Νόαμ Τσόμσκι συζητά με το σκηνοθέτη Σαμίρ Ντοσάνι για την παραβίαση των διεθνών συνθηκών από το Ισραήλ, αλλά και τη συνεχιζόμενη στήριξη από τις ΗΠΑ, μία χώρα που «ο νόμος δεν την αγγίζει, γι’ αυτό και δεν συζητάται ποτέ».
Ντοσάνι: Η ισραηλινή κυβέρνηση και πολλοί Ισραηλινοί και Αμερικανοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι η τωρινή επίθεση στη Γάζα γίνεται για να μπει ένα τέλος στη ρίψη των πυραύλων Qassam από τη Γάζα στο Ισραήλ. Αλλά πολλοί παρατηρητές υποστηρίζουν ότι αν αυτή ήταν η πραγματικότητα, το Ισραήλ θα είχε εντατικοποιήσει τις προσπάθειές του να ανανεώσει τη συμφωνία της κατάπαυσης του πυρός που έληξε το Δεκέμβρη. Κατά τη γνώμη σας, ποια είναι τα πραγματικά κίνητρα πίσω από την τωρινή δράση των Ισραηλινών;
Τσόμσκι: Υπάρχει ένα θέμα που πηγαίνει πολύ πίσω στις καταγωγές του Σιωνισμού. Ένα πολύ λογικό θέμα: «Ας καθυστερήσουμε τις διαπραγματεύσεις και τη διπλωματία όσο το δυνατόν περισσότερο και στο μεταξύ ας θεμελιώσουμε τις δυνάμεις μας στο έδαφος». Επομένως, το Ισραήλ θα δημιουργήσει τη βάση για αυτά που θα επικυρωθούν σε μια μελλοντική συμφωνία. Στο μεταξύ, όσο περισσότερο δημιουργεί, όσο περισσότερο κατασκευάζει, τόσο καλύτερη θα είναι η συμφωνία για τους σκοπούς του, που είναι η οικειοποίηση οποιουδήποτε πράγματος έχει αξία στην πρώην Παλαιστίνη αλλά και η υποβάθμιση του εναπομείναντα παλαιστινιακού πληθυσμού.
Νομίζω ότι ένας από τους λόγους υποστήριξης αυτού του πράγματος στις ΗΠΑ είναι ότι ταιριάζει πολύ με την αμερικανική ιστορία. Πως εγκαθιδρύθηκαν οι ΗΠΑ; Τα θέματα είναι παρόμοια.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αυτού του μοτίβου στην ιστορία του Ισραήλ, και η τωρινή κατάσταση είναι άλλο ένα παράδειγμα. Έχουν ένα πολύ σαφές πρόγραμμα. Γεράκια όπως ο Αριέλ Σαρόν κατάλαβαν ότι είναι τρέλα να κρατάς 8000 εποίκους χρησιμοποιώντας το ένα τρίτο της γης και πολλές από τις σπάνιες προμήθειες της Γάζας, προστατευόμενες από ένα μεγάλο μέρος του ισραηλινού στρατού, ενώ η υπόλοιπη κοινωνία γύρω τους απλά σαπίζει. Επομένως, είναι καλύτερο να τους διώξεις και να τους στείλεις στη Δυτική Όχθη. Αυτό είναι το μέρος για το οποίο νοιάζονται πραγματικά και θέλουν.
Αυτό που ονομάστηκε «αποδέσμευση» το Σεπτέμβριο του 2005 ήταν στην πραγματικότητα μια μεταφορά. Ήταν απολύτως έντιμοι και ανοιχτοί με αυτό. Στην πράξη, διεύρυναν τα προγράμματα δημιουργίας κτιρίων στη Δυτική Όχθη, την ίδια στιγμή που απέσυραν μερικές χιλιάδες ανθρώπους από τη Γάζα. Έτσι, η Γάζα μετατράπηκε σε ένα κελί, σε μια φυλακή βασικά, με το Ισραήλ να της επιτίθεται κατά βούληση, και στο μεταξύ στη Δυτική Όχθη «θα πάρουμε αυτό που θέλουμε». Δεν ήταν μυστικό.
