Αναλύσεις για το "φαινόμενο" απο άλλη ματιά και άλλη σκοπιά. Απο τον ΚΛΕΑΝΘΗ ΓΡΙΒΑ και τον GIANFRANCO SANGUINETTI
Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Αναλύσεις για το "φαινόμενο" απο άλλη ματιά και άλλη σκοπιά. Απο τον ΚΛΕΑΝΘΗ ΓΡΙΒΑ και τον GIANFRANCO SANGUINETTI
Α Ο Υ Σ Β Ι Τ Σ του LAURENCE REES
Όλη η φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων. Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί.....
ΟΙ ΝΑΖΙ του Laurence Rees
Αν κοιτάξεις επίμονα την άβυσσο, η άβυσσος θα κοιτάξει κι΄αυτή μέσα σου ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ
Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009
Η ΘΕΑ ΑΠΟ ΤΗ ΡΑΜΑΛΑ / ΟΙ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΑΠΟ ΤΗ ΝΙΙΛΙΝ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛ ΑΒΙΒ
του Jesse Rosenfeld*
Μόλις επέστρεψα από το Τελ Αβίβ από μία διαδήλωση στο χωριό της Δυτικής όχθης Νιιλίν τον περασμένο Ιούλιο, όταν άκουσα ότι ο ισραηλινός στρατός πυροβόλησε τον εντεκάχρονο Αχμάντ Μούσα στο κεφάλι στην διάρκεια μίας διαδήλωσης κατά του τείχους του διαχωρισμού. Είκοσι λεπτά αργότερα, τρεις Ισραηλινοί αναρχικοί και εγώ τρέχαμε πίσω στην Δυτική όχθη για να δούμε τι συνέβη.
Σύντομα βρεθήκαμε ξανά στην Δυτική όχθη, όπου οι Ισραηλινοί οικισμοί που θυμίζουν βόρεια προάστια τέμνουν την παλαιστινιακή ενδοχώρα και τα χωριά. Πέρα από κάποια περιστασιακά τηλέφωνα από ακτιβιστές που προσπαθούσαν αν διαδώσουν τα νέα, υπήρχε μία βαθειά σιωπή απόγνωσης.
Καθώς περνούσαμε από το στρατιωτικό μπλόκο στο οποίο βρισκόταν ένας Ισραηλινός στρατιώτης με περασμένο στο λαιμό του ένα Μ16, ο ακτιβιστής Γιόναταν Πόλακ άρχισε να φωνάζει «Γαμημένοι δολοφόνοι παιδιών».
Στις 7 Νοεμβρίου η Χάαρετς έγραψε ότι ο στρατός ζήτησε από την Σιν Μπετ, τις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ, να δώσει πληροφορίες για τους Ισραηλινούς αριστερούς ακτιβιστές που ταξιδεύουν στην Δυτική όχθη.
Σκοπός ήταν να διευκολύνουν στον στρατό στο να εκδίδει διαταγές περιορισμού για να εμποδίζει τους ακτιβιστές να πηγαίνουν.
Από τότε που ξεκίνησε η καμπάνια κατά του τείχους στο Νιιλίν τον περασμένο Μάιο, οι κάτοικοι του χωριού μαζί με Ισραηλινούς και διεθνείς ακτιβιστές προσπαθούν με μη βίαιες ενέργειες να σταματήσουν τις μπουλντόζες του στρατού.
Την ίδια στιγμή, οι νέοι της πόλης απαντούν στην ρίψη δακρυγόνων, πλαστικών σφαιρών και πυροβολισμών από τον ισραηλινό στρατό πετώντας πέτρες. Η συλλογική τους προσπάθεια έχει προκαλέσει σοβαρές καθυστερήσεις στη κατασκευή του τείχους, το οποίο έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί τον περασμένο Ιούλιο και ακόμη δεν έχει τελειώσει.
Ο αγώνας δεν έχει μόνο κινητοποιήσει την μικρή ομάδα της ριζοσπαστικής αριστεράς στο Ισραήλ, αλλά και το κίνημα αρνητών στράτευσης το οποίο για δύο χρόνια είχε σχετικά σιγήσει.
Εμπνεόμενοι από την αντίσταση των κατοίκων στο Νιιλίν και τρομοκρατημένοι από την βιαιότητα που δείχνει ο Ισραηλινός στρατός για να καταστείλει την εξέγερση των κατοίκων, οι «αρνητές», όπως τους αποκαλούν, βρίσκονται ξανά στην επικαιρότητα.
«Αν ο στρατός αποχωρήσει από το Νιιλίν θα αποτελέσει παράδειγμα για το κίνημα των αρνητών και την ισραηλινή κοινωνία. Θα δείξει ότι ο στρατός δεν μπορεί να μας σπάσει», εξηγεί η Ομέρ Γκόλντμαν, ακτιβίστρια που καταδικάστηκε σε φυλάκιση στις στρατιωτικές φυλακές τον περασμένο Σεπτέμβριο σε ηλικία 19 ετών επειδή αρνήθηκε να παρουσιαστεί.
Επειδή συνήθως τα στρατιωτικά δικαστήρια εκδίδουν πολυάριθμες συνεχείς καταδικαστικές αποφάσεις για τους αρνητές, αντί να ασχοληθούν με δημόσιες δίκες, η Γκόλντμαν καταδικάστηκε για δεύτερη φορά αμέσως μετά την πρώτη της καταδίκη.
Η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική για τους 18χρονους Εβραίους και Δρούζους Ισραηλινούς, με τους άνδρες να υπηρετούν τρία χρόνια και τις γυναίκες δύο για δύο χρόνια, θεωρείται ιερή αγελάδα για την ισραηλινή κοινωνία. Το κίνημα των αρνητών στράτευσης ξεκίνησε πρώτη φορά με την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο το 1982 και δραστηριοποιήθηκε ξανά με την δεύτερη ιντιφάντα με την επιστολή που υπέγραφαν 200 τελειόφοιτο Λυκείου το 2001.
Οι αρνητές επιστρέφουν ξανά μετά την φυλάκιση πέντε ισραηλινών, τον περασμένο Αύγουστο και Σεπτέμβριο. Οι φυλακίσεις άρχισαν μετά την ανοικτή επιστολή αποφοίτων Λυκείου που αρνούνταν να καταταγούν, η οποία δημοσιεύτηκε στις 15 Αυγούστου στην ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα «Γεντιότ Αχρονότ». Περισσότεροι από 60 μαθητές υπέγραφαν την επιστολή, διακηρύσσοντας την απόφασή τους να μην καταταγούν, διαμαρτυρόμενοι για την συνεχιζόμενη επί 41 χρόνια κατοχή της Δυτικής όχθης και της Γάζας.
« Η άρνησή μας είναι πρώτα από όλα μία διαμαρτυρία κατά του διαχωρισμού, του ελέγχου, της καταπίεσης και της πολιτικής δολοφονιών που διεξάγει το κράτος του Ισραήλ στα κατεχόμενα εδάφη», αναφέρει η επιστολή η οποία εστάλη τόσο στο γενικό επιτελείο στρατού όσο και στον υπουργό άμυνας Εχούντ Μπαράκ.
«Δεν μπορούμε να σκοτώσουμε στο όνομα της άμυνας ή να φυλακίσουμε στο όνομα της ελευθερίας. Δεν θα ήμασταν ηθικοί και θα υπηρετούσαμε την κατοχή», καταλήγει η επιστολή.
Η Γκόλντμαν, της οποίας ο πατέρας ήταν αναπληρωτής επικεφαλής του τμήματος εξωτερικού της Μοσάντ, συνηγορεί υπέρ της άποψης αυτής. Την συνάντησα πρώτη φορά έξω από την κλινική της Νιιλίν καθώς ο στρατός εισέβαλλε στο χωριό και πυροβολούσε.
Καθώς καθόμαστε σε ένα γνωστό καφέ του Τελ Αβίβ συζητάμε τόσο για τις πολιτικές της επιρροές όσο και τις εμπειρίες ως ακτιβίστρια. Είναι φανερό ότι αυτό που έλκει την θαυμάστρια του Μάη του 68 έχει να κάνει τόσο με την φιλοσοφία όσο και την εχθρότητα. Αρνείται να υπηρετήσει σε αυτό που βλέπει ως στρατιωτική επέμβαση στην Νιιλίν και απορρίπτει όσα ο στρατός εκπροσωπεί.
« Ο αγώνας στην Νιιλίν είναι ένα παράθυρο που δείχνει την ισραηλινό-παλαιστινιακή αλληλεγγύη», τονίζει η Γκόλντμαν.
Για τον εκπρόσωπο του ισραηλινού υπουργείου άμυνας Σλόμο Ντρορ, το θέμα της άρνησης είναι ένα που αφορά μία μικρή μειοψηφία Ισραηλινών που παραβαίνουν το νόμο και οι οποίοι δεν εκπληρώνουν τις εθνικές τους υποχρεώσεις.
Ο Ντρορ υποστηρίζει ότι οι Ισραηλινοί έχουν την «δημοκρατική υπευθυνότητα» να υπηρετούν στον στρατό της χώρας.
«Αν θέλεις να αντιταχθείς στην πολιτική της κυβέρνησης, υπηρέτησε πρώτα στο στρατό και ύστερα αντιτάξου στην πολιτική», δηλώνει σε τηλεφωνική του συνέντευξη από το γραφείο του στο Τελ Αβίβ. «Δεν πιστεύω ότι το υπηρετείς στον στρατό παραβιάζεις τα ανθρώπινα δικαιώματα».
Κατά τον Ντρορ, οι αρνητές εκπροσωπούν ένα περιθωριακό κίνημα που δεν απειλεί τον ισραηλινό στρατό ή προκαλεί την ισραηλινή κοινωνία. «Έχουμε περισσότερο κόσμο που επιθυμεί να καταταγεί στις επίλεκτες δυνάμεις», λέει.
Ο πόλεμος κατά της θητείας
Παρά τα όσα υποστηρίζει, τα στατιστικά στοιχεία του υπουργείου άμυνας δείχνουν ότι το 25% των Ισραηλινών απέφυγε την στρατιωτική θητεία το 2007. Αν και το 11% από αυτούς εξαιρέθηκε για θρησκευτικούς λόγους, η πλειοψηφία κατατάσσεται σε αυτό που συνήθως αποκαλείται «λούφα»(σιωπηλή άρνηση). Η κατηγορία αυτή αναφέρεται σε αυτούς που απαλλάσσονται για ιατρικούς ή ψυχολογικούς λόγους ή παντρεύονται, στην περίπτωση των γυναικών.
Απαντώντας στα στατιστικά αυτά δεδομένα, ο υπουργός άμυνας Μπαράκ και ο επικεφαλής του επιτελείου Ασκενάζι, έκαναν λόγο για «πόλεμο κατά της στρατιωτικής θητείας», με στόχο να δημιουργήσουν δημόσιο αίσθημα ενοχής σε αυτούς που αποφεύγουν να υπηρετήσουν.
Ξεκίνησε μία καμπάνια στην τηλεόραση και τους δρόμους με αφίσες πέρυσι στο Ισραήλ, με κύριο σύνθημα «Ο Πραγματικός Ισραηλινός δεν αποφεύγει στον στρατό».
Οι διαφημίσεις δείχνουν μία ομάδα ισραηλινών σε ένα μετά το τέλος της στρατιωτικής θητείας ταξίδι στην Ινδία, ένα ταξίδι που είναι τόσο δημοφιλές που έχει γίνει κάτι σαν κοινωνικός θεσμός, που προσπαθεί να εντυπωσιάσει μία ομάδα ταξιδιωτών με ιστορίες από το μέτωπο. Ο Ισραηλινός που απέφυγε την στρατιωτική θητεία είναι ο μόνος που δεν καταλήγει να φεύγει αγκαλιά με μια όμορφη ξανθιά.
Μετά την δημοσίευση της ανοικτής επιστολής των αρνητών, ο γενικός εισαγγελέας Μενάχεμ Μαζούζ ξεκίνησε τον περασμένο Σεπτέμβριο ποινική έρευνα κατά της οργάνωσης «Νέο Προφίλ», που στηρίζει και δίνει πληροφορίες για αυτούς που σκοπεύουν ή αρνούνται να υπηρετήσουν στο στρατό.
Η Χάαρετς έγραψε τότε ότι η έρευνα για το αν η οργάνωση είναι υπεύθυνη «για εξώθηση σε άρνηση στράτευσης», έγινε με αφορμή αίτημα του στρατού τον περασμένο Φεβρουάριο.
«Η εξώθηση σε άρνηση στράτευσης» δεν είχε ποτέ στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί, αλλά ο οργανωτής της οργάνωσης «Νέο Προφίλ» Χαγκάι Ματάρ δηλώνει ότι προσέχει όλες οι δραστηριότητες της οργάνωσης να είναι νόμιμες.
«Προσπαθούμε να προσφέρουμε μία εναλλακτική συζήτηση για την ασφάλεια του Ισραήλ, να ρωτήσουμε για ποιού την ασφάλεια μιλάμε», εξηγεί. « Υποστηρίζουμε ότι ίσως θα πρέπει να μιλήσουμε για μία διαφορετικού τύπου ασφάλεια-κοινωνική ασφάλεια, ισότητα και ασφάλεια για όσους έχουν ανάγκη».
Στη διάρκεια της συζήτησης μας μετά από μία διαδήλωση αρνητών έξω από στρατιωτική βάση στο Τελ Αβίβ, ο Ματάρ μιλά για την σπουδαιότητα της στήριξης που είχε από την οργάνωση «Νέο Προφίλ» όταν και ο ίδιος είχε αρνηθεί να υπηρετήσει το 2001. Ο ξανθός γενειοφόρος ακτιβιστής ήταν ο ηγέτης της πρώτης επιστολής αρνητών στράτευσης στην διάρκεια της δεύτερης ιντιφάντα, ο οποίος αντιμετώπισε μία δημόσια δίκη για το ότι αρνήθηκε να υπηρετήσει και πέρασε δύο χρόνια φυλακή. Η υπόθεση θεωρείται τώρα ως πρότυπο στις νομικές σχολές του Ισραήλ.
« Η οργάνωση Νέο Προφίλ, με βοήθησε παρά πολύ όταν ήμουν αρνητής στράτευσης και μετά, ως εκ τούτου το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσφέρω την ίδια στήριξη που εγώ είχα», χαμογελά ο Ματάρ.
Είναι μέρος μιας μικρής μειοψηφίας του 25% των Ισραηλινών που αποφεύγει τις στρατιωτικές υποχρεώσεις, διακηρύσσοντας το δημόσια. Η δημόσια άρνηση συνεχίζει να παίρνει διαστάσεις και να προκαλεί μεγάλες συζητήσεις.
Σαν την Γκόλντμαν και τον Ματάρ, η αρνητής, Σαχάρ Βάρντι, έγινε θέμα στα εθνικά μέσα ενημέρωσης όταν πήγε φυλακή για πρώτη φορά στις 25 Αυγούστου αρνούμενη να καταταγεί.
«Θα πάω να δηλώσω στο γραφείο στρατολόγησης ότι δεν θα υπηρετήσω εξαιτίας της κατοχής», είπε η Βάρντι, πριν μπει σε στρατιωτική βάση του Τελ Αβίβ για νεοσύλλεκτους. «Έχω δει παιδιά Παλαιστινίων να πυροβολούνται και να κτυπιούνται από τον στρατό στην Δυτική όχθη και είναι κάτι στο οποίο δεν θα μετάσχω». Έδειχνε ήρεμη και αποφασιστική, φορώντας ένα μπλουζάκι της κίνησης «κουράγιο να αρνηθείς» με ένα σπασμένο Μ-16.
Παρά το γεγονός ότι και οι δύο αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο φυλάκισης και δημόσιας κατακραυγής για τις πράξεις τους, οι ακτιβιστές του κινήματος αρνητών στράτευσης δείχνουν μεγάλη αποφασιστικότητα για τις ενέργειες τους.
Στις 18 Δεκεμβρίου, οι αρνητές διαδήλωσαν έξω από το υπουργείο άμυνας στο Τελ Αβίβ, το οποίο είναι και η κεντρική βάση του στρατού, για να παραδώσουν στον Μπαράκ 20.000 επιστολές διεθνούς υποστήριξης που ζητά την απελευθέρωση των κρατουμένων αντιρρησιών, επικροτώντας τις πράξεις τους.
Η ενέργεια αυτή οργανώθηκε από μία συμμαχία ισραηλινών και Αμερικανικών αντιπολεμικών κινήσεων που στηρίζουν την άρνηση στράτευσης, με τις περισσότερες επιστολές υποστηρικτών να προέρχονται από τις ΗΠΑ.
Ένα πλήθος από 150 άτομα φώναζε «από το Ιράκ στην Παλαιστίνη, επέλεξε την άρνηση, σταμάτησε τα εγκλήματα», την ώρα που μερικοί αρνητές προσπαθούσαν να παραδώσουν τις 20.000 επιστολές. Τους σταμάτησε η αστυνομία στην πύλη της βάσης.
«Είναι ο στρατός, δεν ασχολούνται με τέτοιου είδους πράγματα», δήλωσε ένας αστυνομικός που εμπόδιζε την παράδοση των επιστολών.
Από την στιγμή που ξεκίνησε η επιχείρηση του Ισραήλ στην Γάζα πριν τρεις εβδομάδες, οι αρνητές οργανώνουν συνεχώς αντιπολεμικές διαδηλώσεις, έξω από στρατιωτικές βάσεις και μετέχουν στις μαζικές διαδηλώσεις που ζητούν να τερματιστεί ο πόλεμος.
Για πολλούς Παλαιστινίους, ειδικά ακτιβιστές στην Νιιλίν, οι Ισραηλινοί αρνητές στράτευσης είναι μία σημαντική ενέργεια αλληλεγγύης στον κοινό αγώνα κατά της κατοχής.
«Παρόλο που αποτελούν ένα μικρό τμήμα της ισραηλινής κοινωνίας, οι αρνητές μας δίνουν ελπίδα ότι ακόμη και μέσα στο Ισραήλ υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά αντιδρούν στην κατοχή», δηλώνει ο Χίντι Μεσλέχ, ένας 25χρονος ακτιβιστής που μετέχει την λαϊκή επιτροπή της Νιιλίν και ο οποίος συχνά εμπλέκεται με Ισραηλινούς ακτιβιστές αλληλεγγύης. Η οικογένεια του μάχεται να σώσει την γη της από κατάσχεση για την δημιουργία του τείχους του διαχωρισμού.
Ο Μεσλέχ μιλά για τους αρνητές με τον ίδιο θαυμασμό που μιλά για τους Παλαιστινίους κρατουμένους. « Είναι δύσκολο για τους Παλαιστινίους να καταλάβουν κάποιον που υπηρετεί στα μπλόκα ελέγχου την μια μέρα και διαδηλώνει στην Νιιλίν την επομένη», εξηγεί, δύο εβδομάδες μετά τον θάνατο του Μούσα.
Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, ο Μούσα τραυματίστηκε θανάσιμα από ένα Μ-16 που πυροβόλησε πίσω από ένα ισραηλινό τζιπ, καθώς ερχόταν να πάρει τους στρατιώτες. Το πτώμα του στο νεκροτομείο της Ραμάλλα, με το σώμα του να έχει τεμαχιστεί διαγωνίως στο ψυχρό μεταλλικό τραπέζι, επιβεβαίωσε την αιτία του θανάτου.
Ο θυμός που προκάλεσε ως απάντηση για τον πυροβολισμό, εντάθηκε στην κηδεία του την επόμενη ημέρα όταν ο 17χρονος Γιουσέφ Αμίρα σκοτώθηκε από δύο πλαστικές σφαίρες στο κεφάλι στην διάρκεια συμπλοκών σε σημείο ελέγχου.
Εκείνη την ημέρα τον Ιούλιο, καθώς φθάναμε στην Νιιλίν ενόψει της κηδείας του Μούσα, ο Πόλακ πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο και περπάτησε κατά των γραμμών του στρατού, ανακατώνοντας τις πέτρες που βρισκόντουσαν μπροστά στο τείχος για να αποφύγει πλαστικές σφαίρες.
Αξιολογώντας την κατάσταση, στράφηκε προς μία ομάδα παιδιών και τους ζήτησε στα αραβικά τι πρέπει να γίνει.
*Ο Jesse Rosenfeld είναι freelance δημοσιογράφος που έχει έδρα την Ραμάλλα και το Τελ Αβίβ.
Η παρούσα ανταπόκριση δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χάαρετς» στις 21/01/2009 και αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία για το κίνημα των αρνητών στράτευσης στο Ισραήλ.
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1057491.html
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
Μόλις επέστρεψα από το Τελ Αβίβ από μία διαδήλωση στο χωριό της Δυτικής όχθης Νιιλίν τον περασμένο Ιούλιο, όταν άκουσα ότι ο ισραηλινός στρατός πυροβόλησε τον εντεκάχρονο Αχμάντ Μούσα στο κεφάλι στην διάρκεια μίας διαδήλωσης κατά του τείχους του διαχωρισμού. Είκοσι λεπτά αργότερα, τρεις Ισραηλινοί αναρχικοί και εγώ τρέχαμε πίσω στην Δυτική όχθη για να δούμε τι συνέβη.
Σύντομα βρεθήκαμε ξανά στην Δυτική όχθη, όπου οι Ισραηλινοί οικισμοί που θυμίζουν βόρεια προάστια τέμνουν την παλαιστινιακή ενδοχώρα και τα χωριά. Πέρα από κάποια περιστασιακά τηλέφωνα από ακτιβιστές που προσπαθούσαν αν διαδώσουν τα νέα, υπήρχε μία βαθειά σιωπή απόγνωσης.
Καθώς περνούσαμε από το στρατιωτικό μπλόκο στο οποίο βρισκόταν ένας Ισραηλινός στρατιώτης με περασμένο στο λαιμό του ένα Μ16, ο ακτιβιστής Γιόναταν Πόλακ άρχισε να φωνάζει «Γαμημένοι δολοφόνοι παιδιών».
Στις 7 Νοεμβρίου η Χάαρετς έγραψε ότι ο στρατός ζήτησε από την Σιν Μπετ, τις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ, να δώσει πληροφορίες για τους Ισραηλινούς αριστερούς ακτιβιστές που ταξιδεύουν στην Δυτική όχθη.
Σκοπός ήταν να διευκολύνουν στον στρατό στο να εκδίδει διαταγές περιορισμού για να εμποδίζει τους ακτιβιστές να πηγαίνουν.
Από τότε που ξεκίνησε η καμπάνια κατά του τείχους στο Νιιλίν τον περασμένο Μάιο, οι κάτοικοι του χωριού μαζί με Ισραηλινούς και διεθνείς ακτιβιστές προσπαθούν με μη βίαιες ενέργειες να σταματήσουν τις μπουλντόζες του στρατού.
Την ίδια στιγμή, οι νέοι της πόλης απαντούν στην ρίψη δακρυγόνων, πλαστικών σφαιρών και πυροβολισμών από τον ισραηλινό στρατό πετώντας πέτρες. Η συλλογική τους προσπάθεια έχει προκαλέσει σοβαρές καθυστερήσεις στη κατασκευή του τείχους, το οποίο έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί τον περασμένο Ιούλιο και ακόμη δεν έχει τελειώσει.
Ο αγώνας δεν έχει μόνο κινητοποιήσει την μικρή ομάδα της ριζοσπαστικής αριστεράς στο Ισραήλ, αλλά και το κίνημα αρνητών στράτευσης το οποίο για δύο χρόνια είχε σχετικά σιγήσει.
Εμπνεόμενοι από την αντίσταση των κατοίκων στο Νιιλίν και τρομοκρατημένοι από την βιαιότητα που δείχνει ο Ισραηλινός στρατός για να καταστείλει την εξέγερση των κατοίκων, οι «αρνητές», όπως τους αποκαλούν, βρίσκονται ξανά στην επικαιρότητα.
«Αν ο στρατός αποχωρήσει από το Νιιλίν θα αποτελέσει παράδειγμα για το κίνημα των αρνητών και την ισραηλινή κοινωνία. Θα δείξει ότι ο στρατός δεν μπορεί να μας σπάσει», εξηγεί η Ομέρ Γκόλντμαν, ακτιβίστρια που καταδικάστηκε σε φυλάκιση στις στρατιωτικές φυλακές τον περασμένο Σεπτέμβριο σε ηλικία 19 ετών επειδή αρνήθηκε να παρουσιαστεί.
Επειδή συνήθως τα στρατιωτικά δικαστήρια εκδίδουν πολυάριθμες συνεχείς καταδικαστικές αποφάσεις για τους αρνητές, αντί να ασχοληθούν με δημόσιες δίκες, η Γκόλντμαν καταδικάστηκε για δεύτερη φορά αμέσως μετά την πρώτη της καταδίκη.
Η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική για τους 18χρονους Εβραίους και Δρούζους Ισραηλινούς, με τους άνδρες να υπηρετούν τρία χρόνια και τις γυναίκες δύο για δύο χρόνια, θεωρείται ιερή αγελάδα για την ισραηλινή κοινωνία. Το κίνημα των αρνητών στράτευσης ξεκίνησε πρώτη φορά με την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο το 1982 και δραστηριοποιήθηκε ξανά με την δεύτερη ιντιφάντα με την επιστολή που υπέγραφαν 200 τελειόφοιτο Λυκείου το 2001.
Οι αρνητές επιστρέφουν ξανά μετά την φυλάκιση πέντε ισραηλινών, τον περασμένο Αύγουστο και Σεπτέμβριο. Οι φυλακίσεις άρχισαν μετά την ανοικτή επιστολή αποφοίτων Λυκείου που αρνούνταν να καταταγούν, η οποία δημοσιεύτηκε στις 15 Αυγούστου στην ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα «Γεντιότ Αχρονότ». Περισσότεροι από 60 μαθητές υπέγραφαν την επιστολή, διακηρύσσοντας την απόφασή τους να μην καταταγούν, διαμαρτυρόμενοι για την συνεχιζόμενη επί 41 χρόνια κατοχή της Δυτικής όχθης και της Γάζας.
« Η άρνησή μας είναι πρώτα από όλα μία διαμαρτυρία κατά του διαχωρισμού, του ελέγχου, της καταπίεσης και της πολιτικής δολοφονιών που διεξάγει το κράτος του Ισραήλ στα κατεχόμενα εδάφη», αναφέρει η επιστολή η οποία εστάλη τόσο στο γενικό επιτελείο στρατού όσο και στον υπουργό άμυνας Εχούντ Μπαράκ.
«Δεν μπορούμε να σκοτώσουμε στο όνομα της άμυνας ή να φυλακίσουμε στο όνομα της ελευθερίας. Δεν θα ήμασταν ηθικοί και θα υπηρετούσαμε την κατοχή», καταλήγει η επιστολή.
Η Γκόλντμαν, της οποίας ο πατέρας ήταν αναπληρωτής επικεφαλής του τμήματος εξωτερικού της Μοσάντ, συνηγορεί υπέρ της άποψης αυτής. Την συνάντησα πρώτη φορά έξω από την κλινική της Νιιλίν καθώς ο στρατός εισέβαλλε στο χωριό και πυροβολούσε.
Καθώς καθόμαστε σε ένα γνωστό καφέ του Τελ Αβίβ συζητάμε τόσο για τις πολιτικές της επιρροές όσο και τις εμπειρίες ως ακτιβίστρια. Είναι φανερό ότι αυτό που έλκει την θαυμάστρια του Μάη του 68 έχει να κάνει τόσο με την φιλοσοφία όσο και την εχθρότητα. Αρνείται να υπηρετήσει σε αυτό που βλέπει ως στρατιωτική επέμβαση στην Νιιλίν και απορρίπτει όσα ο στρατός εκπροσωπεί.
« Ο αγώνας στην Νιιλίν είναι ένα παράθυρο που δείχνει την ισραηλινό-παλαιστινιακή αλληλεγγύη», τονίζει η Γκόλντμαν.
Για τον εκπρόσωπο του ισραηλινού υπουργείου άμυνας Σλόμο Ντρορ, το θέμα της άρνησης είναι ένα που αφορά μία μικρή μειοψηφία Ισραηλινών που παραβαίνουν το νόμο και οι οποίοι δεν εκπληρώνουν τις εθνικές τους υποχρεώσεις.
Ο Ντρορ υποστηρίζει ότι οι Ισραηλινοί έχουν την «δημοκρατική υπευθυνότητα» να υπηρετούν στον στρατό της χώρας.
«Αν θέλεις να αντιταχθείς στην πολιτική της κυβέρνησης, υπηρέτησε πρώτα στο στρατό και ύστερα αντιτάξου στην πολιτική», δηλώνει σε τηλεφωνική του συνέντευξη από το γραφείο του στο Τελ Αβίβ. «Δεν πιστεύω ότι το υπηρετείς στον στρατό παραβιάζεις τα ανθρώπινα δικαιώματα».
Κατά τον Ντρορ, οι αρνητές εκπροσωπούν ένα περιθωριακό κίνημα που δεν απειλεί τον ισραηλινό στρατό ή προκαλεί την ισραηλινή κοινωνία. «Έχουμε περισσότερο κόσμο που επιθυμεί να καταταγεί στις επίλεκτες δυνάμεις», λέει.
Ο πόλεμος κατά της θητείας
Παρά τα όσα υποστηρίζει, τα στατιστικά στοιχεία του υπουργείου άμυνας δείχνουν ότι το 25% των Ισραηλινών απέφυγε την στρατιωτική θητεία το 2007. Αν και το 11% από αυτούς εξαιρέθηκε για θρησκευτικούς λόγους, η πλειοψηφία κατατάσσεται σε αυτό που συνήθως αποκαλείται «λούφα»(σιωπηλή άρνηση). Η κατηγορία αυτή αναφέρεται σε αυτούς που απαλλάσσονται για ιατρικούς ή ψυχολογικούς λόγους ή παντρεύονται, στην περίπτωση των γυναικών.
Απαντώντας στα στατιστικά αυτά δεδομένα, ο υπουργός άμυνας Μπαράκ και ο επικεφαλής του επιτελείου Ασκενάζι, έκαναν λόγο για «πόλεμο κατά της στρατιωτικής θητείας», με στόχο να δημιουργήσουν δημόσιο αίσθημα ενοχής σε αυτούς που αποφεύγουν να υπηρετήσουν.
Ξεκίνησε μία καμπάνια στην τηλεόραση και τους δρόμους με αφίσες πέρυσι στο Ισραήλ, με κύριο σύνθημα «Ο Πραγματικός Ισραηλινός δεν αποφεύγει στον στρατό».
Οι διαφημίσεις δείχνουν μία ομάδα ισραηλινών σε ένα μετά το τέλος της στρατιωτικής θητείας ταξίδι στην Ινδία, ένα ταξίδι που είναι τόσο δημοφιλές που έχει γίνει κάτι σαν κοινωνικός θεσμός, που προσπαθεί να εντυπωσιάσει μία ομάδα ταξιδιωτών με ιστορίες από το μέτωπο. Ο Ισραηλινός που απέφυγε την στρατιωτική θητεία είναι ο μόνος που δεν καταλήγει να φεύγει αγκαλιά με μια όμορφη ξανθιά.
Μετά την δημοσίευση της ανοικτής επιστολής των αρνητών, ο γενικός εισαγγελέας Μενάχεμ Μαζούζ ξεκίνησε τον περασμένο Σεπτέμβριο ποινική έρευνα κατά της οργάνωσης «Νέο Προφίλ», που στηρίζει και δίνει πληροφορίες για αυτούς που σκοπεύουν ή αρνούνται να υπηρετήσουν στο στρατό.
Η Χάαρετς έγραψε τότε ότι η έρευνα για το αν η οργάνωση είναι υπεύθυνη «για εξώθηση σε άρνηση στράτευσης», έγινε με αφορμή αίτημα του στρατού τον περασμένο Φεβρουάριο.
«Η εξώθηση σε άρνηση στράτευσης» δεν είχε ποτέ στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί, αλλά ο οργανωτής της οργάνωσης «Νέο Προφίλ» Χαγκάι Ματάρ δηλώνει ότι προσέχει όλες οι δραστηριότητες της οργάνωσης να είναι νόμιμες.
«Προσπαθούμε να προσφέρουμε μία εναλλακτική συζήτηση για την ασφάλεια του Ισραήλ, να ρωτήσουμε για ποιού την ασφάλεια μιλάμε», εξηγεί. « Υποστηρίζουμε ότι ίσως θα πρέπει να μιλήσουμε για μία διαφορετικού τύπου ασφάλεια-κοινωνική ασφάλεια, ισότητα και ασφάλεια για όσους έχουν ανάγκη».
Στη διάρκεια της συζήτησης μας μετά από μία διαδήλωση αρνητών έξω από στρατιωτική βάση στο Τελ Αβίβ, ο Ματάρ μιλά για την σπουδαιότητα της στήριξης που είχε από την οργάνωση «Νέο Προφίλ» όταν και ο ίδιος είχε αρνηθεί να υπηρετήσει το 2001. Ο ξανθός γενειοφόρος ακτιβιστής ήταν ο ηγέτης της πρώτης επιστολής αρνητών στράτευσης στην διάρκεια της δεύτερης ιντιφάντα, ο οποίος αντιμετώπισε μία δημόσια δίκη για το ότι αρνήθηκε να υπηρετήσει και πέρασε δύο χρόνια φυλακή. Η υπόθεση θεωρείται τώρα ως πρότυπο στις νομικές σχολές του Ισραήλ.
« Η οργάνωση Νέο Προφίλ, με βοήθησε παρά πολύ όταν ήμουν αρνητής στράτευσης και μετά, ως εκ τούτου το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσφέρω την ίδια στήριξη που εγώ είχα», χαμογελά ο Ματάρ.
Είναι μέρος μιας μικρής μειοψηφίας του 25% των Ισραηλινών που αποφεύγει τις στρατιωτικές υποχρεώσεις, διακηρύσσοντας το δημόσια. Η δημόσια άρνηση συνεχίζει να παίρνει διαστάσεις και να προκαλεί μεγάλες συζητήσεις.
Σαν την Γκόλντμαν και τον Ματάρ, η αρνητής, Σαχάρ Βάρντι, έγινε θέμα στα εθνικά μέσα ενημέρωσης όταν πήγε φυλακή για πρώτη φορά στις 25 Αυγούστου αρνούμενη να καταταγεί.
«Θα πάω να δηλώσω στο γραφείο στρατολόγησης ότι δεν θα υπηρετήσω εξαιτίας της κατοχής», είπε η Βάρντι, πριν μπει σε στρατιωτική βάση του Τελ Αβίβ για νεοσύλλεκτους. «Έχω δει παιδιά Παλαιστινίων να πυροβολούνται και να κτυπιούνται από τον στρατό στην Δυτική όχθη και είναι κάτι στο οποίο δεν θα μετάσχω». Έδειχνε ήρεμη και αποφασιστική, φορώντας ένα μπλουζάκι της κίνησης «κουράγιο να αρνηθείς» με ένα σπασμένο Μ-16.
Παρά το γεγονός ότι και οι δύο αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο φυλάκισης και δημόσιας κατακραυγής για τις πράξεις τους, οι ακτιβιστές του κινήματος αρνητών στράτευσης δείχνουν μεγάλη αποφασιστικότητα για τις ενέργειες τους.
Στις 18 Δεκεμβρίου, οι αρνητές διαδήλωσαν έξω από το υπουργείο άμυνας στο Τελ Αβίβ, το οποίο είναι και η κεντρική βάση του στρατού, για να παραδώσουν στον Μπαράκ 20.000 επιστολές διεθνούς υποστήριξης που ζητά την απελευθέρωση των κρατουμένων αντιρρησιών, επικροτώντας τις πράξεις τους.
Η ενέργεια αυτή οργανώθηκε από μία συμμαχία ισραηλινών και Αμερικανικών αντιπολεμικών κινήσεων που στηρίζουν την άρνηση στράτευσης, με τις περισσότερες επιστολές υποστηρικτών να προέρχονται από τις ΗΠΑ.
Ένα πλήθος από 150 άτομα φώναζε «από το Ιράκ στην Παλαιστίνη, επέλεξε την άρνηση, σταμάτησε τα εγκλήματα», την ώρα που μερικοί αρνητές προσπαθούσαν να παραδώσουν τις 20.000 επιστολές. Τους σταμάτησε η αστυνομία στην πύλη της βάσης.
«Είναι ο στρατός, δεν ασχολούνται με τέτοιου είδους πράγματα», δήλωσε ένας αστυνομικός που εμπόδιζε την παράδοση των επιστολών.
Από την στιγμή που ξεκίνησε η επιχείρηση του Ισραήλ στην Γάζα πριν τρεις εβδομάδες, οι αρνητές οργανώνουν συνεχώς αντιπολεμικές διαδηλώσεις, έξω από στρατιωτικές βάσεις και μετέχουν στις μαζικές διαδηλώσεις που ζητούν να τερματιστεί ο πόλεμος.
Για πολλούς Παλαιστινίους, ειδικά ακτιβιστές στην Νιιλίν, οι Ισραηλινοί αρνητές στράτευσης είναι μία σημαντική ενέργεια αλληλεγγύης στον κοινό αγώνα κατά της κατοχής.
«Παρόλο που αποτελούν ένα μικρό τμήμα της ισραηλινής κοινωνίας, οι αρνητές μας δίνουν ελπίδα ότι ακόμη και μέσα στο Ισραήλ υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά αντιδρούν στην κατοχή», δηλώνει ο Χίντι Μεσλέχ, ένας 25χρονος ακτιβιστής που μετέχει την λαϊκή επιτροπή της Νιιλίν και ο οποίος συχνά εμπλέκεται με Ισραηλινούς ακτιβιστές αλληλεγγύης. Η οικογένεια του μάχεται να σώσει την γη της από κατάσχεση για την δημιουργία του τείχους του διαχωρισμού.
Ο Μεσλέχ μιλά για τους αρνητές με τον ίδιο θαυμασμό που μιλά για τους Παλαιστινίους κρατουμένους. « Είναι δύσκολο για τους Παλαιστινίους να καταλάβουν κάποιον που υπηρετεί στα μπλόκα ελέγχου την μια μέρα και διαδηλώνει στην Νιιλίν την επομένη», εξηγεί, δύο εβδομάδες μετά τον θάνατο του Μούσα.
Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, ο Μούσα τραυματίστηκε θανάσιμα από ένα Μ-16 που πυροβόλησε πίσω από ένα ισραηλινό τζιπ, καθώς ερχόταν να πάρει τους στρατιώτες. Το πτώμα του στο νεκροτομείο της Ραμάλλα, με το σώμα του να έχει τεμαχιστεί διαγωνίως στο ψυχρό μεταλλικό τραπέζι, επιβεβαίωσε την αιτία του θανάτου.
Ο θυμός που προκάλεσε ως απάντηση για τον πυροβολισμό, εντάθηκε στην κηδεία του την επόμενη ημέρα όταν ο 17χρονος Γιουσέφ Αμίρα σκοτώθηκε από δύο πλαστικές σφαίρες στο κεφάλι στην διάρκεια συμπλοκών σε σημείο ελέγχου.
Εκείνη την ημέρα τον Ιούλιο, καθώς φθάναμε στην Νιιλίν ενόψει της κηδείας του Μούσα, ο Πόλακ πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο και περπάτησε κατά των γραμμών του στρατού, ανακατώνοντας τις πέτρες που βρισκόντουσαν μπροστά στο τείχος για να αποφύγει πλαστικές σφαίρες.
Αξιολογώντας την κατάσταση, στράφηκε προς μία ομάδα παιδιών και τους ζήτησε στα αραβικά τι πρέπει να γίνει.
*Ο Jesse Rosenfeld είναι freelance δημοσιογράφος που έχει έδρα την Ραμάλλα και το Τελ Αβίβ.
Η παρούσα ανταπόκριση δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χάαρετς» στις 21/01/2009 και αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία για το κίνημα των αρνητών στράτευσης στο Ισραήλ.
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1057491.html
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
ΑΛΙΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΝΙΚΗΤΕΣ
Του Μερόν Μπενβενίστι*
Οι εμπνευστές της επιχείρησης καυτό μολύβι συνηθίζεται να χαρακτηρίζονται με δύο αντικρουόμενους όρους: «ο αφέντης τρελάθηκε» και εκδικείται με πρωτοφανή αγριότητα και «ελεγχόμενος θυμός» ή ως μία λογική στρατιωτική επιχείρηση που είχε σκοπό να αποθαρρύνει την άλλη πλευρά. Δίπλα σε αυτές τις δύο αντιλήψεις μπορεί να προστεθεί μία ακόμη: τα επαναλαμβανόμενα αντανακλαστικά, η ενστικτώδης αντίδραση από μία παραγκωνισμένη κοινωνία μεταναστών.
Ο David Day, ένας από τους πιο γνωστούς ερευνητές που έχει ασχοληθεί με την διαδικασία κατά την οποία οι κοινωνίες μεταναστών αποκτούν τον έλεγχο των γηγενών πληθυσμών, γράφει: «Τέτοιες άγριες αντιδράσεις σε οποιαδήποτε ένδειξη αντίστασης από τον γηγενή πληθυσμό έχει αποτέλεσμα να τονίζεται τόσο στα μυαλά των κατακτητών όσο και των κατακτημένων, το μέγεθος και η ολοκλήρωση της κατάκτησης και η έλλειψη χρησιμότητας για περαιτέρω αντίσταση, παρόλο που μακροπρόθεσμα ενδεχομένως να υποσκελίσει την ηθική αξίωση της νέας κοινωνίας στην κατάκτηση των νέων εδαφών που μόλις έχουν κερδηθεί».
Πράγματι, υπάρχουν πολλά ιστορικά προηγούμενα κατά τα οποία η βίαιη συμπεριφορά των αυτοχθόνων πληθυσμών κατά της εξόντωσής τους, έχει χρησιμοποιηθεί ως πρόφαση για την εκδίωξή τους και την δικαιολόγηση μίας δυσανάλογης στρατιωτικής αντίδρασης, όλα κάτω από την αιγίδα «του πολέμου κατά της τρομοκρατίας» του οποίου στόχος είναι να σπάσει το ηθικό και να αρπάξει την γη τους. Mία απαίσια οσμή ιμπεριαλιστικού μύκητα αναδύεται από την επιχείρηση στην Γάζα όπως και σε άλλες επιχειρήσεις που έγιναν στο παρελθόν.
Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, που μας επισκέφθηκαν πρόσφατα, θα μπορούσαν να είχαν ανταλλάξει μνήμες με τον Εχούντ Όλμερτ για τις πράξεις αγριότητας που έχουν γίνει από τις χώρες τους. Ας επισημάνουμε μερικές από αυτές που έγιναν μόνο στον 20ο αιώνα: Οι βρετανικές ενέργειες στην Ινδία και την Κένυα, η Γαλλία στην Αλγερία, η Ιταλία στην Αιθιοπία, η Τουρκία στην Αρμενία, οι Τσέχοι στην Σουδήτια, οι Ισπανοί στην Ισπανία και οι Γερμανοί που δεν χρειάζεται να αναφέρουμε. Όλοι ντρέπονται για το παρελθόν τους, σωτηρία για τους Ισραηλινούς, που στην πραγματικότητα είναι υπερήφανοι για τις πράξεις τους.
Αγνοώντας την θεμελιώδη στροφή των διεθνών κανόνων από την εποχή της αποικιοκρατίας κατά τα φαινόμενα δεν έχει επίπτωση στην βίαιη ισραηλινή επιχείρηση. Δημιούργησε τα επιθυμητά αποτελέσματα προς όφελος της ισχυρής πλευράς, έτσι ώστε οι ισραηλινοί μπορούν να καυχηθούν για την νίκη τους όταν αναισθητοποιούνται από τις ανθρωπιστικές διαστάσεις. Έτσι απομακρύνονται από την ομάδα των πολιτισμένων εθνών στα οποία θέλουν να ανήκουν.
Η επιχείρηση ισχυροποίησε την Ισραηλινή κυριαρχία, άμεσα και έμμεσα, στο Ισραήλ/Παλαιστίνη για μία σημαντική χρονική περίοδο. Οι Παλαιστίνιοι υπέστησαν τόσο μεγάλο κτύπημα σε σημείο που ο πρόεδρος της Αιγύπτου κάλεσε αυτούς που στηρίζουν την παλαιστινιακή αντίσταση να λάβουν υπόψη το τι κέρδισαν και το τι έχασαν. Ο διαχωρισμός της Δυτικής όχθης από την Γάζα είναι πλέον μη αντιστρέψιμο γεγονός και εκφράστηκε με την αδιαφορία με την οποία οι κάτοικοι της Δυτικής όχθης αντέδρασαν στην τραγωδία της Γάζας.
Η χλιαρή αντίδραση της Παλαιστινιακής Αρχής στις μαζικές δολοφονίες των συμπατριωτών τους επέφερε θανάσιμο πλήγμα στο παλαιστινιακό εθνικό κίνημα. Η κυβέρνηση της Χαμάς στην Γάζα ενίσχυσε την θέση της με το αίμα εκατοντάδων πολιτών της. Η Αίγυπτος και η Ιορδανία αποδεδείχθηκε ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για τα δικά τους συμφέροντα από ότι για την εθνική αλληλεγγύη. Η διεθνής κοινότητα δείχνει την πρόθεσή της να συνεχιστεί το στάτους κβο με τον μανδύα της «ειρηνευτικής διαδικασίας».
Η παρούσα κατάσταση αποκρυσταλλώνεται χάρη στην ολοκληρωτική υποστήριξη στην επιχείρηση και τους στόχους της από τους Εβραίους στο Ισραήλ και την τυχοδιωκτική ατμόσφαιρα που ωθεί αυτούς που αντιτίθεται στην συμφιλίωση στην εξουσία στις επερχόμενες εκλογές.
Παρά την αποστροφή για την επιχείρηση, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι το Ισραήλ πέτυχε μία νίκη και έδειξε την ματαιότητα της συνέχισης της παλαιστινιακής αντίστασης. Τώρα οι Ισραηλινοί θα πρέπει να μοιραστούν τα λάφυρα της νίκης, με εκατομμύρια εξαθλιωμένους και πενθούντες Παλαιστινίους που ζουν κάτω από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς διακρίσεων και ένα κόσμο που δεν συμφιλιώνεται με την τρέλα της βίας. Μία μικρή μειονότητα από ντροπιασμένους Ισραηλινούς κοιτάζουν με θλίψη το στάδιο αυτό ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, του μόνου που όταν είχε ξεκινήσει είχε τόσες υψηλές ιδέες. Μία πράγματι πύρρειος νίκη.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 22/01/2009. Ο Μερόν Μπενβενίστι διατέλεσε αντιδήμαρχος της Ιερουσαλήμ την δεκαετία του ’70, με δήμαρχο τον προερχόμενο από το Εργατικό κόμμα Τέντι Κόλεκ. Ήταν υπεύθυνος για τα ζητήματα της ανατ. Ιερουσαλήμ. Σήμερα είναι ένας από τους σφοδρότερους επικριτές της ισραηλινής πολιτικής και θιασώτης της ιδέας ενός ενιαίου διεθνικούς κράτους στο Ισραήλ/Παλαιστίνη. Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε:
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1057669.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Meron_Benvenisti
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
Οι εμπνευστές της επιχείρησης καυτό μολύβι συνηθίζεται να χαρακτηρίζονται με δύο αντικρουόμενους όρους: «ο αφέντης τρελάθηκε» και εκδικείται με πρωτοφανή αγριότητα και «ελεγχόμενος θυμός» ή ως μία λογική στρατιωτική επιχείρηση που είχε σκοπό να αποθαρρύνει την άλλη πλευρά. Δίπλα σε αυτές τις δύο αντιλήψεις μπορεί να προστεθεί μία ακόμη: τα επαναλαμβανόμενα αντανακλαστικά, η ενστικτώδης αντίδραση από μία παραγκωνισμένη κοινωνία μεταναστών.
Ο David Day, ένας από τους πιο γνωστούς ερευνητές που έχει ασχοληθεί με την διαδικασία κατά την οποία οι κοινωνίες μεταναστών αποκτούν τον έλεγχο των γηγενών πληθυσμών, γράφει: «Τέτοιες άγριες αντιδράσεις σε οποιαδήποτε ένδειξη αντίστασης από τον γηγενή πληθυσμό έχει αποτέλεσμα να τονίζεται τόσο στα μυαλά των κατακτητών όσο και των κατακτημένων, το μέγεθος και η ολοκλήρωση της κατάκτησης και η έλλειψη χρησιμότητας για περαιτέρω αντίσταση, παρόλο που μακροπρόθεσμα ενδεχομένως να υποσκελίσει την ηθική αξίωση της νέας κοινωνίας στην κατάκτηση των νέων εδαφών που μόλις έχουν κερδηθεί».
Πράγματι, υπάρχουν πολλά ιστορικά προηγούμενα κατά τα οποία η βίαιη συμπεριφορά των αυτοχθόνων πληθυσμών κατά της εξόντωσής τους, έχει χρησιμοποιηθεί ως πρόφαση για την εκδίωξή τους και την δικαιολόγηση μίας δυσανάλογης στρατιωτικής αντίδρασης, όλα κάτω από την αιγίδα «του πολέμου κατά της τρομοκρατίας» του οποίου στόχος είναι να σπάσει το ηθικό και να αρπάξει την γη τους. Mία απαίσια οσμή ιμπεριαλιστικού μύκητα αναδύεται από την επιχείρηση στην Γάζα όπως και σε άλλες επιχειρήσεις που έγιναν στο παρελθόν.
Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, που μας επισκέφθηκαν πρόσφατα, θα μπορούσαν να είχαν ανταλλάξει μνήμες με τον Εχούντ Όλμερτ για τις πράξεις αγριότητας που έχουν γίνει από τις χώρες τους. Ας επισημάνουμε μερικές από αυτές που έγιναν μόνο στον 20ο αιώνα: Οι βρετανικές ενέργειες στην Ινδία και την Κένυα, η Γαλλία στην Αλγερία, η Ιταλία στην Αιθιοπία, η Τουρκία στην Αρμενία, οι Τσέχοι στην Σουδήτια, οι Ισπανοί στην Ισπανία και οι Γερμανοί που δεν χρειάζεται να αναφέρουμε. Όλοι ντρέπονται για το παρελθόν τους, σωτηρία για τους Ισραηλινούς, που στην πραγματικότητα είναι υπερήφανοι για τις πράξεις τους.
Αγνοώντας την θεμελιώδη στροφή των διεθνών κανόνων από την εποχή της αποικιοκρατίας κατά τα φαινόμενα δεν έχει επίπτωση στην βίαιη ισραηλινή επιχείρηση. Δημιούργησε τα επιθυμητά αποτελέσματα προς όφελος της ισχυρής πλευράς, έτσι ώστε οι ισραηλινοί μπορούν να καυχηθούν για την νίκη τους όταν αναισθητοποιούνται από τις ανθρωπιστικές διαστάσεις. Έτσι απομακρύνονται από την ομάδα των πολιτισμένων εθνών στα οποία θέλουν να ανήκουν.
Η επιχείρηση ισχυροποίησε την Ισραηλινή κυριαρχία, άμεσα και έμμεσα, στο Ισραήλ/Παλαιστίνη για μία σημαντική χρονική περίοδο. Οι Παλαιστίνιοι υπέστησαν τόσο μεγάλο κτύπημα σε σημείο που ο πρόεδρος της Αιγύπτου κάλεσε αυτούς που στηρίζουν την παλαιστινιακή αντίσταση να λάβουν υπόψη το τι κέρδισαν και το τι έχασαν. Ο διαχωρισμός της Δυτικής όχθης από την Γάζα είναι πλέον μη αντιστρέψιμο γεγονός και εκφράστηκε με την αδιαφορία με την οποία οι κάτοικοι της Δυτικής όχθης αντέδρασαν στην τραγωδία της Γάζας.
Η χλιαρή αντίδραση της Παλαιστινιακής Αρχής στις μαζικές δολοφονίες των συμπατριωτών τους επέφερε θανάσιμο πλήγμα στο παλαιστινιακό εθνικό κίνημα. Η κυβέρνηση της Χαμάς στην Γάζα ενίσχυσε την θέση της με το αίμα εκατοντάδων πολιτών της. Η Αίγυπτος και η Ιορδανία αποδεδείχθηκε ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για τα δικά τους συμφέροντα από ότι για την εθνική αλληλεγγύη. Η διεθνής κοινότητα δείχνει την πρόθεσή της να συνεχιστεί το στάτους κβο με τον μανδύα της «ειρηνευτικής διαδικασίας».
Η παρούσα κατάσταση αποκρυσταλλώνεται χάρη στην ολοκληρωτική υποστήριξη στην επιχείρηση και τους στόχους της από τους Εβραίους στο Ισραήλ και την τυχοδιωκτική ατμόσφαιρα που ωθεί αυτούς που αντιτίθεται στην συμφιλίωση στην εξουσία στις επερχόμενες εκλογές.
Παρά την αποστροφή για την επιχείρηση, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι το Ισραήλ πέτυχε μία νίκη και έδειξε την ματαιότητα της συνέχισης της παλαιστινιακής αντίστασης. Τώρα οι Ισραηλινοί θα πρέπει να μοιραστούν τα λάφυρα της νίκης, με εκατομμύρια εξαθλιωμένους και πενθούντες Παλαιστινίους που ζουν κάτω από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς διακρίσεων και ένα κόσμο που δεν συμφιλιώνεται με την τρέλα της βίας. Μία μικρή μειονότητα από ντροπιασμένους Ισραηλινούς κοιτάζουν με θλίψη το στάδιο αυτό ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, του μόνου που όταν είχε ξεκινήσει είχε τόσες υψηλές ιδέες. Μία πράγματι πύρρειος νίκη.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 22/01/2009. Ο Μερόν Μπενβενίστι διατέλεσε αντιδήμαρχος της Ιερουσαλήμ την δεκαετία του ’70, με δήμαρχο τον προερχόμενο από το Εργατικό κόμμα Τέντι Κόλεκ. Ήταν υπεύθυνος για τα ζητήματα της ανατ. Ιερουσαλήμ. Σήμερα είναι ένας από τους σφοδρότερους επικριτές της ισραηλινής πολιτικής και θιασώτης της ιδέας ενός ενιαίου διεθνικούς κράτους στο Ισραήλ/Παλαιστίνη. Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε:
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1057669.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Meron_Benvenisti
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
"Εμείς οι Εβραίοι καταδικάζουμε"
Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
Εκκληση προς τους Ισραηλινούς στρατιώτες, να σταματήσουν τα εγκλήματα πολέμου, απευθύνουν είκοσι τέσσερις εβραϊκές και ισραηλινές οργανώσεις ειρήνης.
«Εμείς, Εβραίοι της διεθνούς κοινότητας, καλούμε τους Ισραηλινούς στρατιώτες να σηκώσουν τη Μαύρη Σημαία της Παρανομίας όσον αφορά τις επιχειρήσεις κατά του λαού της Γάζας», αναφέρει μεταξύ άλλων η ανοικτή επιστολή που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή στην ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετς».
Η επιστολή είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο ήδη από τις 7 Ιανουαρίου, μεσούσης της επιχείρησης «καυτό μολύβι» στη Λωρίδα της Γάζας. Πρόκειται για πρωτοβουλία των οργανώσεων «Αμερικανοί Εβραίοι για μια Δίκαιη Ειρήνη» και της αντίστοιχης ευρωπαϊκής, την οποία υπογράφουν περισσότερα από 800 άτομα από 39 χώρες του κόσμου, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
«Αρνούμαστε να μείνουμε σιωπηλοί, ενώ οι Ισραηλινοί ηγέτες αναγκάζουν τους Ισραηλινούς στρατιώτες να προβαίνουν σε εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για τα οποία κάποια μέρα θα κληθούν να λογοδοτήσουν», τονίζεται στην επιστολή.
«Η εγκληματική αυτή δραστηριότητα δεν προωθεί με κανένα τρόπο την ασφάλεια και την ευημερία των Εβραίων. Αντιθέτως, από τη Σντερότ μέχρι το Σίδνεϊ, από την Ασκελόν έως το Αμστερνταμ, όλοι θα ωφεληθούμε όταν υπάρξει δικαιοσύνη για τους Παλαιστινίους», συνεχίζει η επιστολή και καταλήγει:
«Εμείς, μέλη της διεθνούς εβραϊκής κοινότητας, σας καλούμε, Ισραηλινοί στρατιώτες με συνείδηση, να σταματήσετε την πολεμική μηχανή του Ισραήλ, ενέργεια που μόνο εσείς μπορείτε και πρέπει να κάνετε».
Σύμφωνα με δημοσιεύματα ισραηλινών εφημερίδων, τουλάχιστον οκτώ Ισραηλινοί έφεδροι αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στις πρόσφατες επιχειρήσεις στη Γάζα, ενώ δεκάδες απόφοιτοι Λυκείου (αγόρια και κορίτσια), πριν ακόμη τα τελευταία γεγονότα, αρνήθηκαν να καταταγούν στον ισραηλινό στρατό, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη συνεχιζόμενη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών.
Το πλήρες κείμενο της ανοικτής επιστολής δημοσιεύεται στα αγγλικά στη διεύθυνση:www.ajjp.org/campaigns/ViewOpenLetter.php.
Το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στα εβραϊκά στην ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετς» στην διεύθυνση:
www.ajjp.org/campaigns/OpenLetterPublished.pdf.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 26/01/2009
http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=74908492
Εκκληση προς τους Ισραηλινούς στρατιώτες, να σταματήσουν τα εγκλήματα πολέμου, απευθύνουν είκοσι τέσσερις εβραϊκές και ισραηλινές οργανώσεις ειρήνης.
«Εμείς, Εβραίοι της διεθνούς κοινότητας, καλούμε τους Ισραηλινούς στρατιώτες να σηκώσουν τη Μαύρη Σημαία της Παρανομίας όσον αφορά τις επιχειρήσεις κατά του λαού της Γάζας», αναφέρει μεταξύ άλλων η ανοικτή επιστολή που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή στην ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετς».
Η επιστολή είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο ήδη από τις 7 Ιανουαρίου, μεσούσης της επιχείρησης «καυτό μολύβι» στη Λωρίδα της Γάζας. Πρόκειται για πρωτοβουλία των οργανώσεων «Αμερικανοί Εβραίοι για μια Δίκαιη Ειρήνη» και της αντίστοιχης ευρωπαϊκής, την οποία υπογράφουν περισσότερα από 800 άτομα από 39 χώρες του κόσμου, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
«Αρνούμαστε να μείνουμε σιωπηλοί, ενώ οι Ισραηλινοί ηγέτες αναγκάζουν τους Ισραηλινούς στρατιώτες να προβαίνουν σε εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για τα οποία κάποια μέρα θα κληθούν να λογοδοτήσουν», τονίζεται στην επιστολή.
«Η εγκληματική αυτή δραστηριότητα δεν προωθεί με κανένα τρόπο την ασφάλεια και την ευημερία των Εβραίων. Αντιθέτως, από τη Σντερότ μέχρι το Σίδνεϊ, από την Ασκελόν έως το Αμστερνταμ, όλοι θα ωφεληθούμε όταν υπάρξει δικαιοσύνη για τους Παλαιστινίους», συνεχίζει η επιστολή και καταλήγει:
«Εμείς, μέλη της διεθνούς εβραϊκής κοινότητας, σας καλούμε, Ισραηλινοί στρατιώτες με συνείδηση, να σταματήσετε την πολεμική μηχανή του Ισραήλ, ενέργεια που μόνο εσείς μπορείτε και πρέπει να κάνετε».
Σύμφωνα με δημοσιεύματα ισραηλινών εφημερίδων, τουλάχιστον οκτώ Ισραηλινοί έφεδροι αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στις πρόσφατες επιχειρήσεις στη Γάζα, ενώ δεκάδες απόφοιτοι Λυκείου (αγόρια και κορίτσια), πριν ακόμη τα τελευταία γεγονότα, αρνήθηκαν να καταταγούν στον ισραηλινό στρατό, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη συνεχιζόμενη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών.
Το πλήρες κείμενο της ανοικτής επιστολής δημοσιεύεται στα αγγλικά στη διεύθυνση:www.ajjp.org/campaigns/ViewOpenLetter.php.
Το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στα εβραϊκά στην ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετς» στην διεύθυνση:
www.ajjp.org/campaigns/OpenLetterPublished.pdf.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 26/01/2009
http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=74908492
Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009
Αν οι Καρχαρίες ήταν άνθρωποι
Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, ρώτησε τον κ.Κ η κορούλα της οικονόμας του, θα φέρονταν τότε πιο καλά στα μικρά ψαράκια; Σίγουρα, αποκρίθηκε εκείνος. Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έχτιζαν για τα μικρά ψαράκια στη θάλασσα τεράστια κλουβιά και θα έβαζαν μέσα διάφορες τροφές, φυτά καθώς και ζωντανά. Θα φρόντιζαν τα κλουβιά να ‘χουν πάντα καθαρό νερό και γενικά θα τα εφοδίαζαν με διάφορες εγκαταστάσεις υγιείνης. Όταν λογουχάρη ένα ψαράκι τραυμάτιζε την ουρά του, οι καρχαρίες θα του έβαζαν αμέσως έναν επίδεσμο μην τυχόν και ψοφήσει πριν την ώρα του.
Έπειτα, για να μην μελαγχολούν τα ψαράκια, θα οργάνωναν κατά διαστήματα στη θάλασσα μεγάλες γιορτές, γιατί τα κεφάτα ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα θλιμμένα. Τούτα τα μεγάλα κλουβιά θα είχαν βέβαια και τα σχολειά τους. Εκεί τα ψαράκια θα μάθαιναν να κολυμπάνε στο στόμα του καρχαρία. Θα έπρεπε λογουχάρη να μάθουν γεωγραφία, για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες, όταν αυτοί κάπου τεμπελιάζουν. Βέβαια, το σπουδαιότερο θα ήταν η ηθική διάπλαση των μικρών ψαριών.
Θα τους μάθαιναν ότι για ένα ψαράκι δεν υπάρχει μεγαλύτερη και ωραιότερη αρετή από το να θυσιάζεται πρόθυμα κι ότι τα ψαράκια θα έπρεπε να πιστεύουν τυφλά στους καρχαρίες, προπαντός όταν αυτοί τους λένε ότι θα φροντίσουν για ένα ωραίο μέλλον. Θα έδιναν στα ψαράκια να καταλάβουν πως αυτό το ωραίο μέλλον τότε μόνο θα είναι εξασφαλισμένο, όταν εκείνα μάθουν να υπακούνε. Τα ψαράκια θα έπρεπε να φυλάγονται από κάθε λογής ταπεινές, εγωιστικές και μαρξιστικές διαθέσεις, κι αν τύχαινε κανένα από δαύτα να φανερώσει τέτοιες αδυναμίες, τα άλλα τα ψαράκια θα έπρεπε να τα αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες.
Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκαναν βέβαια αναμεταξύ τους και διάφορους πολέμους, για να κυριέψουν ξένα κλουβιά και ξένα ψαράκια. Στους πολέμους αυτούς ο κάθε καρχαρίας θα πολεμούσε με τα δικά του ψαράκια. Θα μάθαιναν τα ψαράκια ότι ανάμεσα σ’ αυτά και τα ψαράκια των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια θα τους έλεγαν, είναι ως γνωστό βουβά, σωπαίνουν ωστόσο σε όλότελα διαφορετικές γλώσσς, γι’ αυτό και είναι αδύνατο να καταλάβει το ένα τ’ άλλο. Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε μερικά εχθρικά ψαράκια που σωπαίνουν σ’ άλλη γλώσσα, θα καρφίτσωναν κι από ‘να παράσημο από φύκι και θα του έδιναν τον τίτλο του ήρωα.
Αν βέβαια οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαν και τη δική τους τέχνη. Θα είχαν ωραίους πίνακες που θα παράσταιναν τα δόντια των καρχαριών με θαυμάσια χρώματα, και τα στόματά τους θα ήταν σαν τους κήπους της Βαβυλώνας, όπου μπορεί να κάνει κανείς τρελό σεργιάνι. Τα θέατρα στο βυθό θα έδειχναν πως ηρωικά ψαράκια με την μπάντα μπροστά θα ορμούσαν μαγεμένα και νανουρισμένα με τις πιο όμορφες σκέψεις στο στόμα των καρχαριών. Δε θα έλειπε βέβαια και η θρησκεία, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Αυτή θα δίδασσκε ότι τα ψάρια μονάχα στην κοιλιά των καρχαριών θα άρχιζαν να γεύονται την αληθινή ζωή.
Εξάλλου, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, όλα τα ψαράκια δε θα ήταν πια ίσα κι όμοια όπως συμβαίνει σήμερα. Μερικά από δαύτα θ’ αποχτούσαν αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τα άλλα ψαράκια. Όσα μάλιστα είναι λίγο πιο μεγάλα θα είχαν το λεύτερο να τρώνε τα πιο μικρά. Αυτό θα ήταν άλλωστε ευχάριστο για τους καρχαρίες, γιατί έτσι εκείνοι δε θα χρειάζονταν πια παρά να καταπίνουν συχνότερα πιο μεγάλες μπουκιές. Και τα πιο μεγάλα ψαράκια, αυτά που θα είχαν τις ψηλές θέσεις, θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι, αξιωματικοί και μηχανικοί στα ψαροκλουβιά. Κοντολογίς, μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα…
_______________________________________________________
πηγή: Ιστορίες του κυρίου Κόινερ, Μπρεχτ
Έπειτα, για να μην μελαγχολούν τα ψαράκια, θα οργάνωναν κατά διαστήματα στη θάλασσα μεγάλες γιορτές, γιατί τα κεφάτα ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα θλιμμένα. Τούτα τα μεγάλα κλουβιά θα είχαν βέβαια και τα σχολειά τους. Εκεί τα ψαράκια θα μάθαιναν να κολυμπάνε στο στόμα του καρχαρία. Θα έπρεπε λογουχάρη να μάθουν γεωγραφία, για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες, όταν αυτοί κάπου τεμπελιάζουν. Βέβαια, το σπουδαιότερο θα ήταν η ηθική διάπλαση των μικρών ψαριών.
Θα τους μάθαιναν ότι για ένα ψαράκι δεν υπάρχει μεγαλύτερη και ωραιότερη αρετή από το να θυσιάζεται πρόθυμα κι ότι τα ψαράκια θα έπρεπε να πιστεύουν τυφλά στους καρχαρίες, προπαντός όταν αυτοί τους λένε ότι θα φροντίσουν για ένα ωραίο μέλλον. Θα έδιναν στα ψαράκια να καταλάβουν πως αυτό το ωραίο μέλλον τότε μόνο θα είναι εξασφαλισμένο, όταν εκείνα μάθουν να υπακούνε. Τα ψαράκια θα έπρεπε να φυλάγονται από κάθε λογής ταπεινές, εγωιστικές και μαρξιστικές διαθέσεις, κι αν τύχαινε κανένα από δαύτα να φανερώσει τέτοιες αδυναμίες, τα άλλα τα ψαράκια θα έπρεπε να τα αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες.
Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκαναν βέβαια αναμεταξύ τους και διάφορους πολέμους, για να κυριέψουν ξένα κλουβιά και ξένα ψαράκια. Στους πολέμους αυτούς ο κάθε καρχαρίας θα πολεμούσε με τα δικά του ψαράκια. Θα μάθαιναν τα ψαράκια ότι ανάμεσα σ’ αυτά και τα ψαράκια των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια θα τους έλεγαν, είναι ως γνωστό βουβά, σωπαίνουν ωστόσο σε όλότελα διαφορετικές γλώσσς, γι’ αυτό και είναι αδύνατο να καταλάβει το ένα τ’ άλλο. Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε μερικά εχθρικά ψαράκια που σωπαίνουν σ’ άλλη γλώσσα, θα καρφίτσωναν κι από ‘να παράσημο από φύκι και θα του έδιναν τον τίτλο του ήρωα.
Αν βέβαια οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαν και τη δική τους τέχνη. Θα είχαν ωραίους πίνακες που θα παράσταιναν τα δόντια των καρχαριών με θαυμάσια χρώματα, και τα στόματά τους θα ήταν σαν τους κήπους της Βαβυλώνας, όπου μπορεί να κάνει κανείς τρελό σεργιάνι. Τα θέατρα στο βυθό θα έδειχναν πως ηρωικά ψαράκια με την μπάντα μπροστά θα ορμούσαν μαγεμένα και νανουρισμένα με τις πιο όμορφες σκέψεις στο στόμα των καρχαριών. Δε θα έλειπε βέβαια και η θρησκεία, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Αυτή θα δίδασσκε ότι τα ψάρια μονάχα στην κοιλιά των καρχαριών θα άρχιζαν να γεύονται την αληθινή ζωή.
Εξάλλου, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, όλα τα ψαράκια δε θα ήταν πια ίσα κι όμοια όπως συμβαίνει σήμερα. Μερικά από δαύτα θ’ αποχτούσαν αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τα άλλα ψαράκια. Όσα μάλιστα είναι λίγο πιο μεγάλα θα είχαν το λεύτερο να τρώνε τα πιο μικρά. Αυτό θα ήταν άλλωστε ευχάριστο για τους καρχαρίες, γιατί έτσι εκείνοι δε θα χρειάζονταν πια παρά να καταπίνουν συχνότερα πιο μεγάλες μπουκιές. Και τα πιο μεγάλα ψαράκια, αυτά που θα είχαν τις ψηλές θέσεις, θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι, αξιωματικοί και μηχανικοί στα ψαροκλουβιά. Κοντολογίς, μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα…
_______________________________________________________
πηγή: Ιστορίες του κυρίου Κόινερ, Μπρεχτ
“Αυτοί που παίρνουν το ψωμί από το τραπέζι
Μας διδάσκουν να ευχαριστιόμαστε με τα λίγα
Εκείνοι που γι αυτούς προορίζεται η πλούσια διανομή ζητούν θυσίες
Εκείνοι που τρώνε μέχρι σκασμού μιλούν στους πεινασμένους
για τους ωραίους καιρούς που θα έρθουν.
Εκείνοι που οδηγούν τη χώρα στην στην άβυσσο
λένε πως η διακυβέρνηση μιας χώρας
είναι πολύ δύσκολη για τους κοινούς ανθρώπους.
Αυτοί που σας πήραν το βιβλίο από το χέρι
σας κατηγορούν γιατί μείνατε αδιάβαστοι!”
Μας διδάσκουν να ευχαριστιόμαστε με τα λίγα
Εκείνοι που γι αυτούς προορίζεται η πλούσια διανομή ζητούν θυσίες
Εκείνοι που τρώνε μέχρι σκασμού μιλούν στους πεινασμένους
για τους ωραίους καιρούς που θα έρθουν.
Εκείνοι που οδηγούν τη χώρα στην στην άβυσσο
λένε πως η διακυβέρνηση μιας χώρας
είναι πολύ δύσκολη για τους κοινούς ανθρώπους.
Αυτοί που σας πήραν το βιβλίο από το χέρι
σας κατηγορούν γιατί μείνατε αδιάβαστοι!”
Τι είναι αυτό που κάνει τη Θεσσαλονίκη μια τόσο μοναδική πόλη; Νέα κι ωστόσο ήδη κλασική, αυτή η μελέτη αναζητεί την απάντηση στα πεντακόσια χρόνια της νεότερης ιστορίας της, κατά τα οποία αναδείχθηκε πρώτα ως οθωμανική και αργότερα ως ελληνική μητρόπολη. Στην ίδια περίοδο ήταν επίσης μια εβραϊκή πόλη, καταφύγιο για χιλιάδες Σεφαραδίτες κυνηγημένους από την ισπανική Ιερά Εξέταση. Χριστιανοί, μουσουλμάνοι και εβραίοι σχημάτιζαν έτσι μια από τις πιο πολύμορφες κοινωνίες της Μεσογείου και της Ευρώπης.
Ξαναζωντανεύοντας αριστοτεχνικά αυτό τον χαμένο κόσμο, ο συγγραφέας μας οδηγεί, ανάμεσα από ερειπωμένες ρωμαϊκές αψίδες, βυζαντινές εκκλησίες και τουρκικά τζαμιά, στα ταβερνεία και τα χαμάμ, τους κήπους, τα παλάτια και τα μπορντέλα της παλιάς πόλης· εκεί όπου αιγύπτιοι έμποροι και ουκρανοί σκλάβοι, τούρκοι πασάδες και ευρωπαίοι ταξιδιώτες διασταυρώνονταν με Ορθόδοξους προσκυνητές, Καθολικούς ιεραπόστολους, ισπανόφωνους ραβίνους και δερβίσηδες Σούφι, αλλά και με αλβανούς ληστές και κατασκόπους των Μεγάλων Δυνάμεων εκεί όπου ακόμα και οι λούστροι, οι χαμάληδες και οι μικροπωλητές μιλούσαν μισή ντουζίνα γλώσσες στην προκυμαία και το παζάρι.
Η καθημερινή ζωή και η εθνοτική και θρησκευτική αλληλεπίδραση είναι θέματα που ερευνά διεξοδικά ο Μαζάουερ, προτού δείξει πώς αλλάζει η τύχη της πόλης στον εικοστό αιώνα, με την κατάρρευση της αυτοκρατορίας και την έλευση των εθνικών κρατών. Πόλεμος, πυρκαγιά, προσφυγιά, γενοκτονία και ολοκαύτωμα αλλάζουν ριζικά τη Θεσσαλονίκη, που χάνει πρώτα τους μουσουλμάνους της, με την ανταλλαγή πληθυσμών, κι έπειτα τους εβραίους, στο δρόμο για το Άουσβιτς. Αυτό που αναδύεται αργά μέσα απ' τις στάχτες είναι μια σύγχρονη, δυναμική ελληνική "συμπρωτεύουσα". Ωστόσο η ατμόσφαιρα της πόλης είναι ακόμα στοιχειωμένη από τα φαντάσματα των μεγάλων ιστορικών κοινοτήτων που τη μοιράστηκαν, από τις περιπέτειες των λαών και των ανθρώπων που συναντήθηκαν στην πολυτάραχη ιστορία της. Στη ζωντανή τους μνήμη είναι αφιερωμένο αυτό το βιβλίο.
Το 1929, όταν το κραχ της Ουόλ Στριτ συγκλόνιζε τον κόσμο, ο Ξενοφών Ζολώτας, νεαρός τότε καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, αναρωτιόταν αν υπήρχε οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Τον επόμενο χρόνο η απάντηση ήταν αναμφίβολα καταφατική, ενώ με την εγκατάλειψη του κανόνα χρυσού από τη Βρετανία το 1932 ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Εμμανουήλ Τσουδερός δήλωνε ότι η κρίση είχε εισέλθει σε μια νέα, "δυσοίωνη" φάση. Οι παρατηρητές της εποχής αντιλαμβάνονταν πως η περίοδος 1929-32 αποτελούσε καμπή για τη χώρα. Τι σήμαινε η καμπή αυτή για την οικονομία, για το ρόλο του κράτους και τελικά για την πολιτική αποτελεί το θέμα του παρόντος βιβλίου.
Ο Μαζάουερ ερευνά τις αλλαγές που προέκυψαν όταν η Ελλάδα αναγκάστηκε, εξαιτίας της οικονομικής ύφεσης, να πάψει πλέον να στηρίζεται στις αγροτικές εξαγωγές, τα υπερπόντια εμβάσματα και τα εξωτερικά δάνεια και να στραφεί προς μια πολιτική αυτάρκους ανάπτυξης, θεμελιωμένης σε εντόπιες πηγές. Και διαπιστώνει πως η κατάρρευση της ανοιχτής διεθνούς οικονομίας άφησε την Ελλάδα σε θέση μικρότερης οικονομικής εξάρτησης από τον έξω κόσμο συγκριτικά με όσα ίσχυαν προηγουμένως. Τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματα αυτού του νέου τύπου ανάπτυξης είχαν γίνει πλέον φανερά τον Αύγουστο του 1936, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς επέβαλε τη δικτατορία του.
"Τα βουνά προηγούνται"
Fernand Braudel
Στην εξαιρετικά πρωτότυπη αυτή ιστορία του ο Μαρκ Μαζάουερ διαλύει τα τρέχοντα κλισέ της Δύσης για τα Βαλκάνια και, αντί να αναπαράγει τα στερεότυπά της, περιγράφει με ζωηρότητα πώς τα βουνά, οι αυτοκρατορίες και οι θρησκείες διαμόρφωσαν τη ζωή των κατοίκων της περιοχής. Γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ασία, τα Βαλκάνια εκτέθηκαν στις διαρκείς επιδρομές νομαδικών λαών μέσα στους αιώνες. Οι οροσειρές έκαναν την καλλιέργεια της γης δύσκολη και τον πολιτικό έλεγχο σχεδόν αδύνατο, ενώ έδωσαν τη δυνατότητα σε μικρές κοινότητες να ζουν η μία πλάι στην άλλη ως τα τέλη του εικοστού αιώνα. Αυτοκρατορίες βασισμένες στη θρησκεία και όχι στην εθνοτική ταυτότητα διαμόρφωσαν ήθη και πεποιθήσεις μ' έναν τρόπο που δεν εξαφανίστηκε εντελώς με τον ερχομό του σύγχρονου κόσμου.
Η αφήγηση του Μαζάουερ απλώνεται πολύ, τόσο χρονικά -από τους Ρωμαίους ως τις μέρες μας, με ενδιάμεσους σταθμούς το βυζαντινό και το οθωμανικό παρελθόν- όσο και στο χώρο, αντιμετωπίζοντας τα πρώην οθωμανικά εδάφη στην Ευρώπη ως μέρος μιας περίπλοκης μεν αλλά κοινής ιστορικής κληρονομιάς.
O Μαζάουερ, από τους εξέχοντες Βρετανούς ιστορικούς της νεότερης Ευρώπης, έγραψε ένα εξαιρετικά πλούσιο και μεστό βιβλίο, το οποίο όχι μόνο προσφέρει ένα απολύτως απαραίτητο ιστορικό και πολιτιστικό υπόβαθρο για την κατανόηση της σημερινής βαλκανικής πολιτικής πραγματικότητας, αλλά παρέχει επιπλέον στον αναγνώστη μια νέα εικόνα των σχέσεων αυτής της περιοχής με την Ευρώπη συνολικά.
ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ
Wolf Birman Δημοσθένης Κούρτοβικ
Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί, τους έχω βαρεθεί.
Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα, των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό, στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή, την έχω βαρεθεί.
Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους, τους γερμανούς τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά, αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί, τους έχω βαρεθεί.
Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες, κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς, με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί, μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.
Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά, αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί, τον έχω βαρεθεί.
Κι οι ποιητές με χέρι υγρό, υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια, με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί, τους έχω βαρεθεί.
Κι οι ποιητές με χέρι υγρό, υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια, με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί, τους έχω σιχαθεί.
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί, τους έχω σιχαθεί.
Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009
Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Ο Αλμπέρ Καμύ εξετάζει τα μεγάλα στάδια του επαναστατικού πνεύματος, από τη Γαλλική ως τη Ρωσική Επανάσταση, από το Σαντ μέχρι τους σουρεαλιστές, περνώντας μέσ από τους αναρχικούς, τους μηδενιστές, το Μαρξ και το Νίτσε.
ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΨΗΛΑ ΛΕΝΕ: ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
Είναι δύο πράγματα ολότελα διαφορετικά.
Όμως η ειρήνη κι ο πόλεμος τους
Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα.
Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους
Καθώς ο γιός από τη μάνα.
Έχει τα δικά της
Απαίσια χαρακτηριστικά.
Ο πόλεμος τους σκοτώνει
Ο,τι άφησε όρθιο
Η ειρήνη τους.
ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΨΗΛΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ
Ο απλός λαός ξέρει
Πως έρχεται ο πόλεμος.
Όταν αυτοί που είναι ψηλά καταριούνται τον πόλεμο
Οι διαταγές για επιστράτευση έχουν υπογραφεί.
ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ, ΜΕ ΚΙΜΩΛΙΑ ΓΡΑΜΕΝΟ:
«Θέλουνε πόλεμο».
Αυτός που το’ χε γράψει
Έπεσε κιόλας.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΨΗΛΑ ΛΕΝΕ:
Να ο δρόμος για τη δόξα.
Αυτοί που είναι χαμηλά λένε:
Να ο δρόμος για το μνήμα.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ
δεν είναι ο πρώτος. Πριν απ’ αυτόν
γίνανε κι άλλοι πόλεμοι.
Όταν ετελείωσε ο τελευταίος
Υπήρχαν νικητές και νικημένοι.
Στους νικημένους, ο φτωχός λαός
Πέθαινε από την πείνα. Στους νικητές
Ο φτωχός λαός πέθαινε το ίδιο.
ΣΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ, ΠΟΛΛΟΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους.
Η φωνή που διαταγές δίνει
Είναι του εχθρού τους η φωνή.
Κι εκείνος που για τον εχθρό μιλάει
Είναι ο ίδιος ο εχθρός.
ΝΥΧΤΑ
Τ’ αντρόγυνα
Ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους. Οι νέες γυναίκες
θα γεννήσουν ορφανά.
ΣΤΡΑΤΗΓΕ, ΤΟ ΤΑΝΚ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ
Θερίζει δάση ολόκληρα, κι εκατοντάδες άντρες αφανίζει.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Χρειάζεται οδηγό.
Στρατηγέ, το βομβαρδιστικό σου είναι πολυδύναμο.
Πετάει πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο, κι απ’ τον ελέφαντα σηκώνει
Βάρος πιο πολύ.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Χρειάζεται πιλότο.
Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ.
Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Ξέρει να σκέφτεται.
ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ*
Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
(Άννα, μην κλαις)
Θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ τον μπακάλη.
Μιλάνε για του έθνους, ξανά την τιμή
(Άννα μην κλαις)
Στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί.
Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
(Άννα μην κλαις)
Εμέναν όμως δε με βάζουν στο χέρι.
Ο στρατός ξεκινά
(Άννα μην κλαις)
Σαν γυρίσω ξανά
Θ’ ακολουθώ άλλες σημαίες.
*Αποσπάσματα από την συλλογή ποιημάτων του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη(εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ).
Είναι δύο πράγματα ολότελα διαφορετικά.
Όμως η ειρήνη κι ο πόλεμος τους
Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα.
Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους
Καθώς ο γιός από τη μάνα.
Έχει τα δικά της
Απαίσια χαρακτηριστικά.
Ο πόλεμος τους σκοτώνει
Ο,τι άφησε όρθιο
Η ειρήνη τους.
ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΨΗΛΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ
Ο απλός λαός ξέρει
Πως έρχεται ο πόλεμος.
Όταν αυτοί που είναι ψηλά καταριούνται τον πόλεμο
Οι διαταγές για επιστράτευση έχουν υπογραφεί.
ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ, ΜΕ ΚΙΜΩΛΙΑ ΓΡΑΜΕΝΟ:
«Θέλουνε πόλεμο».
Αυτός που το’ χε γράψει
Έπεσε κιόλας.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΨΗΛΑ ΛΕΝΕ:
Να ο δρόμος για τη δόξα.
Αυτοί που είναι χαμηλά λένε:
Να ο δρόμος για το μνήμα.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ
δεν είναι ο πρώτος. Πριν απ’ αυτόν
γίνανε κι άλλοι πόλεμοι.
Όταν ετελείωσε ο τελευταίος
Υπήρχαν νικητές και νικημένοι.
Στους νικημένους, ο φτωχός λαός
Πέθαινε από την πείνα. Στους νικητές
Ο φτωχός λαός πέθαινε το ίδιο.
ΣΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ, ΠΟΛΛΟΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους.
Η φωνή που διαταγές δίνει
Είναι του εχθρού τους η φωνή.
Κι εκείνος που για τον εχθρό μιλάει
Είναι ο ίδιος ο εχθρός.
ΝΥΧΤΑ
Τ’ αντρόγυνα
Ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους. Οι νέες γυναίκες
θα γεννήσουν ορφανά.
ΣΤΡΑΤΗΓΕ, ΤΟ ΤΑΝΚ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ
Θερίζει δάση ολόκληρα, κι εκατοντάδες άντρες αφανίζει.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Χρειάζεται οδηγό.
Στρατηγέ, το βομβαρδιστικό σου είναι πολυδύναμο.
Πετάει πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο, κι απ’ τον ελέφαντα σηκώνει
Βάρος πιο πολύ.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Χρειάζεται πιλότο.
Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ.
Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Ξέρει να σκέφτεται.
ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ*
Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
(Άννα, μην κλαις)
Θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ τον μπακάλη.
Μιλάνε για του έθνους, ξανά την τιμή
(Άννα μην κλαις)
Στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί.
Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
(Άννα μην κλαις)
Εμέναν όμως δε με βάζουν στο χέρι.
Ο στρατός ξεκινά
(Άννα μην κλαις)
Σαν γυρίσω ξανά
Θ’ ακολουθώ άλλες σημαίες.
*Αποσπάσματα από την συλλογή ποιημάτων του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη(εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)