκέμβρης» να υπήρξε η αρχή του τέλους. Η αίσθηση της παντοδυναμίας που προέκυψε και η εισροή των θερμόαιμων, αλλά και ανεξέλεγκτων «μπαχαλάκηδων», βρήκε τη φυσική της κατάληξη στην τραγωδία της Marfin και είχε συνέπεια το ξέφτισμα του χώρου και της ικανότητάς του να παράγει εκτεταμένες καταστροφές. Εδώ, είναι απαραίτητη μία σημαντική υπενθύμιση: ενώ οι Κορκονέας και Σαραλιώτης βρίσκονται (ορθά) στη φυλακή, οι δολοφόνοι της Marfin κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι, κάτι που δεν φαίνεται να ενοχλεί ιδιαιτέρως τους επαγγελματίες της ευαισθησίας.

Το ξέφτισμα του «αντιεξουσιαστικού» χώρου δεν αντιστοιχεί στο τέλος της αντισυστημικής βίας, αλλά στη μεταλλαγή της. Ο «Δεκέμβρης» κληροδότησε στη χώρα μια βία διαφορετική από αυτήν που άσκησε πάνω στο σώμα της Αθήνας. Οπως έχει υποστηρίξει η Ιταλίδα κοινωνιολόγος Donatella della Porta, η φυσιολογική κάμψη που γνωρίζουν τα κινήματα αυτού του είδους συχνά ωθεί τα πιο ακραία στοιχεία τους προς την τρομοκρατία. Αυτό φαίνεται να έγινε και στη δική μας περίπτωση.

Η απόφαση, όμως, του περάσματος στην τρομοκρατία ισοδυναμεί στην πράξη με την περιθωριοποίηση των στοιχείων αυτών και την υπονόμευση του χώρου απ’ τον οποίο προήλθαν. Ιστορικά, η επιλογή της τρομοκρατίας λειτουργεί αρνητικά ως προς τα κοινωνικά κινήματα που την γεννούν.

Πώς αντιμετωπίζει σήμερα η κοινωνία τα γεγονότα; Η Ελλάδα του 2010 είναι μια πολύ διαφορετική χώρα από αυτή του 2008. Τον Δεκέμβριο του 2008 η χώρα βίωνε ακόμη τον μεγάλο της μύθο, την ψευδαίσθηση μιας άκοπης και απρόσκοπτης ευμάρειας. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη υπήρξαν από αρκετές απόψεις αναπόσπαστο κομμάτι, πολυτέλεια σχεδόν, της ψευδαίσθησης αυτής. Είναι πολύ χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο τα αντιμετώπισε η κυβέρνηση Καραμανλή, και που μπορεί να συνοψιστεί σε τρία στοιχεία: φοβική και παθητική συμπεριφορά, διαλυμένος κρατικός μηχανισμός και εξαγορά της κοινωνίας με άπλετο (φτηνό τότε…) χρήμα για αποζημιώσεις πραγματικών και πλασματικών παθόντων (όπως ακριβώς και με τις μεγάλες πυρκαγιές του 2008). Αν, λοιπόν, η Ελλάδα της ευμάρειας κυοφόρησε τον «Δεκέμβρη», η Ελλάδα της κρίσης τον έχει αποβάλει, κάτι που φαίνεται καθαρά στην εξέλιξη της κοινής γνώμης. Ετσι, ενώ το 36% των ερωτώμενων σε έρευνα της Public Issue που έγινε τον Δεκέμβριο του 2008 θεωρούσε πως τα γεγονότα αφορούσαν μια μειοψηφία και πως δεν αποτελούσαν μαζικό φαινόμενο, έναν χρόνο μετά, το αντίστοιχο ποσοστό ήταν πλέον πλειοψηφικό και ανερχόταν στο 51%.

Εκεί όπου σταματάει η πραγματικότητα, ξεκινάει ο συμβολισμός. Εδώ παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η παρατήρηση της συστηματικής προσπάθειας να μετατραπεί ο «Δεκέμβρης» σε σύμβολο μιας «αυθεντικής» επαναστατικότητας που θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για «νέους αγώνες». Εδώ και δύο χρόνια, λοιπόν, στήνεται μια ολόκληρη παραγωγή εκδόσεων, ντοκιμαντέρ και εκδηλώσεων για την επέτειο του «Δεκέμβρη». Ομως, αυτά αφορούν όλο και πιο λίγους. Η κοινωνία αδιαφορεί.

Ο «Δεκέμβρης» ήταν πολλά πράγματα συγχρόνως. Υπήρξε όμως, σε τελευταία ανάλυση, συνδυασμός δύο κυρίως στοιχείων: της δράσης οργανωμένων ομάδων που βρήκαν μια ευκαιρία να προσφέρουν κάλυψη σε ανθρώπους που είτε επιθυμούσαν να εκφράσουν ετερόκλητα συναισθήματα είτε ήθελαν να προβούν σε καταστροφές. Και της νομιμοποίησης, αν όχι ανοιχτής επιβράβευσης, της συμμετοχής σε τέτοιου είδους πρακτικές από μια μεγάλη μερίδα δημοσιογράφων και διανοούμενων.

Μ’ αυτή την έννοια, τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 υπήρξαν το ακραίο ίσως σύμπτωμα μιας ολόκληρης εποχής, που πλέον έληξε. Δεν απομένει παρά μια γενναία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που θα μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε χώρους γνώσης και θα καταργήσει το άγος του ασύλου, για να περάσει η κοινωνία σε ένα στάδιο όπου γεγονότα σαν αυτά του Δεκεμβρίου 2008 να θεωρούνται τόσο ξεπερασμένα δείγματα πολιτικής υπανάπτυξης όσο και αυτά του Απριλίου 1967.

* Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Yale.KAΘΗΜΕΡΙΝΗ 7/12/2010

αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας

Την αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, μέσα στα επόμενα δύο με τρία χρόνια, θεωρεί πιθανή ο επικεφαλής οικονομολόγος της βρετανικής τράπεζας, Standard Chartered.

Σε συνέντευξη που έδωσε στο τηλεοπτικό δίκτυο CNBC-TV18, ο Τζέραρντ Λάιονς είπε ότι αναδιάρθρωση χρέους στην Ευρωζώνη δεν θα γίνει εντός του 2011:

«Δεν θα γίνει το 2011. Η πραγματικότητα είναι ότι οι Ευρωπαίοι, με τη βοήθεια του ΔΝΤ, έχουν βάλει στην άκρη 750 δισ. ευρώ, που είναι αρκετά για να βοηθήσουν την Ιρλανδία, πιθανόν και την Πορτογαλία και την Ισπανία», εκτίμησε.

«Νομίζω ότι σε κάποια φάση στα επόμενα χρόνια, πιο πιθανό είναι σε 2-3 χρόνια, η Ελλάδα και η Ιρλανδία θα θελήσουν να αναδιαρθρώσουν το χρέος τους», προσέθεσε.

Ο κ. Λάιονς προέβλεψε ότι το ευρώ θα συνεχίσει να εξασθενεί λόγω των υψηλών χρεών που έχουν πολλές χώρες της Ευρωζώνης.

«Φιλική» αναδιάρθρωση

Σε «φιλική» αναδιάρθρωση του παλαιού χρέους προς ιδιώτες ομολογιούχους, επιδιώκοντας σημαντική απομείωσή του (το λεγόμενο «haircut»), πρέπει να προχωρήσει άμεσα, το αργότερο μέχρι τον Μάρτιο 2011, η Ελλάδα.

Σε διαφορετική περίπτωση και λόγω του πολύ μεγάλου κρατικού χρέους, «δεν αποκλείεται να έχουμε το ατύχημα να κάνουμε όλες τις αναγκαίες θυσίες και διαρθρωτικές προσπάθειες και να οδηγηθούμε παρόλα αυτά σε μια παταγώδη χρεοκοπία σε δύο-τρία χρόνια από σήμερα».

Την παραπάνω πρόταση-εκτίμηση διατύπωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο επίκουρος καθηγητής Χρηματοοικονομικών του ΑΠΘ, Βασίλης Πολυμένης, βραβευμένος από κορυφαίες εταιρείες της Γουοόλ Στριτ για την έρευνά του περί ομολόγων και χρεοκοπίας.

«Η επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής είναι ευπρόσδεκτη, αλλά δεν λύνει το θέμα της στάσης πληρωμών. Οι διαρθωτικές αλλαγές είναι γενναίες, αλλά όχι αρκετές, βάσει μεγέθους του χρέους. Πρέπει να καταλάβουμε ότι κάποιος θα χάσει. Και πρέπει να διαπραγματευτούμε με την τρόικα, ώστε να μας επιτραπεί να προχωρήσουμε σε αναδιάρθρωση χρέους προς παλαιούς ομολογιούχους, τώρα, που έχουμε ακόμη κάποια διαπραγματευτική ισχύ», τόνισε.

Σύμφωνα με τον καθηγητή, σε μια τέτοια αναδιάρθρωση θα πρέπει να ανταλλάξουμε παλιούς τίτλους με άλλους, μικρότερης ονομαστικής αξίας, επιτοκίου γύρω στο 4% και διάρκειας τουλάχιστον 20 ετών.

«Θα μπορούσε να ζητηθεί από την τρόικα να επιτραπεί στη χώρα να επιδιώξει ανταλλαγή στο 67% της αγοραίας αξίας των τίτλων, που ίσχυε τον Μάιο 2010. Δηλαδή, οι ομολογιούχοι να πιεστούν να αποδεχτούν μόνο 1/3 περαιτέρω ζημία, ενώ η Ελλάδα να δεσμευτεί για τα υπόλοιπα 2/3 της αγοραίας αξίας των ομολόγων, από τα επίπεδα του Μαΐου», πρόσθεσε, υπενθυμίζοντας ότι η Ελλάδα έχει «στο μανίκι της» τον «διαπραγματευτικό άσο» της απειλής για μονομερή στάση πληρωμών.

«Ο ισχυρισμός ότι αν η Ελλάδα ζητήσει από τους ομολογιούχους να δεχτούν απομείωση, αυτό θα σημάνει αυτόματα κλείσιμο των διεθνών αγορών, είναι λανθασμένος. Οι αγορές θα παραμείνουν κλειστές όσο είμαστε υπερχρεωμένοι. Σε αντίθεση με μια απλή επιμήκυνση, ένα γενναίο haircut θα βελτιώσει δραματικά την πιστοληπτική διαβάθμιση της χώρας», υποστήριξε.
ΒΗΜΑ 7/12/2010

«Συνολικά η Ευρώπη έχει έλλειψη ηγετών»

Χέλμουτ Σμιτ στην Le Monde

Η συνέντευξη του πρώην καγκελαρίου της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ στη Le Monde έχει ως εξής:

Τα τελευταία χρόνια η Γερμανία ακολουθεί δύο παράλληλους δρόμους: προσήλωση στη νομισματική και δημοσιονομική σταθερότητα από τη μια πλευρά και από την άλλη δέσμευση ως προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Δεδομένης της τρέχουσας κρίσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση πιστεύετε ότι αυτές οι δύο πολιτικές παραμένουν συμβατές;

Επιτρέψτε μου ένα μικρό σχόλιο συνολικά για το σημερινό πολιτικό πλαίσιο. Δεν θα αναφερθώ στη Βρετανία και στη νέα κυβέρνηση της χώρας διότι δεν γνωρίζω τους σημερινούς της ηγέτες.

Θα έλεγα λοιπόν ότι συνολικά η Ευρώπη έχει έλλειψη ηγετών. Της λείπουν εκείνες οι προσωπικότητες, οι οποίες είτε ως αρχηγοί κυβερνήσεων είτε ως επικεφαλείς ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων θα έχουν μια ικανοποιητική γνώση των εθνικών και διεθνών ζητημάτων και επιπλέον θα έχουν την ικανότητα ευθυκρισίας. Ασφαλώς υπάρχουν και εξαιρέσεις, όπως ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Ζαν Κλοντ Γιούνκερ του οποίου όμως η χώρα δεν διαθέτει το αναγκαίο ειδικό βάρος για να διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο.

Απαντώντας στην ερώτησή σας δεν νομίζω ότι η Γερμανία και οι πολιτικοί της έχουν αποκηρύξει τη σταθερότητα. Θα προσέθετα όμως ότι η σημερινή κυβέρνηση στελεχώνεται από ανθρώπους οι οποίοι μαθαίνουν τη δουλειά τους επί τω έργω. Μέχρι σήμερα δεν διέθεταν εμπειρία επί των διεθνών πολιτικών και οικονομικών ζητημάτων. Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι ένας άνθρωπος στον οποίο τρέφω βαθιά εκτίμηση και εύχομαι να πετύχει. Έχει καλή αντίληψη των φορολογικών και δημοσιονομικών θεμάτων. Όμως οι διεθνείς αγορές κεφαλαίων και συναλλάγματος, το τραπεζικό σύστημα, η εποπτεία των τραπεζών και οι «σκιώδεις» τράπεζες είναι κάτι άγνωστο για αυτόν. Το ίδιο ισχύει και για την Αγκελα Μερκελ. Μακριά από εμένα η κριτική στην κυρία Μέρκελ ή τον κ. Σόιμπλε. Σήμερα όμως χρειαζόμαστε σε θέσεις ευθύνης ανθρώπους που να αντιλαμβάνονται τον κόσμο της οικονομίας.

Για κάποιους είναι πιο βαθύ το πρόβλημα.

Μιλούν για το λάθος της δημιουργίας της νομισματικής ένωσης με δεδομένη την έλλειψη πολιτικού οράματος ακόμα και της έλλειψης μιας πολιτικής ένωσης ως προοπτική.

Αυτά τα λέει η Bundesbank (Ομοσπονδιακή τράπεζα της Γερμανίας) εδώ και τριάντα χρόνια. Στην ουσία αυτοί που ισχυρίζονται κάτι τέτοιο είναι αντιδραστικοί. Είναι εχθρικοί προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Σε ποιους αναφέρεστε;

Ποιον έχετε κατά νου, δεδομένου ότι άνθρωποι σαν τον Χανς Τιετμάγιερ (πρόεδρος της Bundesbannk την περίοδο 1993 1998) δεν παίζουν πλέον καθοριστικό ρόλο.

Όμως οι διάδοχοί τους –με μία ίσως εξαίρεση- έχουν επίσης αντιδραστικές απόψεις ως προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Δεν αντιλαμβάνονται αυτή τη στρατηγική αναγκαιότητα και δρουν –και αντιδρούν- με αποκλειστικό γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Υπάρχει μια γερμανική παροιμία που λέει ότι «η φιλία τελειώνει με τα λεφτά». Υπάρχει σήμερα η γενικευμένη αντίληψη ότι ζητείται από τους Γερμανούς να προστρέξουν σε βοήθεια των αδυνάτων ευρωπαίων. Και προφανώς οι Γερμανοί δυσκολεύονται να αποδεχθούν κάτι τέτοιο. Το λάθος έγινε την εποχή του Μάαστριχτ. Τα 12 τότε μέλη της Ένωσης δεν αρκέστηκαν να καλέσουν άλλες χώρες να γίνουν μέλη αλλά εφηύραν το ευρώ προσκαλώντας κάθε κράτος να συμμετέχει σε αυτό χωρίς να αλλάξουν ή να διευκρινιστούν οι κανόνες. Αυτό ήταν το μεγάλο λάθος. Σήμερα πληρώνουμε τις συνέπειες εκείνης της παράλειψης, της μη θέσπισης κανόνων.

Θα έπρεπε να έχει πιο στενά σύνορα η ευρωζώνη;

Αυτή είναι η γνώμη μου. Και θα έπρεπε να είχαν προσδιοριστεί επακριβώς οι «κανόνες λειτουργίας» για τα κράτη μέλη. Αυτό που αποκαλούμε σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης δεν επέχει ισχύ νόμου, είναι απλώς μια συμφωνία μεταξύ κυβερνήσεων. Είναι λυπηρό το ότι Γερμανία και Γαλλία δεν κατάφεραν στις αρχές του αιώνα να κάνουν ένα βήμα σε αυτή την κατεύθυνση. Η κυρία Μέρκελ είχε την πρόθεση να διορθώσει αυτά τα λάθη αλλά οι προσπάθειές της απέβησαν άκαρπες λόγω έλλειψης διπλωματικότητας.

Όταν ο Χανς Τιετμάγιερ είχε εκφράσει παρόμοιες απόψεις,

για την ανάγκη δημιουργίας ενός σκληρού πυρήνα της Ευρώπης, τον είχατε κατηγορήσει για εθνικισμό. Αυτό ακριβώς δεν ισχυρίζεστε σήμερα;

Πολλά άλλαξαν από τότε, η παγκοσμιοποίηση της κερδοσκοπίας, του χρήματος και των κεφαλαιαγορών καθώς και των χρηματοπιστωτικών εργαλείων. (…) Οι προσωπικότητες που είναι ικανές να αναλάβουν ηγετικό ρόλο σπανίζουν πλέον. Ο Ζακ Ντελόρ ήταν ένας από αυτούς. Αντικαταστάθηκε από ανθρώπους που κανείς δεν ξέρει το όνομά τους. Το ίδιο συνέβη και με τους μόνιμους επιτρόπους, τους άλλους αξιωματούχους και αυτόν τον… πώς τον λένε; Βαν Ρομπάι; Και με εκείνη που είναι υποτίθεται υπεύθυνη της εξωτερικής πολιτικής, μια αγγλίδα της οποίας ελάχιστοι θυμούνται το όνομα. Αυτό συμβαίνει και με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο μόνος που ξεχωρίζει από τους έχοντες θεσμικό ρόλο είναι ο Ζαν Κλοντ Τρισέ. Δεν ξέρω πόση δύναμη έχει στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα αλλά εξ όσων γνωρίζω δεν έχει υποπέσει μέχρι σήμερα σε σοβαρό λάθος.

Η Ελλάδα και η Πορτογαλία εισήλθαν στη νομισματική ένωση με σχεδόν μηδενικό εξωτερικό ισοζύγιο:

το εξωτερικό τους χρέος ήταν σχεδόν ισορροπημένο σε σχέση με το ενεργητικό τους. Στη συνέχεια και επί μία δεκαετία κατέγραφαν δημοσιονομικά ελλείμματα της τάξης του 10% επί του ΑΕΠ. Δεν χρειάζεται να είσαι διάνοια για να προβλέψεις ότι το χρέος τους θα έφτανε το 100% του ΑΕΠ.

Το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε είναι πώς δεν το αντιλήφθηκε αυτό κανείς, ούτε στη Βασιλεία (έδρα της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών) ούτε στις Βρυξέλλες, ούτε σε κάποια στατιστική υπηρεσία; Κανείς δεν φαίνεται να το είχε καταλάβει. Αλλά θα πρέπει να πούμε ότι για μια εξίσου μεγάλη περίοδο η γερμανική πολιτική ελίτ δεν είχε αντιληφθεί τα δημοσιονομικά μας πλεονάσματα. Η Γερμανία έκανε ό,τι και η Κίνα με τη διαφορά ότι οι Κινέζοι έχουν δικό τους νόμισμα που μπορεί να ανατιμηθεί. Αν είχαμε διατηρήσει το μάρκο τότε αυτό θα είχε τουλάχιστον μία αν όχι δύο φορές την τελευταία εικοσαετία δεχθεί επίθεση από κερδοσκόπους, χειρότερη μάλιστα από αυτή που δέχθηκε η Ελλάδα ή Ιρλανδία. Παραμένω λοιπόν υπέρμαχος του κοινού νομίσματος παρόλο που οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν καταφέρει να θεσπίσουν κανόνες και έχουν κάνει το τεράστιο λάθος να δεχθούν οποιονδήποτε στην ευρωζώνη.

Θεωρώ ότι υπάρχει 51% πιθανότητα να αναδυθεί εντός της προσεχούς εικοσαετίας ένας σκληρός πυρήνας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτός ο πυρήνας θα μπορούσε να περιλαμβάνει τους Γάλλους, τους Γερμανούς και τους Ολλανδούς. Για τους Ιταλούς έχω κάποιες επιφυλάξεις. Είμαι επίσης σίγουρος ότι οι Βρετανοί δεν θα ήταν μέρος αυτής της ομάδας, όπως ούτε και οι Πολωνοί. Και ασφαλώς ανάμεσά τους θα ήταν χώρες όπως το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο, η Αυστρία και πιθανόν η Δανία και η Σουηδία. Δεν θα πρόκειται για μια ομάδα που θα δημιουργηθεί στα χαρτιά. Δεν θα είναι ένας de facto αλλά ένας de jure σκληρός πυρήνας.
ΒΗΜΑ 7/12/2010