Ο Εχούντ Ολμέρτ ήταν στις ΗΠΑ το Μάιο του 2006, μερικούς μήνες μετά την απόσυρση. Ανακοίνωσε απλώς σε μια κοινή συνεδρία του Κογκρέσου, μέσα σε ζωηρά χειροκροτήματα, ότι το ιστορικό δικαίωμα των Εβραίων σε ολόκληρη τη γη του Ισραήλ είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Ανακοίνωσε αυτό που αποκάλεσε «πρόγραμμα σύγκλισης», που είναι απλά μια εκδοχή του κλασικού προγράμματος και έχει τις ρίζες του στο σχέδιο Allon, του 1967. Το Ισραήλ ουσιαστικά θα προσαρτούσε πολύτιμη γη και πηγές κοντά στην πράσινη γραμμή (με βάση τα σύνορα το 1967). Η γη αυτή βρίσκεται τώρα πίσω από τον τοίχο που έχτισε το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη, που είναι τοίχος προσάρτησης. Αποτελείται από την καλλιεργήσιμη γη, τις κύριες πηγές νερού, τα ευχάριστα προάστια περιμετρικά της Ιερουσαλήμ και του Τελ Αβίβ, τους λόφους και πάει λέγοντας.
Θα καταλάβουν την κοιλάδα της Ιορδανίας, που είναι περίπου το ένα τρίτο της Δυτικής Όχθης, όπου εγκαθίστανται από το τέλος του ’60. Μετά θα σχεδιάσουν μερικές λεωφόρους σε όλη την επικράτεια – υπάρχει μία στα ανατολικά της Ιερουσαλήμ προς την πόλη Ma'aleh Adumim, η οποία κατασκευάστηκε το 1990. Ουσιαστικά κατασκευάστηκε για να χωρίσει τη Δυτική Όχθη και υπάρχουν κι άλλες δύο στο βορρά που περιλαμβάνουν τις Ariel και Kedumim και άλλες πόλεις που χωρίζουν ότι έχει απομείνει. Θα στήσουν σημεία ελέγχου και κάθε είδους μέσα παρενόχλησης στις άλλες περιοχές και ο πληθυσμός που θα απομείνει ουσιαστικά δεν θα μπορεί να ζήσει μια έντιμη ζωή και αν θέλουν να φύγουν ακόμα καλύτερα. Αλλιώς θα αποτελούν γραφικές εικόνες για τους τουρίστες -ξέρεις κάποιος που οδηγεί κατσίκες ψηλά στο λόφο- και στο μεταξύ οι Ισραηλινοί, συμπεριλαμβανομένων των εποίκων, θα οδηγούν γύρω από τις «ισραηλινές μόνο» λεωφόρους. Οι Παλαιστίνιοι μπορούν να ζήσουν με μικρούς κακοφτιαγμένους δρόμους. Αυτός είναι ο στόχος. Και είναι κατηγορηματικός. Δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις για απάτη, επειδή είναι κατηγορηματικός. Και επικροτείται εδώ πέρα.
Ντοσάνι: Ως προς την υποστήριξη των ΗΠΑ, την περασμένη εβδομάδα το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε μια απόφαση ζητώντας κατάπαυση του πυρός. Αποτελεί αυτό αλλαγή, ιδίως εξαιτίας του γεγονότος ότι οι ΗΠΑ δεν άσκησαν βέτο στην απόφαση, μάλλον απείχαν, επιτρέποντας να περάσει;
Τσόμσκι: Αμέσως μετά τον πόλεμο του 1967, το Συμβούλιο Ασφαλείας είχε λάβει σημαντικές αποφάσεις, καταδικάζοντας την κίνηση του Ισραήλ να επεκταθεί και να καταλάβει την Ιερουσαλήμ. Το Ισραήλ απλά τους αγνόησε. Επειδή οι ΗΠΑ τους συμπαραστάθηκαν και τους επέτρεψαν να τις παραβιάζουν. Υπάρχει ολόκληρη σειρά αποφάσεων από τότε μέχρι σήμερα, που καταδικάζουν τις διευθετήσεις, τις οποίες όπως γνώριζε το Ισραήλ και όπως συμφώνησαν όλοι, αποτελούσαν παραβίαση της συνθήκης της Γενεύης. Οι ΗΠΑ είτε ασκούν βέτο στις αποφάσεις είτε μερικές φορές τις ψηφίζουν, αλλά με νόημα, λέγοντας «προχώρα, ούτως ή άλλως θα σε πληρώσουμε και θα σου δώσουμε στρατιωτική στήριξη». Είναι επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Κατά τη διάρκεια των χρόνων του Όσλο, για παράδειγμα, η κατασκευαστική κίνηση αυξανόταν σταθερά, κατά παράβαση αυτού που η συμφωνία του Όσλο υποτίθεται ότι πρέσβευε. Η κορυφαία χρονιά σε αυτό το ζήτημα ήταν ο τελευταίος χρόνος του Κλίντον, το 2000. Και συνέχισε ξανά μετά. Είναι ανοιχτό και κατηγορηματικό.
Για να επιστρέψουμε στο ερώτημα των κινήτρων, έχουν επαρκή στρατιωτικό έλεγχο στη Δυτική Όχθη για να τρομοκρατούν τον πληθυσμό και να τον αναγκάζουν σε παθητικότητα. Τώρα ο έλεγχος έχει ενισχυθεί από τις δυνάμεις που oι ΗΠΑ, η Ιορδανία και η Αίγυπτος έχουν εκπαιδεύσει προκειμένου να καθυποτάξουν τον πληθυσμό. Στην πράξη, αν κοιτάξεις τον Tύπο τις τελευταίες δύο εβδομάδες, εάν υπάρχει διαμαρτυρία στη Δυτική Όχθη που υποστηρίζει τη Γάζα, οι δυνάμεις ασφαλείας της Φατάχ την συρρικνώνουν. Γι’αυτό είναι εκεί. Η Φατάχ λειτουργεί πάνω-κάτω ως αστυνομική δύναμη του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη. Αλλά η Δυτική Όχθη είναι μόνο μέρος της κατεχόμενης παλαιστινιακής επικράτειας. Το άλλο μέρος είναι η Γάζα και κανείς δεν αμφισβητεί ότι σχηματίζουν μία ενότητα. Υπάρχει ακόμα αντίσταση στη Γάζα, με τους πυραύλους. Θέλουν να εκριζώσουν και αυτούς, μετά δεν θα υπάρχει καθόλου αντίσταση και θα μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που θέλουν να κάνουν χωρίς παρέμβαση, καθυστερώντας στο μεταξύ τη διπλωματία όσο το δυνατόν περισσότερο και «κατασκευάζοντας τα γεγονότα» με τον τρόπο που θέλουν. Και πάλι αυτό πάει πίσω στις καταγωγές του Σιωνισμού. Ποικίλει ασφαλώς ανάλογα με τις καταστάσεις, αλλά η θεμελιώδης πολιτική είναι η ίδια. Εάν θέλεις να καταλάβεις μια χώρα όπου ο πληθυσμός δεν σε θέλει, πώς αλλιώς μπορείς να το κάνεις; Πως κατακτήθηκε αυτή η χώρα;
Ντοσάνι: Aυτό που περιγράφετε είναι μία τραγωδία.
Τσόμσκι: Είναι μία τραγωδία που εκτυλίσσεται εδώ ακριβώς. Ο Τύπος δεν θέλει να μιλήσει γι’ αυτό και ακόμα και οι περισσότεροι ειδήμονες δεν πρόκειται να μιλήσουν. Το θέμα είναι ότι υπάρχει μια πολιτική διευθέτηση στο τραπέζι, στην ατζέντα, για τριάντα χρόνια. Δηλαδή δημιουργία δύο κρατών και ίσως με κάποια αμοιβαία τροποποίηση των συνόρων. Aυτό υπάρχει επίσημα από το 1976, όταν βγήκε ένα ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας που προτάθηκε από τα μεγάλα αραβικά κράτη και υποστηρίχθηκε από τον ΟΠΑ (Οργανισμό για την Παλαιστινιακή Απελευθέρωση), σε μεγάλο βαθμό υπό αυτούς τους όρους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες άσκησαν βέτο και επομένως είναι έξω από αυτή την ιστορία και από τότε συνέχισε η κατάσταση σχεδόν χωρίς αλλαγή.
Υπήρξε μόνο μία σημαντική τροποποίηση. Κατά τον τελευταίο μήνα της θητείας Κλίντον, τον Ιανουάριο του 2001, υπήρχαν διαπραγματεύσεις, τις οποίες οι ΗΠΑ επέτρεψαν χωρίς όμως να συμμετέχουν σε αυτές, μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων, οι οποίοι και ήρθαν πολύ κοντά σε συμφωνία.
