Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ
Αυτές τις μέρες μίλησαν και έγραψαν όλοι οι σχετικοί και οι ειδικοί για τα αποτελέσματα των ισραηλινών εκλογών και τις επιπτώσεις που θα έχουν στο εσωτερικό του Ισραήλ και των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών, στη νέα αμερικανική εξωτερική πολιτική και στην αραβική πρωτοβουλία. Πήραν λοιπόν μεζούρες και χάρακες και άρχισαν να μετράνε πόσο απέχει η τάδε θέση από τη δείνα, πόσες γραμμές χωρίζουν τις ισραηλινές από τις αραβικές λύσεις. Κανένας όμως δεν σκέφτηκε να φέρει μαζί του τη ζυγαριά για να μετρήσει το βάρος των λύσεων. Αν το έκαναν, θα έβλεπαν ότι η «λύση δύο κρατών» σήμερα είναι περισσότερο ανέφικτη από τη λύση ενός κράτους δημοκρατικού για όλους στην Παλαιστίνη, και αποτελεί ένα ασήκωτο βάρος στην πλάτη μόνο των Παλαιστινίων, παρά λύτρωση.
Η Παλαιστίνη είναι καταρχήν η γη των Παλαιστινίων και όχι, όπως ισχυρίζονται οι ηγέτες του κράτους του προφήτη Ισραήλ, αυτή που χαρίστηκε από τον Θεό-μεσίτη στους Εβραίους. Οσοι σκαρφίστηκαν τον μύθο που ονομάζεται «Γη της Επαγγελίας», εκτός του ότι ευθύνονται διαχρονικά για όλα τα εγκλήματα που διέπραξαν στην Παλαιστίνη στο όνομα αυτού του μύθου, ευθύνονται ηθικά και πολιτισμικά για διαστρέβλωση της πραγματικής ιστορίας της περιοχής.
Ο πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες, αυτός ο μέγας φαρισαίος, ο μεγαλύτερος που έχει γεννήσει ποτέ αυτό το κράτος, για να αποκρούσει τον διεθνή έντονο προβληματισμό που όλο και δυναμώνει για το τεράστιο πρόβλημα που δημιουργούν οι εβραϊκές αποικίες στη Δυτική Οχθη όπου θα ιδρυθεί το μεγαλύτερο μέρος παλαιστινιακού κράτους, κάλεσε από την αμερικανική εφημερίδα «Washington Post» τους Παλαιστινίους να μην είναι κολλημένοι με το θέμα της εδαφικής έκτασης του κράτους τους καθώς «Η Σιγκαπούρη είναι εννέα φορές μικρότερη και με μεγαλύτερο πλυθυσμό από τη Δυτική Οχθη και όμως διαθέτει υψηλό βιοτικό επίπεδο».
«Λύση Σιγκαπούρης»
Η «λύση Σιγκαπούρης» σίγουρα χωνεύτηκε ήδη από μερικούς μετριοπαθείς Ευρωπαίους πολιτικούς και άσχετους αναλυτές της Γηραίας Ηπείρου, γιατί έρχεται ακριβώς στο δικό τους επίπεδο σκέψης. Πριν γίνει η λύση αυτή σχολή φιλοσοφικής πολιτικής σκέψης, καλό είναι να δούμε τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ Σιγκαπούρης και Δυτικής Οχθης. Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι η Σιγκαπούρη βρέχεται από τις τέσσερες πλευρές από τη θάλασσα, ενώ η Δυτική Οχθη πολιορκείται από τις τρεις πλευρές από το τσιμεντένιο Τείχος του Ισραήλ και από την τέταρτη από τις στρατιωτικές βάσεις και εβραϊκές αποικίες που εγκαταστάθηκαν κατά μήκος και κατά πλάτος της κοιλάδας του Ιορδάνη.
Στο εσωτερικό της Σιγκαπούρης τρέχουν ποτάμια και λίμνες, ενώ η Δυτική Οχθη πνίγεται από τις εβραϊκές αποικίες που χτίζονται μεθοδικά πάνω στις κορυφές των βουνών της Δυτικής Οχθης, αποκόβοντας έτσι τις αρτηρίες της ζωής των κατοίκων της εξαιτίας του περίπλοκου οδικού δικτύου, που ενώνει μόνο τις εβραϊκές αποικίες μεταξύ τους και χωρίζει τις παλαιστινιακές πόλεις και χωριά. Στη Σιγκαπούρη όλοι οι κάτοικοι έχουν ίσα δικαιώματα στο πόσιμο νερό, ενώ στη Δυτική Οχθη οι άποικοι κατέχουν το 75% των υδάτινων πόρων της. Στη Σιγκαπούρη οι πολίτες μετακινούνται ελεύθερα μεταξύ όλων των πόλεων και χωριών ενώ στη Δυτική Οχθη μόνον οι Εβραίοι άποικοι έχουν αυτό το δικαίωμα.
Και αφού το θέμα, κύριε Πέρες, δεν είναι η έκταση του κράτους, τότε γιατί εσείς στο σιωνιστικό κίνημα δεν δεχτήκατε την πρόταση του λόρδου Peel το 1937 που χώρισε την Παλαιστίνη σε δύο κράτη και στους Εβραίους έδωσε το 40%; Και γιατί δέκα χρόνια μετά δεχτήκατε την πρόταση των Αγγλων κατακτητών που χώρισε την Παλαιστίνη σε δύο κράτη αλλά αυτή τη φορά έδιναν στους εβραίους αποίκους το 56% της Παλαιστίνης; Και αφού πάλι δεν είναι θέμα έκτασης, γιατί παραβιάσατε την πρόταση αυτή ιδρύοντας το 1948 το Ισραήλ στο 78% των εδαφών της Παλαιστίνης; Και αφού δεν είναι θέμα έκτασης το πρόβλημα τότε γιατί η λύση πρέπει να πέσει εις βάρος των Παλαιστινίων, που τώρα τους ζητάτε να δεχτούν μόνο το 19% της πατρίδας τους;
«Βίοι» παράλληλοι
Η Σιγκαπούρη είναι πραγματικά ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση, όχι ως πολιτική λύση για το Παλαιστινιακό, αλλά για τους πολίτες του Ισραήλ και ειδικά για τον πρόεδρό τους. Το Ισραήλ, ως γνωστόν, ιδρύθηκε στην Παλαιστίνη ως κράτος-προτεκτοράτο των Βρετανών, όπως και η Σιγκαπούρη στην Ασία. Είναι προς μίμηση γιατί είναι πολυθρησκευτική χώρα (βουδιστές, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, ταοϊστές, και το εκπληκτικό είναι ότι ένα 15% του πληθυσμού είναι είναι άθεοι). Η Σιγκαπούρη επίσης είναι ένα πολυεθνικό κράτος (Κινέζοι, Ευρασιάτες και Ινδοί, Ταμίλ, Μαλαισιανοί, Σιχ, Ινδουιστές και Μπαχάι). Το Ισραήλ, όμως, που ονειρεύται και που θέλει να χτίσει ο Πέρες, ο Λίμπερμαν, ο Νετανιάχου, η Λίβνι είναι καθαρά μονοθρησκευτικό, εβραϊκό.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/02/2009
Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009
Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009
Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ
G. HORTON
Αμερικανός Πρόξενος στη Σμύρνη την περίοδο του Α' Παγκοσμίου πολέμου αλλά και το 1922 στη μεγάλη καταστροφή
ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
Το βιβλίο του Toynbee, ανταποκριτή της Mantchester Cronicle παρουσιάζει ενδιαφέρον, διότι πραγματεύεται γεγονότα ιδιαίτερης σημασίας της νεότερης ελληνικής ιστορίας, τα οποία επηρέασαν την πορεία του ελληνισμού.
Αν και εκδόθηκε λίγο πριν από τη μικρασιατική καταστροφή, αναφέρεται στο τέλος μιας περιόδου που ταυτίζεται με την εδαφική επέκταση του νεοελληνικού κράτους, κατά την οποία η απελευθέρωση ελληνικών πληθυσμών αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα στη διαμόρφωση της εξωτερικής του πολιτικής
Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009
Κ.Κ.Ε. - Στάλιν : Η μεγάλη ανατριχίλα
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ
«Θα κάνω ό,τι αποφασίσει το Κόμμα (...). Αν το Κόμμα μού πει να σφουγγαρίσω εδώ μπροστά σας, θα σφουγγαρίσω εδώ μπροστά σας...».
Ετσι, κάπως, απάντησε η Αλέκα Παπαρήγα σε συνέντευξη Τύπου, όταν ερωτήθηκε υπαινικτικά κατά πόσο θεωρεί ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και θα παραχωρήσει τη θέση της (ύστερα από 17 ολόκληρα χρόνια) σε νέο γενικό γραμματέα κατά το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που συνέρχεται την ερχόμενη εβδομάδα (18-23 Φεβρουαρίου).Ενα ακόμη «συνέδριο μυστικό», που θα 'λεγε κι ο Λάκης Καραλής (το βέβηλο «Σουπερμάρκετ» του με τα αντικομματικά τραγούδια, που έκαναν αίσθηση τον καιρό της χούντας, ξανακυκλοφόρησε εσχάτως εμπλουτισμένο). Οσο κι αν «τεντώσει το αυτί του ο λαός» για να παρακολουθήσει τις εργασίες του, όπως έλεγε προχθές η κ. Παπαρήγα, απλώς θα... στραβολαιμιάσει: Ανοικτή για τους δημοσιογράφους θα είναι μόνον η πανηγυρική έναρξη. Και με ένα δελτίο Τύπου, στο τέλος, θα πληροφορηθούμε ό,τι κρίνεται ανακοινώσιμο απ' όσα θα λεχθούν και θα αποφασιστούν κεκλεισμένων των θυρών. Καθότι ο εχθρός πάντοτε ελλοχεύει να πλήξει ύπουλα το κόμμα του λαού...Με επιλογή του, αποσυνάγωγο το ΚΚΕ -για να διασφαλίζει αμόλυντη την «καθαρότητά» του. Μόνο του, με αψεγάδιαστα πειθαρχημένες παρελάσεις, στα εκρηκτικά «Δεκεμβριανά» της μαθητικής εξέγερσης. Μόνο του στις αγροτικές κινητοποιήσεις, στις εργατικές απεργίες, στις λαϊκές διαδηλώσεις. Με ιδιαίτερη προσοχή να αποφεύγεται κάθε συνάφεια με τους εκτός κόμματος αυτόκλητους αριστερούς - οπορτουνιστές και άλλα τυχοδιωκτικά στοιχεία. Αποφασίζει λ.χ. στην Καισαριανή το δημοτικό συμβούλιο να τιμήσει τον δημοφιλέστατο λαϊκό τραγουδιστή Αντώνη Καλογιάννη, βέρο Καισαριανιώτη και από τα γεννοφάσκια του κομμουνιστή. Μειοψηφεί και απέχει μόνο το ΚΚΕ. Σύμπασα η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία τιμά (προς τιμήν της) τον Μανώλη Γλέζο, κατά την παρουσίαση του έργου του για την Εθνική Αντίσταση. Απούσα μόνον η Αλέκα Παπαρήγα. Μια ζωή ακαταπόνητος αγωνιστής, παγκόσμιο σύμβολο της αντίστασης στον ναζισμό και τον φασισμό και με βραβεία Λένιν, ο Μανώλης Γλέζος δεν αξιώθηκε και την πατέντα του Περισσού...Δεν χαριτολογούσε, φευ, με το σφουγγάρισμα, η Αλέκα Παπαρήγα. Κι αυτό είναι το τραγικό. Υπέρτατη εξουσία το Κόμμα, αυτοσκοπός πια κι όχι εργαλείο, δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, κριτική ή ανυπακοή στις αποφάσεις και εντολές του. Ακόμη κι όταν είναι κραυγαλέος ο παραλογισμός τους.Ανατριχιάζω κάθε φορά που θυμάμαι, αίφνης, κάποια παρεπόμενα της τραγωδίας του Τσερνομπίλ, το Πάσχα του 1986. Τους έρμους Κνίτες να ανεβοκατεβαίνουν αδιάκοπα τους δρόμους των Εξαρχείων βαρυφορτωμένοι με τσάντες γεμάτες μαρούλια για να πείθεται ο κοσμάκης να ψωνίζει άφοβα στη «Λαϊκή» της Καλλιδρομίου για την πασχαλινή μαγειρίτσα. Διότι το Κόμμα είπε, και διατυμπάνιζε πρωτοσέλιδα ο «Ριζοσπάστης», ότι ήταν αντισοβιετικός μύθος των Αμερικανών η φονική ραδιενέργεια...Πολύ χειρότερα όσα έγιναν στο Κίεβο της Ουκρανίας: Το εκεί Κόμμα επί τέσσερις ημέρες απέκρυψε από τον πληθυσμό την τήξη του πυρηνικού αντιδραστήρα. Ετσι, την Πρωτομαγιά εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι παρέλασαν μέσα σ' ένα αόρατο φονικό νέφος από ραδιενεργό στρόντιο, καίσιο 137, κάλιο και πλουτώνιο. Ακριβής απολογισμός για τα θύματα του Τσερνομπίλ, αλλά και της εγκληματικής κομματικής ανευθυνότητας, ουδέποτε έγινε...Τη μεγάλη ανατριχίλα, ωστόσο, μας την επιφυλάσσει σε λίγες ημέρες το συνέδριο του ΚΚΕ. Χωρίς τυμπανοκρουσίες αλλά και χωρίς ισχυρές αντιστάσεις, θα επιχειρήσει, στα μουλωχτά και προγραμματισμένα, τη νεκρανάσταση του Στάλιν και τη θεωρητική δικαίωση του σταλινισμού. Οι εκτός των κομματικών τειχών δεν θα το παίρναμε χαμπάρι αν δεν υπήρχε ένα τολμηρό (θέλει πράγματι τόλμη να αντιμετωπίζεις την ιδεολογική τρομοκρατία του ΚΚΕ) άρθρο του πανεπιστημιακού καθηγητή Γιώργου Ρούση, που δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη» και αρχίζει έτσι:«Σύντροφοι, με πόνο ψυχής διαπιστώνω ότι οι θέσεις της Κ.Ε. επιβεβαιώνουν την εκτίμησή μου περί σταλινικής στροφής του Κόμματος (...). Η στροφή αυτή, σε συνδυασμό με ένα σεχταρισμό, ο οποίος όλο και πιο έντονα διέπει όλες τις πτυχές της κομματικής δραστηριότητας αν τελικά υιοθετηθεί από το 18ο Συνέδριο, θα είναι καταστροφική...».Ο αρθρογράφος αναλύει μία μία τις «θέσεις» που τεκμηριώνουν την εκτίμησή του (λ.χ. η θέση 17, κατά την οποία το πιο συνεπές ρεύμα της μαρξιστικής διανόησης και πολιτικής ήταν υπό την ηγεσία του Στάλιν). Και υπογραμμίζει ιδιαίτερα την ανατριχιαστική («κάποιες υπερβολές» στην αντιμετώπιση των αντεπαναστατικών κέντρων!) δικαιολόγηση των εκκαθαρίσεων του 1936-1938 με την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων μπολσεβίκων της Οκτωβριανής Επανάστασης και της βίαιης κολλεκτιβοποίησης, με τα εκατομμύρια θύματα από τον λιμό και τη σταλινική τρομοκρατία.Στον Γ. Ρούση απάντησε η ίδια η Αλέκα Παπαρήγα (με ομιλία της στην Πάτρα 5-11-08) με έναν τρόπο εκπληκτικό:«Εγιναν ακρότητες; Εγώ σου λέω ότι μπορεί και να έγιναν. Αυτό θα μας μείνει από εκείνη την περίοδο; Και στο κάτω κάτω, ας τα πουν οι ίδιοι οι Σοβιετικοί. Είμαστε εμείς μέσα στην ΕΣΣΔ το '30 και το '35 να ξέρουμε;».Αυτό το θρασύτατο «κουκούλωμα» της σταλινικής θηριωδίας δεν ξεσήκωσε, αλίμονο, θύελλα αντιδράσεων στην αφασική ελληνική κοινωνία, που οφείλει βεβαίως να ανησυχεί, όταν οι κάθε λογής απολογητές του ολοκληρωτισμού την προκαλούν επικίνδυνα. Ακόμη και η «ανανεωτική» πτέρυγα της παραδοσιακής Αριστεράς, με κάποια χλιαρά κείμενα στην «Αυγή», επιδεικνύει μια συντροφική καθωσπρεπική αβρότητα, που σκλαβώνει...Εχοντας τη γούνα μου καμένη (επί δεκαετίες «προβοκάτορας» για το ΚΚΕ, παρά τη στενή σχέση μου με τον Χαρ. Φλωράκη) θα απευθυνθώ με κάποια αμυδρή προσδοκία στους νεότερης ηλικίας συνέδρους του ΚΚΕ: Δεν είδατε, προ τριετίας, τη συγκλονιστική ταινία «Οι ζωές των άλλων», ούτε, παλαιότερα, τη συνταρακτική «Ομολογία» του Κώστα Γαβρά. Τρέξτε τώρα να δείτε το «Κατίν» του Βάιντα -για να ψυχοπλακωθείτε και να ταρακουνηθεί το μυαλό σας.Δεν διαβάσατε, όταν έπρεπε, το «Μηδέν και το άπειρο» για τις «δίκες της Μόσχας» -γιατί ο Αρθουρ Κέστλερ είχε υπηρετήσει και στην Ιντέλιτζενς Σέρβις. Διαβάστε τώρα απνευστί την έξοχη «Υπόθεση Τουλάγεφ» -μια ζωή επαναστάτης ο Βίκτωρ Σερζ.Και πάνω απ' όλα:Αντιπαραθέστε στη μούχλα των «θέσεων της Κ.Ε.» τη διαχρονική φρεσκάδα όσων εκήρυττε η Ρόζα Λούξεμπουργκ (μόλις συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από την άγρια δολοφονία της) στις ιδεολογικές συγκρούσεις της με τον Λένιν και τον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» του: Με πεμπτουσία του τον ουμανισμό, δεν υπάρχει σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία και ελευθερία. Και «η ελευθερία νοείται πάντοτε ως ελευθερία γι' αυτόν που σκέφτεται διαφορετικά».
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 08/02/2009
«Θα κάνω ό,τι αποφασίσει το Κόμμα (...). Αν το Κόμμα μού πει να σφουγγαρίσω εδώ μπροστά σας, θα σφουγγαρίσω εδώ μπροστά σας...».
Ετσι, κάπως, απάντησε η Αλέκα Παπαρήγα σε συνέντευξη Τύπου, όταν ερωτήθηκε υπαινικτικά κατά πόσο θεωρεί ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και θα παραχωρήσει τη θέση της (ύστερα από 17 ολόκληρα χρόνια) σε νέο γενικό γραμματέα κατά το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που συνέρχεται την ερχόμενη εβδομάδα (18-23 Φεβρουαρίου).Ενα ακόμη «συνέδριο μυστικό», που θα 'λεγε κι ο Λάκης Καραλής (το βέβηλο «Σουπερμάρκετ» του με τα αντικομματικά τραγούδια, που έκαναν αίσθηση τον καιρό της χούντας, ξανακυκλοφόρησε εσχάτως εμπλουτισμένο). Οσο κι αν «τεντώσει το αυτί του ο λαός» για να παρακολουθήσει τις εργασίες του, όπως έλεγε προχθές η κ. Παπαρήγα, απλώς θα... στραβολαιμιάσει: Ανοικτή για τους δημοσιογράφους θα είναι μόνον η πανηγυρική έναρξη. Και με ένα δελτίο Τύπου, στο τέλος, θα πληροφορηθούμε ό,τι κρίνεται ανακοινώσιμο απ' όσα θα λεχθούν και θα αποφασιστούν κεκλεισμένων των θυρών. Καθότι ο εχθρός πάντοτε ελλοχεύει να πλήξει ύπουλα το κόμμα του λαού...Με επιλογή του, αποσυνάγωγο το ΚΚΕ -για να διασφαλίζει αμόλυντη την «καθαρότητά» του. Μόνο του, με αψεγάδιαστα πειθαρχημένες παρελάσεις, στα εκρηκτικά «Δεκεμβριανά» της μαθητικής εξέγερσης. Μόνο του στις αγροτικές κινητοποιήσεις, στις εργατικές απεργίες, στις λαϊκές διαδηλώσεις. Με ιδιαίτερη προσοχή να αποφεύγεται κάθε συνάφεια με τους εκτός κόμματος αυτόκλητους αριστερούς - οπορτουνιστές και άλλα τυχοδιωκτικά στοιχεία. Αποφασίζει λ.χ. στην Καισαριανή το δημοτικό συμβούλιο να τιμήσει τον δημοφιλέστατο λαϊκό τραγουδιστή Αντώνη Καλογιάννη, βέρο Καισαριανιώτη και από τα γεννοφάσκια του κομμουνιστή. Μειοψηφεί και απέχει μόνο το ΚΚΕ. Σύμπασα η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία τιμά (προς τιμήν της) τον Μανώλη Γλέζο, κατά την παρουσίαση του έργου του για την Εθνική Αντίσταση. Απούσα μόνον η Αλέκα Παπαρήγα. Μια ζωή ακαταπόνητος αγωνιστής, παγκόσμιο σύμβολο της αντίστασης στον ναζισμό και τον φασισμό και με βραβεία Λένιν, ο Μανώλης Γλέζος δεν αξιώθηκε και την πατέντα του Περισσού...Δεν χαριτολογούσε, φευ, με το σφουγγάρισμα, η Αλέκα Παπαρήγα. Κι αυτό είναι το τραγικό. Υπέρτατη εξουσία το Κόμμα, αυτοσκοπός πια κι όχι εργαλείο, δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, κριτική ή ανυπακοή στις αποφάσεις και εντολές του. Ακόμη κι όταν είναι κραυγαλέος ο παραλογισμός τους.Ανατριχιάζω κάθε φορά που θυμάμαι, αίφνης, κάποια παρεπόμενα της τραγωδίας του Τσερνομπίλ, το Πάσχα του 1986. Τους έρμους Κνίτες να ανεβοκατεβαίνουν αδιάκοπα τους δρόμους των Εξαρχείων βαρυφορτωμένοι με τσάντες γεμάτες μαρούλια για να πείθεται ο κοσμάκης να ψωνίζει άφοβα στη «Λαϊκή» της Καλλιδρομίου για την πασχαλινή μαγειρίτσα. Διότι το Κόμμα είπε, και διατυμπάνιζε πρωτοσέλιδα ο «Ριζοσπάστης», ότι ήταν αντισοβιετικός μύθος των Αμερικανών η φονική ραδιενέργεια...Πολύ χειρότερα όσα έγιναν στο Κίεβο της Ουκρανίας: Το εκεί Κόμμα επί τέσσερις ημέρες απέκρυψε από τον πληθυσμό την τήξη του πυρηνικού αντιδραστήρα. Ετσι, την Πρωτομαγιά εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι παρέλασαν μέσα σ' ένα αόρατο φονικό νέφος από ραδιενεργό στρόντιο, καίσιο 137, κάλιο και πλουτώνιο. Ακριβής απολογισμός για τα θύματα του Τσερνομπίλ, αλλά και της εγκληματικής κομματικής ανευθυνότητας, ουδέποτε έγινε...Τη μεγάλη ανατριχίλα, ωστόσο, μας την επιφυλάσσει σε λίγες ημέρες το συνέδριο του ΚΚΕ. Χωρίς τυμπανοκρουσίες αλλά και χωρίς ισχυρές αντιστάσεις, θα επιχειρήσει, στα μουλωχτά και προγραμματισμένα, τη νεκρανάσταση του Στάλιν και τη θεωρητική δικαίωση του σταλινισμού. Οι εκτός των κομματικών τειχών δεν θα το παίρναμε χαμπάρι αν δεν υπήρχε ένα τολμηρό (θέλει πράγματι τόλμη να αντιμετωπίζεις την ιδεολογική τρομοκρατία του ΚΚΕ) άρθρο του πανεπιστημιακού καθηγητή Γιώργου Ρούση, που δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη» και αρχίζει έτσι:«Σύντροφοι, με πόνο ψυχής διαπιστώνω ότι οι θέσεις της Κ.Ε. επιβεβαιώνουν την εκτίμησή μου περί σταλινικής στροφής του Κόμματος (...). Η στροφή αυτή, σε συνδυασμό με ένα σεχταρισμό, ο οποίος όλο και πιο έντονα διέπει όλες τις πτυχές της κομματικής δραστηριότητας αν τελικά υιοθετηθεί από το 18ο Συνέδριο, θα είναι καταστροφική...».Ο αρθρογράφος αναλύει μία μία τις «θέσεις» που τεκμηριώνουν την εκτίμησή του (λ.χ. η θέση 17, κατά την οποία το πιο συνεπές ρεύμα της μαρξιστικής διανόησης και πολιτικής ήταν υπό την ηγεσία του Στάλιν). Και υπογραμμίζει ιδιαίτερα την ανατριχιαστική («κάποιες υπερβολές» στην αντιμετώπιση των αντεπαναστατικών κέντρων!) δικαιολόγηση των εκκαθαρίσεων του 1936-1938 με την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων μπολσεβίκων της Οκτωβριανής Επανάστασης και της βίαιης κολλεκτιβοποίησης, με τα εκατομμύρια θύματα από τον λιμό και τη σταλινική τρομοκρατία.Στον Γ. Ρούση απάντησε η ίδια η Αλέκα Παπαρήγα (με ομιλία της στην Πάτρα 5-11-08) με έναν τρόπο εκπληκτικό:«Εγιναν ακρότητες; Εγώ σου λέω ότι μπορεί και να έγιναν. Αυτό θα μας μείνει από εκείνη την περίοδο; Και στο κάτω κάτω, ας τα πουν οι ίδιοι οι Σοβιετικοί. Είμαστε εμείς μέσα στην ΕΣΣΔ το '30 και το '35 να ξέρουμε;».Αυτό το θρασύτατο «κουκούλωμα» της σταλινικής θηριωδίας δεν ξεσήκωσε, αλίμονο, θύελλα αντιδράσεων στην αφασική ελληνική κοινωνία, που οφείλει βεβαίως να ανησυχεί, όταν οι κάθε λογής απολογητές του ολοκληρωτισμού την προκαλούν επικίνδυνα. Ακόμη και η «ανανεωτική» πτέρυγα της παραδοσιακής Αριστεράς, με κάποια χλιαρά κείμενα στην «Αυγή», επιδεικνύει μια συντροφική καθωσπρεπική αβρότητα, που σκλαβώνει...Εχοντας τη γούνα μου καμένη (επί δεκαετίες «προβοκάτορας» για το ΚΚΕ, παρά τη στενή σχέση μου με τον Χαρ. Φλωράκη) θα απευθυνθώ με κάποια αμυδρή προσδοκία στους νεότερης ηλικίας συνέδρους του ΚΚΕ: Δεν είδατε, προ τριετίας, τη συγκλονιστική ταινία «Οι ζωές των άλλων», ούτε, παλαιότερα, τη συνταρακτική «Ομολογία» του Κώστα Γαβρά. Τρέξτε τώρα να δείτε το «Κατίν» του Βάιντα -για να ψυχοπλακωθείτε και να ταρακουνηθεί το μυαλό σας.Δεν διαβάσατε, όταν έπρεπε, το «Μηδέν και το άπειρο» για τις «δίκες της Μόσχας» -γιατί ο Αρθουρ Κέστλερ είχε υπηρετήσει και στην Ιντέλιτζενς Σέρβις. Διαβάστε τώρα απνευστί την έξοχη «Υπόθεση Τουλάγεφ» -μια ζωή επαναστάτης ο Βίκτωρ Σερζ.Και πάνω απ' όλα:Αντιπαραθέστε στη μούχλα των «θέσεων της Κ.Ε.» τη διαχρονική φρεσκάδα όσων εκήρυττε η Ρόζα Λούξεμπουργκ (μόλις συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από την άγρια δολοφονία της) στις ιδεολογικές συγκρούσεις της με τον Λένιν και τον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» του: Με πεμπτουσία του τον ουμανισμό, δεν υπάρχει σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία και ελευθερία. Και «η ελευθερία νοείται πάντοτε ως ελευθερία γι' αυτόν που σκέφτεται διαφορετικά».
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 08/02/2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)