Συνέντευξη του Δρ Hans-Hermann Hoppe για το
Ανέφικτο της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης και για την Αποτυχία της Δημοκρατίας Δυτικού τύπου
27 Μαρτίου 2011
Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο πολιτικού και οικονομικού προβληματισμού The Daily Bell , και αποτελεί μία ακόμα απόδειξη της επαναστατικότητας της σκέψης του Δρ. Hoppe. Οι απόψεις του έχουν διεξοδικά και συστηματικά εκτεθεί σεοκτώ βιβλία και πάνω από 150 δημοσιεύσεις, καθώς και στο πολύκροτο βιβλίο του“Democracy: The God that Failed ”. Ο συγγραφέας σπούδασε φιλοσοφία, οικονομικά, ιστορία και στατιστική στο Πανεπιστήμιο της Saarland
στο Saarbruecken, στο Πανεπιστήμιο Johann Wolfgang Goethe, της Φραγκφούρτης και στο Πανεπιστήμιο του
Michigan, Ann Arbor.
Έλαβε διδακτορικό φιλοσοφίας το 1974 υπό το γνωστό καθηγητή Juergen Habermas καθώς και το Πτυχίο “
Habilitation" στην Κοινωνιολογία και τα Οικονομικά το 1981 στο Πανεπιστήμιο Johann Wolfgang Goethe. Το 1985 μαθήτευσε και έπειτα συνεργάστηκε με τον γνωστό αμερικανό αναρχο-καπιταλιστή οικονομολόγο
Murray N. Rothbard (1926-1995) ένα από τους μεγαλύτερους μαθητές και συνεχιστές του αυστριακού οικονομολόγου Ludwig von Mises (1881-1973). Το1986 ο Hoppe ακολούθησε τον Rothbard στο Πανεπιστήμιο της Nevada, Las Vegas, όπου δίδαξε οικονομικά μέχρι το 2008, οπότε συνταξιοδοτήθηκε. Το 2006 ο Hoppe έλαβε το βραβείο “ Gary S. Schlarbaum ” για την επιτυχημένη του πορεία ζωής στην υπηρεσία της υπόθεσης της ελευθερίας. Το 2009 τιμήθηκε με το βραβείο “Franz Cuhel Memorial Prize ” από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Πράγας. Τα βιβλία και τα άρθρα του έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 20γλώσσες παγκοσμίως. Το 2009 το Ινστιτούτο Φον Μίζες εξέδωσε μία πανηγυρική τιμητική έκδοση με τους Joerg Guido Huelsmann &Stephan Kinsella, μα τίτλο: " Property, Freedom and Society. Essays in Honor of Hans-Hermann Hoppe
Σήμερα ο Δρ. Ηoppe δεν σταματά να εργάζεται συγγράφοντας και παραδίδοντας διαλέξεις και σεμινάρια σε όλο τον κόσμο, άξιος συνεχιστής της αυστριακής οικονομικής φιλελεύθερης παράδοσης. Μπορεί κανείς να παρακολουθεί το έργο και την πορεία του μέσω της προσωπικής του ιστοσελίδας στη διεύθυνση:
www.hanshoppe.com
Daily Bell: Παρακαλούμε απαντήστε στις ερωτήσεις σαν οι αναγνώστες μας να μη γνώριζαν ήδη το εξαίρετο έργο και τις απόψεις σας. Κι ας αρχίσουμε έτσι: γιατί η δημοκρατία είναι ¨Ο Θεός που απέτυχε¨ ;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Η παραδοσιακή μορφή πολιτεύματος πριν από τη σύγχρονη, ήταν αυτή της (απόλυτης) μοναρχίας. Το δημοκρατικό κίνημα κατευθύνθηκε εναντίον των βασιλέων και των τάξεων της κληρονομικής ευγενούς αριστοκρατίας. Η μοναρχία επικρίθηκε σαν μη συμβατή με την βασική αρχή της ¨ισότητας ενώπιον του νόμου¨. Στηρίχτηκε επάνω στα προνόμια και ήταν άδικη και εκμεταλλευτική.
Υποτίθεται πως η δημοκρατία θα αποτελούσε μία διέξοδο σ’αυτό. Παρέχοντας τοις πάσι δυνατότητα εισόδου και συμμετοχής στο κράτος και τη διακυβέρνηση, όπως ισχυριζόντουσαν οι υπέρμαχοι της δημοκρατίας, ισότητα ενώπιον του νόμου θα γινόταν πραγματικότητα και θα επικρατούσε πραγματική ελευθερία. Πλην όμως όλα αυτά αποτελούν μεγάλη πλάνη. Πράγματι σε μια δημοκρατία οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει βασιλιάς, ας πούμε, και όχι αποκλειστικά όσοι προέρχονται από ένα μικρό και προνομιούχο κύκλο ανθρώπων. Συνεπώς στη δημοκρατία δεν υπάρχουν προσωπικά προνόμια. Όμως υπάρχουν λειτουργικά προνόμια και προνομιούχες λειτουργίες.
Οι δημόσιοι λειτουργοί, εφόσον ενεργούν με την υπηρεσιακή τους ιδιότητα, διέπονται και προστατεύονται από το “δημόσιο δίκαιο” και κατά συνέπεια κατέχουν προνομιακή θέση σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα άτομα που διέπονται απλά από το “ιδιωτικό δίκαιο”. Ειδικότερα, στους δημόσιους λειτουργούς επιτρέπεται να χρηματοδοτούν ή να επιδοτούν τις δραστηριότητές τους από τους φόρους. Δηλαδή τους επιτρέπεται να ασκούν δραστηριότητες και να βιοπορίζονται από προϊόν που, στον ιδιωτικό τομέα και μεταξύ ατόμων που διέπονται από ιδιωτικό δίκαιο, θα εθεωρείτο ως “κλοπή” και “κλεμμένη λεία”, αντίστοιχα. Κατά συνέπεια τα προνόμια και οι νόμιμες διακρίσεις - όπως και ο διαχωρισμός μεταξύ αρχόντων και υπηκόων - δεν εξαλείφονται με την εφαρμογή της δημοκρατίας. Ακόμα χειρότερα: στη μοναρχία η διάκριση μεταξύ αρχόντων και υπηκόων είναι σαφής. Εγώ γνωρίζω π.χ. ότι ουδέποτε θα γίνω βασιλιάς. Από αυτό και μόνο το γεγονός, θα έχω την τάση να αντιστέκομαι σε κάθε προσπάθεια του βασιλιά για αύξηση φόρων. Στη δημοκρατία όμως, τα όρια της μεταξύ αρχόντων και υπηκόων γίνονται δυσδιάκριτα. Εμφανίζεται η ψευδαίσθηση πως “όλοι εμείς κυβερνάμε τους εαυτούς μας ”, οπότε και οι αντιστάσεις εναντίον της αυξανόμενης φορολογίας είναι ανάλόγα μειωμένες. Διότι υπάρχει η πιθανότητα αύριο να ευρίσκομαι από την πλευρά που εισπράττει:σαν αποδέκτης- φόρων παρά σαν πληρωτής- φόρων, οπότε να έχω πλέον μια άλλη πιο ευνοϊκή άποψη για τη φορολογία. Και κάτι ακόμα: σαν κληρονομικό μονοπώλιο που είναι ένα βασίλειο, ο εκάστοτε βασιλιάς θεωρεί το έδαφος του και τους κατοίκους της επικράτειάς του σαν προσωπική του ιδιοκτησία. Συνεπώς επιδίδεται σε μια μονοπωλιακή εκμετάλλευση αυτής της “ιδιοκτησίας”. Στο καθεστώς της δημοκρατίας, το μονοπώλιο και η μονοπωλιακή εκμετάλλευση δεν εξαφανίζονται, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: αντί ενός βασιλιά και των ευγενών που βλέπουν τη χώρα σαν ιδιωτική τους περιουσία, τοποθετείται επικεφαλής κάποιος προσωρινός και ανταλλάξιμος επιστάτης σε μονοπωλιακή θέση, στον οποίο δεν ανήκει μεν ιδιοκτησιακά η επικράτεια, αλλά για όσο διάστημα θα κατέχει τη θέση αυτή του επιτρέπεται να εκμεταλλεύεται νόμιμα τη χώρα για προσωπική του ωφέλεια καθώς και των προστατευομένων του. Του ανήκει δηλαδή η προσωρινή χρήση - επικαρπία - αλλά όχι το κεφαλαιακό απόθεμα. Τούτο βέβαια όχι μόνο δεν εξαλείφει την εκμετάλλευση, αλλά επιπλέον την κάνει ακόμα λιγότερο αποδοτική και με λιγότερο ή καθόλου σεβασμό στο ίδιο το κεφάλαιο (εθνικό πλούτο). Με άλλα λόγια αυτή γίνεται χωρίς μακρόπνοη προοπτική αλλά και με συστηματική ανάλωση κεφαλαίου.
Daily Bell:
Εάν λοιπόν η δημοκρατία έχει αποτύχει, εσείς τι θα βάζατε στη θέση της; Ποια είναι η ιδανική κοινωνία; Η Αναρχο-καπιταλιστική;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Προσωπικά προτιμώ τον όρο “κοινωνία ιδιωτικού δικαίου”. Σε μια τέτοια κοινωνία το κάθε φυσικό (άτομο) και νομικό πρόσωπο(ίδρυμα) υπόκεινται στο ίδιο σύνολο νόμων. Σε αυτή την κοινωνία δεν υπάρχει κάποιο δημόσιο δίκαιο που παραχωρεί προνόμια σε άτομα ή ιδιότητες. Υπάρχει μόνο ιδιωτικό δίκαιο (και ιδιωτική ιδιοκτησία) που εφαρμόζεται στον καθένα και σε όλους εξίσου. Κανένας δεν επιτρέπεται να αποκτήσει ιδιοκτησία με τρόπο άλλο από πρωτογενή οικειοποίηση των αρχικά μη-κατεχόμενων (ελεύθερων) φυσικών αγαθών, την παραγωγή, ή την οικειοθελή (ελεύθερη) ανταλλαγή, όπως επίσης κανείς δεν κατέχει προνόμιο να
φορολογεί και να απαλλοτριώνει. Επιπλέον, κανείς δεν έχει δικαίωμα να απαγορεύει οποιονδήποτε άλλον να χρησιμοποιεί την ιδιοκτησία του ώστε να μετέλθει οποιασδήποτε οικονομικής δραστηριότητας επιθυμεί και να ανταγωνιστεί με όποιον άλλον επιθυμεί.
Daily Bell: Σε αυτή την κοινωνία πως θα εφαρμόζονται ο νόμος και η τάξη; Πως θα λειτουργούσε το δικό σας ιδανικό σύστημα δικαίου;Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Σε μια κοινωνία ιδιωτικού δικαίου η παραγωγή της έννομης τάξης -ασφάλειας- θα παρέχεται από ελεύθερα εμπορευόμενα άτομα ή επιχειρήσεις. Αυτά θα ανταγωνίζονται για απόκτηση της πελατείας που οικειοθελώς θα τους πληρώνει (ή δεν θα πληρώνει) - όπως ακριβώς γίνεται για τη παραγωγή όλων των άλλων αγαθών και υπηρεσιών. Το πώς ακριβώς θα λειτουργούσε ένα τέτοιο σύστημα μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητό εάν αντιπαρατεθεί με τη λειτουργία του σημερινού πολύ οικείου κρατιστικού συστήματος. Εάν θα ήθελε κανείς να συνοψίσει σε μια λέξη την καθοριστική διαφορά - και πλεονέκτημα- μιας ανταγωνιστικής βιομηχανίας παροχής ασφάλειας σε σύγκριση με την τρέχουσα κρατιστική πρακτική, σε μία μόνο λέξη, αυτή θα ήταν το συμβόλαιο.
Το κράτος λειτουργεί μέσα σε ένα νομικό κενό. Δεν υπάρχει κανένα συμβόλαιο μεταξύ αυτού και των πολιτών του. Δηλαδή δεν έχει καθοριστεί συμβολαιογραφικά τι ανήκει και σε ποιόν, και κατά συνέπεια τι θα πρέπει να προστατευτεί.
Δεν έχουν καθοριστεί συμβολαιογραφικά ποιες υπηρεσίες θα παρέχονται από το κράτος, τι συνέπειες θα υπάρχουν εάν αυτό αθετήσει τις υποχρεώσεις του, ούτε επίσης σε ποια τιμή θα παρέχονται αυτές οι“υπηρεσίες” στους “πελάτες”. Αντί τούτου, το κράτος μονομερώς καθορίζει τους κανόνες του “παιχνιδιού” και μπορεί να τους αλλάζει κατά το δοκούν, απλά νομοθετώντας κατά τη διάρκεια του “παιχνιδιού”. Προφανώς τέτοια συμπεριφορά θα ήταν αδιανόητη εάν αφορούσε ελεύθερα εμπορευόμενου ςιδιώτες-παρόχους ασφάλειας. Φανταστείτε λοιπόν κάποιον πάροχο -αστυνόμευσης, ασφάλισης ή ακόμα διαμεσολάβησης- του οποίου η προσφορά να ήταν κάπως έτσι:
Εγώ δεν εγγυώμαι για οτιδήποτε βάσει συμβολαίου. Δεν θα ανακοινώνω τις υποχρεώσεις μου και τι θα πρέπει να κάνω εάν, κατά τη γνώμη σας, δεν είμαι συνεπής σ’ αυτές - αλλά σε κάθε περίπτωση επιφυλάσσομαι του δικαιώματος να καθορίζω μονομερώς την τιμή που θα πληρώνετε για μια τέτοια ασαφή υπηρεσία.
Οποιοσδήποτε τέτοιος πάροχος ασφάλειας θα εξαφανιζόταν άμεσα από την αγορά λόγω παντελούς έλλειψης πελατών.
Από την άλλη μεριά, κάθε ιδιωτικός πάροχος ασφάλειας στο ελεύθερο εμπόριο, πρέπει να προσφέρει στους ενδεχόμενους πελάτες του ένα συμβόλαιο. Επίσης, τα συμβόλαια αυτά για να γίνονται αποδεκτά από τους οικειοθελώς συμπράττοντες πελάτες, θα πρέπει να εμπεριέχουν σαφείς περιγραφές ιδιοκτησιών καθώς και πλήρως καθορισμένους όρους αμοιβαίων παροχών και υποχρεώσεων. Κάθε αντισυμβαλλόμενο μέρος, για τη διάρκεια του συμβολαίου, θα δεσμεύεται υπό τους όρους και τις προϋποθέσεις του. Κάθε αλλαγή στους όρους ή προϋποθέσεις θα απαιτούσε την σύμφωνη και ομόφωνη συγκατάθεση όλων των εμπλεκομένων μερών. Πιο συγκεκριμένα, για να γίνονται αποδεκτά στους υποψήφιους αγοραστές ασφάλειας, αυτά τα συμβόλαια πρέπει να περιλαμβάνουν διατάξεις για το ενδεχόμενο συγκρούσεων ή διαφωνιών μεταξύ ασφαλιστή-παρόχου προστασίας, και των προστατευόμενων ασφαλισμένων πελατών του, όπως επίσης στη περίπτωση αντικρουόμενων συμφερόντων μεταξύ διαφορετικών παρόχων ή μεταξύ των ασφαλιστών και των αντίστοιχων πελατών τους. Επίσης σ’ αυτή τη περίπτωση μόνο μία αμοιβαία αποδεκτή λύση υπάρχει: τα συγκρουόμενα μέρη να συμφωνήσουν στο συμβόλαιο για διαιτησία ενώπιον ενός κοινά αποδεκτού και έμπιστου πλην ανεξάρτητου τρίτου. Το τρίτο αυτό μέρος: είναι επίσης ελεύθερα εμπορευόμενο και χρηματοδοτούμενο, σε ελεύθερο ανταγωνισμό με άλλους αντίστοιχους φορείς -παρόχους-διαιτησίας. Οι πελάτες τους, δηλαδή οι πάροχοι ασφάλειας και οι ασφαλιζόμενοι, έχουν την απαίτηση ο διαιτητής να κρίνει και να αποφασίζει ακριβοδίκαια και αμερόληπτα προς κάθε πλευρά. Μόνο όσοι φορείς διαιτησίας είναι σε θέση να παρέχουν τέτοιες αποφάσεις θα επιτύχουν στην αγορά της διαιτησίας. Εκείνοι που δεν θα είναι ικανοί για κάτι τέτοιο θα θεωρηθούν μεροληπτικοί ή προκατειλημμένοι και θα εξαφανιστούν από την αγορά.
Daily Bell: Δεν αποδέχεστε λοιπόν ότι χρειαζόμαστε το κράτος για να μας προστατεύει;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Πράγματι το κράτος δεν μας προστατεύει, ή μάλλον, το κράτος δρα επιθετικά και χρησιμοποιεί την δημευμένη περιουσία μας για την δική του άμυνα. Ο βασικός ορισμός του κράτους είναι αυτός:
το κράτος είναι ένας φορέας που χαρακτηρίζεται από δύο μοναδικά χαρακτηριστικά, λογικά συνδεδεμένα. Πρώτον, το κράτος είναι ένας φορέας που ασκεί το εδαφικό (περιοχικό) μονοπώλιο της απόλυτης λήψης αποφάσεων. Δηλαδή το κράτος είναι ο απόλυτος διαιτητής και κριτής σε κάθε περίπτωση σύγκρουσης, συμπεριλαμβανομένων και των συγκρούσεων που αφορούν το ίδιο και τους λειτουργούς του. Δεν υπάρχει δυνατότητα έφεσης πέρα και υπεράνω του κράτους. Δεύτερο, το κράτος είναι ένας φορέας που ασκεί το περιοχικό μονοπώλιο της φορολογίας. Δηλαδή, ένας φορέας που μονομερώς καθορίζει την τιμή που οι υπήκοοι θα πληρώνουν για τις υπηρεσίες του ως ύστατος κριτής.
Με βάση μια τέτοια θεσμική δομή μπορεί εύκολα κανείς να προβλέψει ποια θα είναι τα αποτελέσματα. Πρώτο, αντί να προλαμβάνει και να επιλύει τυχόν συγκρούσεις, μονοπωλιακά λαμβάνων ύστατες αποφάσεις θα τις προξενεί και θα τις προκαλεί προκειμένου να τις διευθετεί προς δικό του όφελος. Δηλαδή, το κράτος ουσιαστικά δεν αναγνωρίζει ή προστατεύει το δίκαιο, αλλά το διαστρέφει με τη νομοθεσία του. Πρώτη αντίφαση:
το κράτος είναι ένας παρανομών προστάτης του νόμου.
Δεύτερο, αντί να υπερασπίζεται ή να προστατεύει κάποιον ή κάτι, ένας μονοπωλητής φορολογίας θα προσπαθεί απαρέγκλιτα να μεγιστοποιεί τις δαπάνες του και να ελαχιστοποιεί την πραγματική παραγωγή προστασίας. Όσα περισσότερα χρήματα καταφέρνει το κράτος να ξοδεύει, με την ελάχιστη αντίστοιχα δυνατή εργασία, τόσο το καλύτερο για το κράτος.
Δεύτερη λοιπόν αντίφαση: το κράτος είναι ένα απαλλοτριωτικός προστάτης της περιουσίας.
Daily Bell: Υπάρχουν κάποιοι καλοί νόμοι και κανονισμοί;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Ναι. Όντως υπάρχουν μερικοί απλοί καλοί νόμοι, που σχεδόν ο καθένας μας διαισθητικά αναγνωρίζει και αποδέχεται, και που επίσης αποδεικνύεται ότι είναι “αληθινοί” και “καλοί” νόμοι.
Πρώτον : Εάν δεν υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ μας και όλοι μας ζούσαμε σε τέλεια αρμονία, δεν θα υπήρχε ανάγκη για νόμους ή νόρμες. Σκοπός λοιπόν των νόμων είναι να συμβάλλουν στη αποφυγή συγκρούσεων που διαφορετικά θα ήταν αναπόφευκτες. Μόνον οι νόμοι που μπορούν και το επιτυγχάνουν αυτό μπορούν να αποκαλούνται καλοί νόμο. Ο νόμος που παράγει διαμάχες αντί να βοηθά στην αποφυγή τους είναι ενάντιος προς το σκοπό των νόμων, δηλαδή κακός, δυσλειτουργικός και διαστροφικός νόμος.
Δεύτερον : Οι διαμάχες προκύπτουν μόνον εφόσον και κατά το μέτρο που τα αγαθά είναι σπάνια. Οι άνθρωποι συγκρούονται επειδή επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν το αυτό αγαθό με διαφορετικούς ή ασυμβίβαστους τρόπους. Οπότε ή εγώ κερδίζω και εφαρμόζω τον δικό μου τρόπο, ή εσύ κερδίζεις και κάνεις το δικό σου. Δεν γίνεται να είμαστε και οι δύο“κερδισμένοι”. Στη περίπτωση σπάνιων αγαθών λοιπόν, χρειαζόμαστε κανόνες ή νόμους για να μας βοηθούν να αποφασίζουμε μεταξύ αντιπάλων ή συγκρουόμενων απαιτήσεων. Αντιθέτως για αγαθά που είναι “ελεύθερα”, δηλαδή, αγαθά που υπάρχουν σε υπεραφθονία, δηλαδή που είναι ανεξάντλητα ή απείρως αναπαραγόμενα, δεν είναι και δεν μπορούν να γίνουν αιτία συγκρούσεων. Κάθε φορά που χρησιμοποιώ ένα μη-σπάνιο αγαθό δεν απομειώνεται στο παραμικρό το απόθεμα που θα ευρίσκεται στη διάθεσή σου.
Μπορώ να κάνω ότι θελήσω με αυτό όπως και εσύ ταυτόχρονα μπορείς να κάνεις ότι θελήσεις. Δεν υπάρχει ζημιωμένος. Είμαστε και οι δύο κερδισμένοι, και συνεπώς, όσο αφορά στα μη-σπάνια αγαθά δεν υπάρχει ποτέ ανάγκη για νόμους.
Τρίτον : Όλες οι συγκρούσεις που αφορούν σπάνια αγαθά, μπορούν να αποφευχθούν μόνο εάν κάθε τέτοιο αγαθό ανήκει στην ιδιωτική ιδιοκτησία, δηλαδή, στον αποκλειστικό έλεγχο ενός συγκεκριμένου ατόμου (ή ομάδα ατόμων) αντί αφηρημένα κάποιου άλλου (δηλαδή μη συγκεκριμένου) , καιόταν είναι σαφές ποιο είναι το αγαθό αυτό και σε ποιόν ανήκει, και ποιόν όχι. Επιπλέον, για την αποφυγή όλων των πιθανών συγκρούσεων εξ’υπαρχής του ανθρώπινου γένους, το μόνο απαραίτητο θα ήταν ένας κανόνας που να ρυθμίζει την πρώτη (πρωταρχική) οικειοποίηση και μετατροπή των ελεύθερων-φυσικών και αρχικά μη κατεχόμενων αγαθών, σε κατεχόμενη ιδιωτική ιδιοκτησία.
Συνοπτικά λοιπόν, στην ουσία υπάρχουν τρεις “καλοί νόμοι” που διασφαλίζουν σχέσεις χωρίς συγκρούσεις, δηλαδή σαν μια “μόνιμη ειρήνη”:
α)εκείνος που πρώτος οικειοποιείται κάτι που δεν ανήκε προηγουμένως σε άλλον, γίνεται ο αποκλειστικός του ιδιοκτήτης (διότι ως πρώτος που το οικειοποιείται δεν είναι δυνατόν να συγκρουστεί με κάποιον άλλον, καθώς όλοι οι άλλοι εμφανίζονται μετά),
β) εκείνος που παράγει κάτι με το σώμα του και με τα οικεία του αγαθά είναι κύριος του προϊόντος αυτού, υπό τον όρο να μην βλάπτεται εξ αυτού η ακεραιότητα της ιδιοκτησίας κάποιου άλλου, και
γ) εκείνος που αποκτά κάτι από άλλον που είναι ο προηγούμενος κύριος του πράγματος, μέσω οικειοθελούς συναλλαγής, δηλαδή μιας συναλλαγής που θεωρείται a priori αμοιβαία επωφελής, καθίσταται ο νέος ιδιοκτήτης του.
Daily Bell: Πως λοιπόν θα μπορούσε κάποιος να ορίσει την ελευθερία; Ως απουσία κρατικής επιβολής;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Μια κοινωνία είναι ελεύθερη εάν κάθε άτομο αναγνωρίζεται ως ο αποκλειστικός ιδιοκτήτης του δικού του (σπάνιου)φυσικού σώματός του, εάν ο καθένας είναι ελεύθερος να οικειοποιείται ως ιδιόκτητα αγαθά εκείνα που προηγουμένως δεν ανήκαν σε κανένα, εάν ο καθένας είναι ελεύθερος να χρησιμοποιεί το σώμα του και τα αγαθά στην κατοχή του για να παράγει ό’τιδήποτε αυτός θελήσει (χωρίς να προξενεί ζημιά στην φυσική ακεραιότητα της ιδιοκτησίας τρίτου) και εάν όλοι είναι ελεύθεροι να συμβάλλονται με τρίτους για τις αντίστοιχες ιδιοκτησίες τους, με όποιον τρόπο κρίνουν ότι είναι αμοιβαία επωφελής.
Οποιαδήποτε παρέμβαση σε αυτά αποτελεί επιθετική πράξη, και η αντίστοιχη κοινωνία είναι ανελεύθερη στο μέτρο που πραγματοποιούνται αυτές οι παρεμβάσεις.
Daily Bell: Ποια είναι η θέση σας σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα (copyright); Εσείς δέχεστε ότι δεν υπάρχει πνευματική ιδιοκτησία, όπως έχει προτείνει ο Kinsella;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Συμφωνώ με τον φίλο μου Kinsella, ότι η ιδέα των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας δεν είναι απλώς λανθασμένη και μπερδεμένη, αλλά είναι και επικίνδυνη. Και έχω ήδη αναφερθεί γιατί αυτό είναι έτσι. Οι ιδέες -συνταγές, διατυπώσεις, επιχειρήματα, αλγόριθμοι, θεωρήματα, μελωδίες, σχήματα, ρυθμοί, εικόνες, κλπ- είναι βεβαίως αγαθά(στο βαθμό που είναι “καλά”, και όχι ας πούμε μια κακή συνταγή κλπ) αλλά δεν αποτελούν σπάνια αγαθά.
Από τη στιγμή που θα γεννηθούν στη σκέψη και εκφραστούν, είναι πλέον ελεύθερα και ανεξάντλητα αγαθά. Εγώ π.χ. σφυρίζω μια μελωδία ή γράφω ένα ποίημα, εσύ ακούς τη μελωδία ή διαβάζεις το ποίημα και αναπαράγεις ένα αντίγραφο. Με αυτό που κάνεις δεν αφαιρείς κάτι από εμένα. Μπορώ άνετα να ξανα-σφυρίξω ή να ξανα-γράψω όπως και πριν. Στην ουσία ολόκληρος ο κόσμος μπορεί να με αντιγράψει χωρίς εντούτοις να μου έχει αφαιρεθεί τίποτα. (Εάν δεν ήθελα κανέναν να αντιγράφει τις ιδέες μου, μπορώ κάλλιστα να τις κρατάω για τον εαυτό μου και να μην τις εκφράζω)
Φαντάσου τώρα πως μου έχουν χορηγηθεί πνευματικά δικαιώματα ιδιοκτησίας για τη μελωδία μου ή το ποίημα, έτσι ώστε να μπορώ να απαγορεύω να τα αντιγράφεις και να έχω απαίτηση πληρωμής πνευματικών δικαιωμάτων εάν το κάνεις.
Πρώτον: Μήπως αυτό προϋποθέτει (κατά μια παράλογη αναλογία) πως θα πρέπει κι εγώ με τη σειρά μου να καταβάλλω δικαιώματα στο πρόσωπο (ή τους κληρονόμους του) που ανακάλυψε το σφύριγμα ή την γραφή, ή ακόμα πιο πέρα, σ’αυτούς που ανακάλυψαν την παραγωγή ήχων και την γλώσσα, κ.ο.κ;
Δεύτερο: Με το να σε παρεμποδίζω ή να σε υποχρεώνω να πληρώνεις επειδή σφύριξες την μελωδία μου ή απάγγειλες το ποίημά μου, στην ουσία γίνομαι(εν μέρει) ιδιοκτήτης σου: του φυσικού σου σώματος, των φωνητικών χορδών σου, του χαρτιού σου, του μολυβιού σου, κλπ. επειδή στην πράξη δεν έκανες τίποτ’ άλλο από το να χρησιμοποιήσεις την δική σου ιδιοκτησία όταν με αντέγραφες. Εάν δεν σου επιτρέπεται να με αντιγράψεις, τότε σημαίνει ότιεγώ, ο κάτοχος της πνευματικής ιδιοκτησίας, έχω απαλλοτριώσει εσένα και την “εμπράγματο” ιδιοκτησία σου. Πράγμα που αποδεικνύει ότι:
Τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και τα εμπράγματα δικαιώματα είναι ασυμβίβαστα , και η υπεράσπιση της πνευματικής ιδιοκτησίας πρέπει να θεωρείται σαν μια πολύ επικίνδυνη επίθεση στην ιδέα της “εμπράγματης” ιδιοκτησίας (στα σπάνια αγαθά)
Daily Bell: Είχαμε προτείνει ότι εάν κάποιοι ήθελαν να επιβάλλουν ένα κληρονομικό δικαίωμα στο copyright , να το έκαναν για λογαριασμό τους αναλαμβάνοντας τα έξοδα και την προσπάθεια αντιμετώπισης καταπατητών. Τούτο θα μετέθετε την επιβάρυνση της επιβολής στο άτομο. Θα ήταν εφικτή μια τέτοια λύση - δηλαδή να αφήνεται η ίδια η αγορά να αποφασίζει για τέτοια θέματα;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Αυτό θα αποτελούσε μια καλή κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Ακόμα καλύτερα όμως θα ήταν: όλο και περισσότερα δικαστήρια σε ολοένα περισσότερες χώρες, ιδίως αυτές που είναι εκτός εμβέλειας του καρτέλ των δυτικών κυβερνήσεων που κυριαρχούνται από τις ΗΠΑ, να καθιστούσαν σαφές ότι δεν θα ακροώνται πλέον υποθέσεις που ν’αφορούν παραβιάσεις πνευματικών δικαιωμάτων και ευρεσιτεχνιών, και ότι θεωρούν τέτοιες αγωγές ως τεχνάσματα των μεγάλων δυτικών επιχειρήσεων που έχουν συμφέροντα και διασυνδέσεις με κυβερνήσεις, όπως π.χ. οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες, ώστε να πλουτίζουν εις βάρος άλλων.
Daily Bell: Ποιά είναι η γνώμη σας για την άποψη τουRagnar Redbeardότι ηΙσχύς αποτελεί Δίκαιο;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Θα μπορούσε κανείς να δώσει δύο διαφορετικές ερμηνείες σε αυτή τη δήλωση. Για την πρώτη δεν βρίσκω καμία δυσκολία. Δηλαδή: γνωρίζω την διαφορά μεταξύ “ισχύος” και “δικαίου” και, εμπειρικά, το δίκαιο είναι συχνά όντως με την ισχύ. Επί παραδείγματι το μεγαλύτερο μέρος, εάν όχι το σύνολο του “δημοσίου δικαίου”, είναι ισχύς μεταμφιεσμένη σε δίκαιο. Η δεύτερη ερμηνεία είναι: δεν γνωρίζω τη διαφορά
μεταξύ “ισχύος” και “δικαίου”, επειδή δεν υπάρχει διαφορά.
Η ισχύς είναι το δίκαιο και το δίκαιο είναι ισχύς. Αυτή η ερμηνεία όμως είναι αυτοαναιρούμενη. Επειδή εάν ήθελε κάποιος να υποστηρίξει αυτόν τον ισχυρισμό ως αληθή σε μια συζήτηση, σημαίνει ότι αναγνωρίζει de facto το δικαίωμα ιδιοκτησίας του αντιπάλου του στο ίδιο του το σώμα. Άρα δεν επιτίθεται σ’ αυτόν ώστε να τον πείσει για το σωστό. Του επιτρέπει να καταλήξει από μόνος του στο σωστό συμπέρασμα. Δηλαδή υποτίθεται τουλάχιστον ότι αποδέχεται πως γνωρίζει τη διαφορά μεταξύ δικαίου (σωστό)και άδικου (λάθος). Διαφορετικά δεν θα υπήρχε και λόγος να γίνει η συζήτηση.
Παρεμπιπτόντως το ίδιο ισχύει και για την περίφημη ρήση τουHobbes, ότι ο άνθρωπος είναι ο λύκος του ανθρώπου (homo hominis lupus). Θεωρώντας αυτόν τον ισχυρισμό αληθή, ουσιαστικά αποδεικνύεις ότι είναι εσφαλμένος.
Daily Bell: Έχει προταθεί πως ο μόνος τρόπος για αναδιοργάνωση της κοινωνίας, είναι μέσω μιας επιστροφής στην ομάδα και τη φυλή που ήταν χαρακτηριστικό των κοινοτήτων homo sapiens για πολλές χιλιάδες χρόνια. Σαν συνέπεια μιας τέτοιας αναστροφής θα μπορούσε και πάλι να δοθείέμφαση στο δίκαιο της φυλής ή της ομάδας;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Δεν νομίζω ότι εμείς στο Δυτικό κόσμο μπορούμε να επιστρέψουμε ξανά στις φυλές και τις ομάδες. Το σύγχρονο δημοκρατικό κράτος τα έχει καταστρέψει μαζί με τις ιεραρχικές τους δομές, επειδή αποτελούσαν εμπόδια στο δρόμο προς την απόλυτη ισχύ. Με την εξαφάνιση των φυλών και των ομάδων, θα πρέπει εμείς πλέον να δοκιμάσουμε το μοντέλο της κοινωνίας ιδιωτικού δικαίου που περιέγραψα προηγουμένως.
Αλλά όπου τυχόν υπάρχουν ακόμα παραδοσιακές ιεραρχικές δομές ομάδας και φυλής, θα πρέπει αυτές να υποστηρίζονται και τυχόν προσπάθειες για εκσυγχρονισμό των “αρχαϊκών” συστημάτων δικαιοσύνης προς περισσότερο Δυτικά πρότυπα, θα πρέπει να μας καθιστούν ιδιαίτερα επιφυλακτικούς.
Daily Bell: Έχετε γράψει εκτενώς για το χρήμα και τα νομισματικά ζητήματα. Είναι απαραίτητος ένας κανόνας χρυσού για μία ελεύθερη κοινωνία;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Σε μία ελεύθερη κοινωνία, η αγορά θα παρήγαγε το χρήμα όπως ακριβώς τα άλλα αγαθά και υπηρεσίες. Ανάγκη για χρήμα δεν θα υπήρχε μέσα σε ένα κόσμο τελείως βέβαιο και προβλέψιμο. Αλλ’ όμως σε ένα κόσμο όλο αβεβαιότητα και απρόοπτα ενδεχόμενα, οι άνθρωποι αξιολογούν τα αγαθά με βάση -συν τοις άλλοις- την εμπορευσιμότητα και την δημοφιλία τους, δηλαδή σαν μέσα ανταλλαγής. Και επειδή ένα ευρέως εμπορεύσιμο αγαθό είναι προτιμότερο για μέσο ανταλλαγής από ένα άλλο λιγότερο εμπορεύσιμο, επικρατεί στην αγορά η αδήριτη τάση για επικράτηση τελικά ενός και μόνο αγαθού, που θα διαφέρει από όλα τ’ άλλα σαν το πλέον εμπορεύσιμο. Αυτό το αγαθό καλείται χρήμα.
Αφού λοιπόν αυτό το αγαθό είναι το πλέον εμπορεύσιμο όλων των άλλων, προσφέρει στον ιδιοκτήτη του την καλύτερη δυνατή προστασία από την αβεβαιότητα, με το να είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμο για άμεση ικανοποίηση ενός όσο δυνατόν ευρύτερου φάσματος πιθανών αναγκών. Η οικονομική θεωρία δεν έχει τίποτα να πει σχετικά με το ποιο αγαθό τελικά θα καταλάβει την θέση του χρήματος.
Η ιστορία λέγει πως το αγαθό αυτό συνέπεσε να είναι ο χρυσός. Εάν όμως η φυσική σύσταση του κόσμου μας ήταν διαφορετική, ή εάν στο μέλλον αλλάξει, τότε ίσως κάποιο άλλο εμπόρευμα να ήταν ή να γίνει χρήμα. Η αγορά θα το αποφασίσει. Αλλά σε κάθε περίπτωση δεν απαιτείται οποιαδήποτε σχετική κυβερνητική ανάμειξη. Η αγορά πάντοτε είχε και θα έχει μεριμνήσει για την ύπαρξη ενός αγαθού-χρήματος, η παραγωγή του οποίου -όποιο κι αν είναι αυτό- θα υπόκειται στους ίδιους νόμους προσφοράς και ζήτησης όπως όλα τα άλλα.
Daily Bell: Τι γνώμη έχετε για το ελεύθερο τραπεζικό μοντέλο; Πρέπει να είναι αποδεκτό το ιδιωτικό κλασματικό τραπεζικό αποθεματικό σύστημα( fractional reserve banking ), ή μήπως αποτελεί έγκλημα; Ποιος είναι που θα φυλακίσει τα άτομα λόγω άσκησης ιδιωτικού κλασματικού αποθεματικού;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Ας υποθέσουμε ότι ο χρυσός είναι χρήμα. Σε μια ελεύθερη κοινωνία έχουμε ελεύθερο ανταγωνισμό στην εξόρυξη χρυσού, ελεύθερο ανταγωνισμό στην νομισματοκοπή, και ελεύθερο ανταγωνισμό μεταξύ των τραπεζών. Οι τράπεζες προσφέρουν διάφορες χρηματιστικές υπηρεσίες: φύλαξη χρημάτων, υπηρεσίες διακανονισμού, και υπηρεσίες διαμεσολάβησης μεταξύ αποταμιευτών και δανειοληπτών- επενδυτών. Κάθε τράπεζα εκδίδει τα δικά της “γραμμάτια” ή “πιστοποιητικά” όπου καταγράφονται οι διάφορες δοσοληψίες και οι απορρέουσες συμβατικές σχέσεις μεταξύ τράπεζας και πελατών. Αυτά τα τραπεζο-γραμμάτια είναι ελευθέρως εμπορεύσιμα. Μέχρι εδώ καλά.
Οι ελεύθεροι τραπεζίτες αμφισβητούν το καθεστώς του κλασματικού αποθεματικού συστήματος καθώς και τα σχετικά τραπεζο-γραμμάτια. Ας υποθέσουμε ότι ο Α καταθέτει 10 ουγγιές χρυσού σε μια τράπεζα και λαμβάνει ένα γραμμάτιο (υποκατάστατο χρήματος) πληρωτέο στο ισόποσο επί τη εμφανίσει. Τότε με βάση την κατάθεση του Α, η τράπεζα δανείζει τον Γ με 9 ουγγιές χρυσού εκδίδοντας αντίστοιχο γραμμάτιο, ομοίως πληρωτέο στο ισόποσο επί τη εμφανίσει. Θα έπρεπε να ήταν κάτι τέτοιο θεμιτό; Εγώ δεν το νομίζω. Διότι τώρα έχουμε δύο άτομα, τον Α και τον Γ, που είναι οι αποκλειστικοί κάτοχοι μιας και της αυτής ποσότητας χρήματος. Μια κατάσταση λογικά αδύνατη. Με άλλα λόγια, υπάρχουν μόνο 10 ουγγιές χρυσού και ο Α έχει δικαίωμα κυριότητας στις 10και ταυτόχρονα ο Γ στις 9 ουγγιές. Δηλαδή υπάρχουν περισσότεροι τίτλοι κυριότητας απ’ ότι περιουσιακά στοιχεία. Αυτό καταφανώς αποτελεί απάτη, και σε κάθε άλλη περίπτωση πλην αυτής, τα δικαστήρια θα αποφαίνονταν ανάλογα, τιμωρώντας τους ενόχους. Από την άλλη μεριά, δεν θα υπήρχε πρόβλημα εάν η τράπεζα είχε πει στον Α ότι θα καταβάλει τόκους για την κατάθεσή του, ύστερα να τα επενδύσει π.χ. σε ένα χρηματικό αμοιβαίο κεφάλαιο αποτελούμενο από υψηλής ρευστότητας βραχυχρόνια ομόλογα, και μετά να προβεί σε άμεση ρευστοποίηση του ισόποσου των απαιτήσεων μεριδίου του Α αμέσως μόλις αυτός το ζητήσει. Τέτοια μερίδια θα μπορούσαν να αποδειχτούν αρκετά δημοφιλή και μπορεί πολλοί να τα προτιμούσαν αντί των κανονικών καταθετικών λογαριασμών. Αλλά σαν ομολογιακά μερίδια σε επενδυτικά κεφάλαια που είναι, δεν μπορούν ποτέ να λειτουργήσουν σαν χρήμα. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν το πιο εύκολο και ευρύτερα εμπορεύσιμο αγαθό από οποιοδήποτε άλλο.
Daily Bell: Ποια είναι η θέση σας σχετικά με το σύγχρονο μοντέλο της κεντρικής τράπεζας; Έτσι όπως είναι σήμερα η κεντρική τράπεζα, μήπως αποτελεί το κεντρικό δυστύχημα της εποχής μας;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Οι κεντρικές τράπεζες είναι σίγουρα ένας από τους μεγαλύτερους πρόξενους βλαβών της εποχής μας. Αυτές -και κυρίως η FED-ήταν υπεύθυνες για την καταστροφή του κανόνα χρυσού, ο οποίος αποτελούσε τροχοπέδη για τις πληθωριστικές πολιτικές, καθώς επίσης για την αντικατάστασή του το 1971 από ένα σύστημα αμιγούς χάρτινου χρήματος χωρίς αντίκρυσμα ( fiat ). Έκτοτε οι κεντρικές τράπεζες μπορούν και δημιουργούν χρήμα κυριολεκτικά εκ του μηδενός. Είναι όμως βέβαιο πως περισσότερο χάρτινο χρήμα δεν σημαίνει πλουσιότερη κοινωνία – μόνον περισσότερο τυπωμένο χαρτί είναι. Διότι εάν ήταν διαφορετικά, γιατί να υπάρχουν φτωχές χώρες και φτωχοί άνθρωποι ακόμα γύρω μας; Αλλ’ όμως ηέκδοση περισσότερου χρήματος καθιστά τον μονοπωλιακό του παραγωγό(δηλαδή την κεντρική τράπεζα) καθώς και τους πρώτους αποδέκτες στη πυραμίδα (ήτοι την κυβέρνηση, τις συνδεδεμένες μ’ αυτήν μεγάλες τράπεζες και τους μεγαλο-πελάτες τους) κατά πολύ πλουσιότερους εις βάρος αυτών που είναι στη βάση της πυραμίδας και λαμβάνουν το πληθωρισμένο χρήμα τελευταίοι.
Χάρη στην απεριόριστη δυνατότητα των κεντρικών τραπεζών να τυπώνουν φρέσκο χρήμα, οι κυβερνήσεις μπορούν να συντηρούν συνεχώς ολοένα μεγαλύτερα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους και να συσσωρεύουν ολοένα περισσότερα χρέη για να χρηματοδοτούν τους -ουσιαστικά-ανέφικτους πολέμους -- θερμούς και ψυχρούς, εντός και εκτός των συνόρων --
και να ασχολούνται με ένα σωρό ατασθαλίες και περιπέτειες, και που διαφορετικά όλα αυτά θα ήταν μη πραγματοποιήσιμα. Χάρη στις κεντρικές τράπεζες, οι περισσότεροι “νομισματικοί εμπειρογνώμονες” και οι “μεγάλοι μακρο-οικονομολόγοι” μπορούν και μετατρέπονται σε αμειβόμενους κυβερνητικούς προπαγανδιστές “εξηγώντας”--σαν άλλοι θαυματοποιοί αλχημιστές-- πώς η πέτρα (ή το χαρτί)μετατρέπονται σε άρτον (δηλαδή πλούτο).Χάρη στις κεντρικές τράπεζες τα επιτόκια είναι δυνατόν να διατηρούνται τεχνητά χαμηλά, φτάνοντας ακόμα μέχρι και το μηδέν, ώστε να προωθούνται λανθασμένα οι πιστώσεις σε ολοένα χαμηλότερης πιστοληπτικής ικανότητας εγχειρήματα και άτομα (ενώ ταυτόχρονα θα εκτοπίζουν άλλα περισσότερο αξιόπιστα) και προκαλώντας έτσι ολοένα μεγαλύτερες επενδυτικές φούσκες ακολουθούμενες από ολοένα μεγαλύτερες και εντυπωσιακότερες υφέσεις. Και τέλος, χάρη στις κεντρικές τράπεζες αντιμετωπίζουμε μια δραματικά αύξανόμενη πληθωριστική απειλή που θα ξεσπάσει όταν έρθει η ώρα του τελικού απολογισμού και της πληρωμής λογαριασμών.
Daily Bell: Αρκετές φορές έχουμε γράψει πως οι Επτά Λόφοι της Ρώμης αποτελούσαν ανεξάρτητες κοινότητες παρόμοια με τις Ιταλικές πόλεις-κράτη της Αναγεννησιακής εποχής και της εποχής των 13 πολιτειών της αμερικανικής δημοκρατίας. Φαίνεται πως οι μεγάλες αυτοκρατορίες έχουν αφετηρία μεμονωμένες κοινότητες όπου τα άτομα έχουν τη δυνατότητα όταν αισθάνονται πως καταπιέζονται, να εγκαταλείπουν τη μία και να μετοικίζουν σε άλλη. Ποια είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από αυτή τη διαδικασία συγκέντρωσης; Ποια είναι τα δομικά στοιχεία της Αυτοκρατορίας;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Όλα τα κράτη κατ’ ανάγκη ξεκινάνε από μικρά. Αυτό σίγουρα διευκολύνει όσους θα ήθελαν να φύγουν μακριά τους. Αλλά όπως έχω ήδη εξηγήσει, τα κράτη είναι φύσει επιθετικά. Επιπλέον έχουν τη δυνατότητα να μετακυλούν το κόστος της επιθετικότητας σε άλλους, δηλαδή τους άτυχους φορολογούμενους. Επίσης δεν τους αρέσει όταν βλέπουν τα παραγωγικά άτομα να διαφεύγουν εκτός συνόρων, και προσπαθούν να τα κρατήσουν με την επέκταση των ορίων της επικράτειάς τους. Όσο περισσότερο παραγωγικά είναι τα άτομα ευρίσκονται στην επικράτεια ενός κράτους, τόσο το καλύτερο γι’ αυτό. Στην αυτή την επεκτατική τους επιδίωξη όμως, τα κράτη έρχονται αντιμέτωπα με άλλα κράτη. Μόνο ένας τελικά μονοπωλιακός ανώτατος κριτής και φοροεισπράκτορας μπορεί να υπάρχει σε μια δεδομένη επικράτεια. Δηλαδή ο ανταγωνισμός μεταξύ των κρατών είναι εξουθενωτικός. Ή κερδίζει ο Α και ελέγχει μια επικράτεια, ή αλλιώς θα είναι οΒ. Ποιος όμως τελικά θα κερδίσει;
Μακροχρόνια αποδεικνύεται ότι θα βγει κερδισμένο -και θα αποκτήσει κυριαρχία επί του άλλου ή θα ηγεμονεύει υποχρεώνοντας σε φόρου υποτέλεια- εκείνο το κράτος που έχει τη δυνατότητα να απομυζά παρασιτικά μια συγκριτικά παραγωγικότερη οικονομία. Με άλλα λόγια, ceteris paribus τα περισσότερο “φιλελεύθερα” στο εσωτερικό κράτη (κατά την κλασσική ευρωπαϊκή έννοια “φιλελεύθερα”) έχουν την τάση να επικρατούν επί των ολιγότερο φιλελεύθερων ή αλλιώς ανελεύθερων ή τυραννικών κρατών. Ρίχνοντας έτσι μια ματιά στη σύγχρονη ιστορία, μπορούμε εύκολα να εξηγήσουμε πρώτα την άνοδο της φιλελεύθερης Μεγάλης Βρετανίας στο επίπεδο μιας μεγάλης παγκόσμιας Αυτοκρατορίας, και ύστερα των –επίσης φιλελεύθερων-- ΗΠΑ. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε επίσης να κατανοήσουμε ένα (φαινομενικά) παράδοξο: γιατί άραγε συμβαίνει οι εσωτερικά φιλελεύθερες αυτοκρατορικές δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, να έχουν τάση να είναι περισσότερο επιθετικές και φιλοπόλεμες στην εξωτερική τους πολιτική, απ’ότι οι εσωτερικά πιο καταπιεστικές δυνάμεις, όπως η πρώην ΕΣΣΔ;Απλώς, η φιλελεύθερη αυτοκρατορία των ΗΠΑ ήταν σίγουρη ότι θα κατίσχυε στους πολέμους της στο εξωτερικό και στις στρατιωτικές της περιπέτειες, ενώ η καταπιεστική και ανελεύθερη Σοβιετική Ένωση κατατρύχετο από φόβους ότι θα μπορούσε ίσως να χάσει.
Όμως το κτίσιμο μιας αυτοκρατορίας φέρνει μαζί και τα σπέρματα της πτώσης της. Όσο πλησιάζει ένα κράτος στον απώτατο στόχο της παγκόσμιας κυριαρχίας και παγκόσμιας διακυβέρνησης, τόσο λιγότερους λόγους έχει να συνεχίσει να διατηρεί τον εσωτερικό του φιλελευθερισμό, και αντί αυτού τείνει να κάνει ό’ τι συνήθως κάνουν όλα τ’ άλλα κράτη, δηλαδή να επιβάλλεται με τη βία και να αυξάνει την εκμετάλλευση όσων παραγωγικών ανθρώπων έχουν απομείνει. Έχοντας λοιπόν ολιγότερους φοροδότες και με στάσιμη ή φθίνουσα την παραγωγικότητα, οι πολιτικές εσωτερικής κατανάλωσης άρτου και θεαμάτων δεν είναι εφικτό να συνεχίσουν. Τότε έρχεται και χτυπά η οικονομική κρίση και η επαπειλούμενη οικονομική καταστροφή ενδυναμώνει τις κεντρόφυγες τάσεις, τα αποσχιστικά και αποστασιακά κινήματα που θα οδηγήσουν τελικά σε διάλυση την Αυτοκρατορία. Αυτό είδαμε να γίνεται στη Μεγάλη Βρετανία, και το βλέπουμε και τώρα με τις ΗΠΑ που η αυτοκρατορία τους βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο. Υπάρχει επίσης μια σπουδαία νομισματική άποψη στην παραπάνω διαδικασία. Η επικρατούσα αυτοκρατορία κατά κανόνα παρέχει το κυρίαρχο διεθνές αποθεματικό νόμισμα. Πρώτα η Μεγάλη Βρετανία με την στερλίνα, και κατόπιν οι ΗΠΑ με το δολάριο. Με την υιοθέτηση από όλες τις ξένες τράπεζες του δολαρίου ως αποθεματικό νόμισμα, οι ΗΠΑ είναι σε θέση να συντηρούν μονίμως “ελλείμματα χωρίς κόπο”. Δηλαδή οι ΗΠΑ δεν χρειάζεται να πληρώνουν για τη σταθερά μόνιμη υπέρβαση των εισαγωγών τους έναντι των εξαγωγών, όπως θα ‘πρεπε με αύξηση εξαγωγών, ως συνήθως γίνεται μεταξύ “ισότιμων” συναλλασσόμενων εταίρων ώστε να πληρωθούν οι εισαγωγές. Αντίθετα: οι ξένες κυβερνήσεις και οι κεντρικές τους τράπεζες, αντί να χρησιμοποιούν τα κέρδη τους από τις εξαγωγές προς τις ΗΠΑ για αγορά αμερικανικών αγαθών προς κατανάλωση στις χώρες τους, βλέπουμε ότι – σαν υποταγή- χρησιμοποιούν τα δολάριά τους για να αγοράσουν αμερικανικά κρατικά ομόλογα (χαρτιά), ενισχύοντας τελικά έτσι τους αμερικανούς που συνεχίζουν να καταναλώνουν πάνω και πέρα από τις δυνατότητές τους. Δεν γνωρίζω αρκετά για την Κίνα ώστε να κατανοήσω γιατί χρησιμοποιεί τα τεράστια δολαριακά της αποθέματα για να αγοράζει αμερικανικά κρατικά ομόλογα. Άλλωστε η Κίνα υποτίθεται ότι δεν ανήκει στην σφαίρα της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ. Ίσως τελικά οι κυβερνήτες της να έχουν διαβάσει πάρα πολλά αμερικανικά οικονομικά βιβλία και έχουν αρχίσει κι αυτοί να πιστεύουν στην “αλχημεία”. Εάν η Κίνα ξεφορτωνόταν τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα που κατέχει και αντ’ αυτών συσσώρευε αποθεματικό χρυσό, τούτο θα αρκούσε για να μπει ένα τέλος στην Αυτοκρατορία των ΗΠΑκαι στο δολάριο όπως τα ξέρουμε
Daily Bell: Είναι δυνατόν μερικές σκιώδεις και ασύλληπτα πλούσιες οικογένειες εγκατεστημένες στο Σίτυ του Λονδίνου να είναι εν μέρει υπεύθυνες για όλα αυτά; Μήπως αυτές και οι περί αυτών επιζητούν μια ελιτίστικη παγκόσμια διακυβέρνηση; Υπάρχει κάποια συνωμοσία; Θα μπορούσε η δική σας άποψη για τον κόσμο μας να είναι κάπως έτσι: μια πάλη μεταξύ κεντρομόλων δυνάμεων των ελίτ και των δημοκρατικών τάσεων της υπόλοιπης κοινωνίας;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Δεν είμαι βέβαιος εάν “συνωμοσία” είναι η κατάλληλη λέξη διότι, στο μεταξύ, χάρη σε μερικούς ανθρώπους όπως π.χ. ο Carroll Quigley ,έχουν γίνει γνωστά πολλά από τα τεκταινόμενα. Εν πάσει περιπτώσει σίγουρα αληθεύει πως υπάρχουν κάποιες εξωφρενικά πλούσιες οικογένειες κάπου στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Τελ Αβίβ, ή όπου αλλού, που έχουν συλλάβει τις τεράστιες ευκαιρίες πλουτισμού που προκύπτουν μέσα από τη διαδικασία κατασκευής ενός κράτους - και τελικά μιας Αυτοκρατορίας. Οι επικεφαλής των μεγάλων τραπεζικών οίκων έπαιξαν ρόλο κλειδί στη δημιουργία της FED, επειδή είχαν καταλάβει ότι μία κεντρική τράπεζα θα βοηθούσε και τις δικές τους να επεκτείνουν τις πιστώσεις τους επιπλέον της δημιουργίας χρήματος της κεντρικής, και ότι αυτή, σαν ύστατος πιστωτής, ήταν απαραίτητη για να μπορέσουν να καρπώνονται αυτές τα κέρδη όταν τα πράγματα πήγαιναν όλα καλά, αλλά και στην αντίθετη περίπτωση όταν δεν πήγαιναν καλά να κοινωνικοποιούν τις ζημιές.
Είχαν καταλάβει ότι ο κλασσικός κανόνας χρυσού έστεκε σαν ένα φυσικό εμπόδιο στον πληθωρισμό και την πιστωτική επέκταση, οπότε έκαναν τα πάντα για να θεσπιστεί πρώτα ένας κίβδηλος κανόνας χρυσού (κανόνας ανταλλαγής χρυσού) και κατόπιν, μετά το 1973, ένα νομισματικό σύστημα αναγκαστικού παραστατικού χρήματος (fiat money) χωρίς αντίκρυσμα σε χρυσό. Είχαν επίσης καταλάβει πως ένα σύστημα ελεύθερης διακύμανσης εθνικών fiat νομισμάτων ήταν ακόμα αρκετά ατελές για να ικανοποιήσει τις πληθωριστικές τους επιθυμίες, επειδή η κυριαρχία του δολαρίου θα μπορούσε να απειληθεί από ανταγωνιστικά νομίσματα όπως π.χ. το ισχυρό Γερμανικό Μάρκο. Για να μειώσουν και να απομακρύνουν αυτόν τον ανταγωνισμό υποστήριξαν σχέδια “νομισματικής ένωσης” όπως η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και του ευρώ. Αντιλαμβάνονται μετά πως το υπέρτατο όνειρό τους για μια απεριόριστη πλαστογραφική ισχύ, θα γινόταν πραγματικότητα μόνο εφόσον θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια παγκόσμια κεντρική τράπεζα κάτω από την κυριαρχία των ΗΠΑ, που να εκδίδει ένα παγκόσμιο χαρτονόμισμα, κάτι σαν τοBancor ή τον Φοίνικα. Οπότε συνέπραξαν στη δημιουργία και χρηματοδότηση μιας πλειάδας οργανισμών όπως το Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων (CFR) η Τριμερής Επιτροπή (Trilateral Commission), η Ομάδα Μπίλντερμπεργκ, κλπ.ώστε να προωθήσουν τον σκοπό αυτό.
Επιπλέον, μεγάλοι επιχειρηματίες αναγνώρισαν τις τεράστιες δυνατότητες για κέρδη υπό καθεστώς κρατικών παραχωρήσεων μονοπωλίων, κρατικών επιδοτήσεων, καθώς και από συμβόλαια αποκλειστικής παραχώρησης που προστατεύουν από τον ανταγωνισμό, οπότε οι επιχειρηματίες αυτοί συνασπίστηκαν με το κράτος και “εισχώρησαν” σ’ αυτό. Στην ιστορία υπάρχουν “ατυχήματα” καθώς και προσεκτικά σχεδιασμένες ενέργειες που μπορεί να επιφέρουν ανεπιθύμητες και απροσδόκητες συνέπειες. Αλλά η ιστορία δεν είναι απλώς μια αλληλουχία ατυχημάτων και εκπλήξεων. Ως επί το πλείστον είναι προσχεδιασμένη και σκόπιμη. Όχι από κοινούς ανθρώπους βέβαια, αλλά από τις ισχυρές ελίτ που ελέγχουν τον κρατικό μηχανισμό. Εάν κάποιος θέλει να εμποδίσει την ιστορία από το να κυλήσει μέσα στην παρούσα αναμενόμενη πορεία προς μια άνευ προηγουμένου οικονομική καταστροφή, τότε είναι άμεση ανάγκη να αφυπνίσει την δημόσια αγανάκτηση, εκθέτοντας ασταμάτητα τα διεφθαρμένα σχέδια και τις μηχανορραφίες αυτών των ισχυρών ελίτ, όχι μόνο αυτών που εργάζονται μέσα από τον κρατικό μηχανισμό, αλλά και αυτών που είναι εκτός, και από τα παρασκήνια κινούν τα νήματα.
Daily Bell: Έχουμε ισχυριστεί πως όπως το πιεστήριο του Γουτεμβέργιου τίναξε στον αέρα τις κοινωνικές δομές της εποχής, έτσι και σήμερα συμβαίνουν τα ίδια από το διαδίκτυο. Πιστεύουμε ότι το ιντερνέτ αναγγέλλει μια καινούργια Αναγέννηση μετά από το Μεσαίωνα του 20ουαιώνα. Συμφωνείτε; Διαφωνείτε;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Είναι όντως αλήθεια πως και οι δυο εφευρέσεις έφεραν μια επανάσταση στη κοινωνία και βελτίωσαν τη ζωή μας κατά πολύ. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως θα ήταν τα πράγματα εάν πήγαινε πίσω στην προ-διαδικτυακή ή στην προ-Γουτεμβεργιανή εποχή. Δεν είμαι όμως σίγουρος κατά πόσο οι τεχνολογικές επαναστάσεις μπορούν από μόνεςτους να επιφέρουν ηθική πρόοδο και εάν προάγουν περισσότερη ελευθερία.
Τείνω περισσότερο να πιστεύω πως οι τεχνολογικές πρόοδοι είναι μάλλον “ουδέτερες” σχετικά με αυτή τη θεώρηση. Το διαδίκτυο μπορεί να χρησιμεύσει τόσο στην ανακάλυψη και διάδοση της αλήθειας όσο και στη διασπορά ψεύδους και πρόκληση σύγχυσης. Μας έχει προσφέρει πρωτόγνωρες δυνατότητες για να αποφεύγουμε αλλά και να υπονομεύουμε το εχθρικό κράτος και, από την άλλη, έχει προσφέρει στο κράτος ασύλληπτες δυνατότητες για να μας κατασκοπεύει και να μας καταστρέφει. Είμαστε πλουσιότεροι σήμερα λόγω του ιντερνέτ, απ’ ότι ήμασταν φερ’ ειπείν το 1900χωρίς αυτό (και όχι με τη βοήθεια του κράτους αλλά εις πείσμα αυτού) Αλλ’όμως αρνούμαι με έμφαση ότι σήμερα είμαστε πιό ελεύθεροι απ’ ότι το 1900.Το αντίθετο.
Daily Bell: Κάποιες τελευταίες σκέψεις; Μπορείτε να μας πείτε με τι ασχολείστε τώρα; Υπάρχουν τίποτα βιβλία ή ιστότοποι που θα θέλατε να συστήσετε;
Dr. Hans-Hermann Hoppe:
Κάποτε παρεξέκλινα από την αρχή που έχω να μην μιλάω για το έργο μου μέχρι να το τελειώσω. Και το έχω μετανιώσει. Ήταν ένα λάθος και δεν θα το επαναλάβω. Όσο για βιβλία, σας συνιστώ πάνω απ’όλα το διάβασμα των κυριότερων έργων των δύο δασκάλων μου, του Ludwig vonMises και του Murray Rothbard , και όχι μόνο μια φορά, αλλά κάνοντας επανάληψη πότε-πότε. Το έργο τους είναι ακόμα ανυπέρβλητο και θα παραμείνει αξεπέραστο για πολύ καιρό ακόμα. Όσο για ιστότοπους, επισκέπτομαι συχνά το mises.orgκαι το lewrockwell.com Σχετικά με άλλα sites: με έχουν αποκαλέσει εξτρεμιστή, αντιδραστικό, ρεβιζιονιστή, ελιτιστή, ρατσιστή, ομοφυλόφοβο, αντισημίτη, δεξιό, θεοκράτη, άθεο κυνικό, φασίστα, και βεβαίως όπως είναι απαραίτητο για κάθε Γερμανό, ναζιστή. Οπότε είναι αναμενόμενο να έχω μια αδυναμία για τα πολιτικά “μη ορθά” sites που κάθε “σύγχρονος”, “καθωσπρέπει”, “πολιτισμένος”, “ανεκτικός”, και “πεφωτισμένος” άνθρωπος θα πρέπει να αδιαφορεί και να αποφεύγει.