Ντοσάνι: Oι διαπραγματεύσεις για την πόλη Τάμπα;
Τσόμσκι: Ναι, οι διαπραγματεύσεις για την Τάμπα. Οι δύο πλευρές ήρθαν πολύ κοντά σε συμφωνία, η οποία όμως ακυρώθηκε από το Ισραήλ. Αλλά αυτή ήταν η μία εβδομάδα σε πάνω από 30 χρόνια, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ εγκατέλειψε την αρνητική θέση. Είναι ένας πραγματικός «φόρος τιμής» για τα μέσα ενημέρωσης και άλλους σχολιαστές το ότι δεν το προβάλουν. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι μόνοι σε αυτό. Η διεθνής συναίνεση περιλαμβάνει τον καθένα. Περιλαμβάνει τον Αραβικό Σύνδεσμο, που έχει προχωρήσει πέρα από αυτή τη θέση και απηύθυνε έκκληση για την εξομάλυνση των σχέσεων, περιλαμβάνει και τη Χαμάς. Κάθε αναφορά της Χαμάς στις εφημερίδες έχει φράσεις του τύπου «ιρανική υποστήριξη της Χαμάς, η οποία θέλει να καταστρέψει το Ισραήλ». Προσπαθήστε να βρείτε μια φράση που να λέει ότι «η δημοκρατικά εκλεγμένη Χαμάς ζητεί τη δημιουργία δύο κρατών διευθέτησης». Και αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια. Λοιπόν, ναι. Αυτό είναι ένα καλό σύστημα προπαγάνδας. Ακόμη και στον αμερικανικό Τύπο, έχουν περιστασιακά επιτρέψει αντίθετες προς τη γραμμή της εφημερίδας απόψεις από ηγέτες της Χαμάς, τον Ισμαήλ Χανίγια και άλλους να λένε «ναι, θέλουμε τη διευθέτηση δύο κρατών στα διεθνή σύνορα, όπως και όλοι οι υπόλοιποι».
Ντοσάνι: Πότε υιοθέτησε η Χαμάς αυτή τη θέση;
Τσόμσκι: Αυτή είναι η επίσημη θέση που αποφασίστηκε από τον Χανίγια, τον εκλεγμένο ηγέτη, καθώς και τον Κχαλίντ Μεσάλ, τον πολιτικό αρχηγό που είναι εξόριστος στη Συρία και έχει γράψει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Και αναφέρεται ξανά και ξανά. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό, αλλά η Δύση δεν θέλει να το ακούσει. Και μετά είναι η Χαμάς αυτή που έχει δεσμευτεί να καταστρέψει το Ισραήλ.
Υπό μία έννοια είναι, αλλά αν πάτε σε μία περιοχή ιθαγενών Αμερικανών στις ΗΠΑ είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα ήθελαν να δουν την καταστροφή των Ηνωμένων Πολιτειών. Αν πάτε στο Μεξικό και κάνετε μία δημοσκόπηση, είμαι βέβαιος ότι οι κάτοικοι δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα των Ηνωμένων Πολιτειών να οικειοποιούνται το μισό Μεξικό, το οποίο έχουν καταλάβει με πόλεμο. Και αυτό είναι μια πραγματικότητα σε ολόκληρο τον κόσμο. Παρόλα αυτά είναι πρόθυμοι να δεχτούν μια πολιτική διευθέτηση. Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ αρνούνται. Είναι οι μοναδικοί που μένουν εκτός. Με την κυριαρχία των ΗΠΑ στον πλανήτη, το ζήτημα έχει μπλοκάρει.
Εδώ τα πράγματα παρουσιάζονται πάντα σαν οι ΗΠΑ να πρέπει να συμμετέχουν πιο πολύ. Σαν να αποτελούν έναν έντιμο μεσάζοντα. Το πρόβλημα του Μπους ήταν ότι παραμέλησε το θέμα. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι οι ΗΠΑ συμμετέχουν και με το παραπάνω και μπλοκάρουν την πολιτική διευθέτηση, παρέχοντας την υλική, ιδεολογική και διπλωματική στήριξη για τα προγράμματα επέκτασης, που είναι απλώς εγκληματικά προγράμματα. Το διεθνές δικαστήριο ομόφωνα, συμπεριλαμβανομένης και της αμερικανικής δικαιοσύνης, συμφώνησε ότι οποιαδήποτε μετακίνηση πληθυσμού στις κατεχόμενες περιοχές, αποτελεί παραβίαση του θεμελιώδους διεθνούς νόμου, της Συνθήκης της Γενεύης. Και το Ισραήλ συμφωνεί. Στην πράξη, ακόμα και τα δικαστήριά τους συμφωνούν, απλώς κινούνται ύπουλα, χρησιμοποιώντας ποικίλους δόλιους τρόπους. Δεν υπάρχει ερώτημα σχετικά με αυτό. Είναι κατά κάποιο τρόπο αποδεκτό από τις ΗΠΑ ότι είμαστε ένα παράνομο κράτος. Ο νόμος δεν μας αγγίζει. Γι’αυτό και ποτέ δεν συζητείται.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ απο το tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου