«Το ένα τρίτο από τους 1.440 νεκρούς ήταν παιδιά στις 22 μέρες των επιθέσεων»
Τη μισή ζωή από τα 41 του χρόνια την έχει περάσει δουλεύοντας με ανθρωπιστικές οργανώσεις σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης σε δεκάδες χώρες στον κόσμο.
Σήμερα εργάζεται στη διεθνή οργάνωση Action Aid. Επιδημίες, φυσικές καταστροφές, συρράξεις. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο γιατρός Ούνι Κρίσναν τα είχε δει όλα. Ομως όχι. Διότι τώρα ζει μία από τις πιο συγκλονιστικές του εμπειρίες.
* Ποια είναι αυτή;
«Αυτό που είδα όταν πήγα στη Γάζα. Εχω πάει σε περισσότερες από 30 περιοχές που δοκιμάζονταν σκληρά, αλλά πουθενά δεν είδα καταστροφή σε αυτό το μέγεθος, σε τόση μεγάλη έκταση. Αυτό που συμβαίνει εκεί σε προκαλεί να αντιδράσεις, να εξεγερθείς, να αγανακτήσεις. Κατεστραμμένα σχολεία, ιστορικά κτίρια, νοσοκομεία, δεν υπάρχει τίποτε όρθιο».
* Υπάρχει διαβάθμιση στη φρίκη;
«Αλλού η καταστροφή είναι συνήθως διασκορπισμένη: περιορίζεται σε μια περιοχή μιας αχανούς έκτασης ή χώρας. Η Γάζα είναι ένας μικρός τόπος με πάρα πολλά παιδιά και εκεί συμβαίνει μια τεράστια καταστροφή. Εχω δει τι προκαλούν οι τυφώνες, οι σεισμοί, στο Κογκό μπορεί να δεις να σκοτώνονται άνθρωποι μπροστά σου, αλλά ισοπέδωση σε τέτοιο βαθμό δεν έχω ξανασυναντήσει. Την ίδια στιγμή είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που καταφέρνουν οι άνθρωποι να μην το βάζουν κάτω, να τα βγάζουν πέρα».
* Διηγείται ιστορίες ψυχικής δύναμης και κουράγιου που ξεπηδούν απ' τα χαλάσματα, αλλά και τους εφιάλτες που έχουν στοιχειώσει το μέλλον στη Γάζα:
«Βλέπεις παντού μπάζα και δεν υπάρχουν ούτε μπουλντόζες να τα απομακρύνουν ώστε να ξεκινήσει η ανοικοδόμηση. Και είναι εκεί, μέσα στα ερείπια, που μπορεί να δεις παιδιά που έχασαν και τα δυο τους πόδια, να πηγαίνουν σχολείο τρεις βδομάδες μετά τον τραυματισμό τους. Γιατί ξέρουν ότι πρέπει να συνεχίσουν. Κι ας μην έχουν ούτε κανονικές πατερίτσες, γιατί είναι πολλά -ακόμη και τα στοιχειώδη- που στερούνται λόγω του αποκλεισμού. Και δεν το πιστεύεις. Γι' αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να επιτραπεί η ανεμπόδιστη πρόσβαση όχι μόνο σε μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων αλλά σε ανθρωπιστική βοήθεια και μέσα περίθαλψης. Είναι ζωτικής σημασίας».
Σε ένα άλλο σχολείο τα παιδιά είχαν φτιάξει στην αυλή, δίπλα από εκεί που γινόταν το μάθημα -γιατί το σχολείο είχε γκρεμιστεί- ένα μνημείο με την Ερυθρά Ημισέληνο (ο μουσουλμανικός «ερυθρός σταυρός»), «στολισμένο» με κουτιά που αναπαριστούσαν φάρμακα και όλα ήθελαν να γίνουν γιατροί. Ηταν ο φόρος τιμής τους στο συμμαθητή τους που σκοτώθηκε στις επιθέσεις και ήθελε να γίνει γιατρός.
- «Τα παιδιά ζουν με την αγωνία του επόμενου βομβαρδισμού, κοιμούνται με αυτήν, είναι στους εφιάλτες τους, ζουν με τον τρόμο ανάμεσα σε συνεχής επιθέσεις. Κι αυτή είναι μια από τις λιγότερο προβεβλημένες μορφές της κρίσης στη Γάζα. Δεν έχω συναντήσει ξανά τόση θέληση για ζωή και τόση καταστροφή ταυτόχρονα. Είναι συγκλονιστικό. Τρομακτικές ήταν και οι 1.440 απώλειες σε 22 ημέρες επιθέσεων, εκ των οποίων το 1/3 ήταν παιδιά. Δουλεύουμε πολύ μαζί τους, για να ξεπεράσουν το τραύμα τόσης οδύνης και απώλειας, γιατί κάθε παιδί που συναντήσαμε στη Γάζα είτε έχασε ένα μέλος της οικογένειάς του, κάποιον γνωστό του, είτε έχει ένα συμμαθητή ορφανό».
* «Μια κοινωνία βυθισμένη στο πένθος» όπως μου είχε πει η ισραηλινή δημοσιογράφος Αμίρα Χας.
«Ακριβώς: σύμφωνα με έρευνα του ΟΗΕ πριν από τον πόλεμο, περισσότερα από ένα στα δύο παιδιά, το 56% των 840.000 παιδιών υπέφεραν από υπερβολικό άγχος, είχαν μετατραυματικές διαταραχές και αρκετά χρειάζονταν ιατρική βοήθεια. Πριν από τον πόλεμο. Σήμερα η κατάσταση αυτή έχει επιδεινωθεί...»
* Πώς επηρεάζει η οικονομική κρίση την ανθρωπιστική βοήθεια;
«Η κρίση χτυπάει τους φτωχούς πολύ σκληρά. Και τους πλήττει γρήγορα και παντού. Σε πολλές χώρες ένα είναι ξεκάθαρο: είναι οι φτωχοί αυτοί που δοκιμάζονται άσχημα, έχουν ένα επιπλέον φορτίο μαζί με τα υπόλοιπα προβλήματά τους. Σκέψου για ένα λεπτό τι θα κάνεις αύριο. Ισως είσαι σε αυτό το γραφείο, ίσως να μιλάς με κάποιον, αλλά ένα είναι σίγουρο, ότι μέσα στις επόμενες 24 ώρες περισσότερα από 30.000 παιδιά σε όλο τον κόσμο θα πεθάνουν από ασθένειες που γιατρεύονται. Και θα μπορούσαν να σωθούν αν είχαν καθαρό νερό, βασικές υγειονομικές συνθήκες, εκπαίδευση. Κατάσταση που δεν είναι καθόλου αναπόφευκτη».
* Τι μπορούμε να κάνουμε;
«Σύμφωνα με υπολογισμούς χρειαζόμαστε 11 δισ. δολάρια για να καθαρίσουμε το νερό και να εγκαταστήσουμε υγειονομικές συνθήκες, για να επιζήσουν αυτά τα 30.000 παιδιά που πεθαίνουν καθημερινά. Ομως ο κόσμος δεν διαθέτει αυτά τα χρήματα. Αντιθέτως, ξοδεύουμε περίπου 1,3 τρισ. σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Αυτή είναι η μεγαλύτερη κρίση στον κόσμο: ότι τα χρήματα που θα μπορούσαμε να διαθέσουμε για να σώσουμε και να προστατεύσουμε ζωές και να τις εφοδιάσουμε με συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης τα δίνουμε για άλλους σκοπούς. Αντί να αντιμετωπίζουμε τη φτώχεια και την κλιματική αλλαγή, που έχει επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια προκαλώντας τρομακτικές φυσικές καταστροφές. Η βασικότερη κρίση όμως είναι ηθική: Θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα αν υπήρχε λίγο περισσότερο ενδιαφέρον για τις λιγότερο προνομιούχες περιοχές».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου