Ο ΙΟΣ του Σαββάτου
Μπάτσοι, γουρούνια, αδέλφια μας;
ios@enet.gr / http://www.iospress.gr/
Λένε ότι η τέχνη προηγείται της πολιτικής. Την καρικατούρα του αποφθέγματος ζήσαμε τις περασμένες μέρες μετά τη δημοσίευση στον «Ριζοσπάστη» (Κυριακή, 28/12/08) ενός κειμένου, το οποίο με τη μορφή «διηγήματος» αποτελεί την πιο απροκάλυπτη υπεράσπιση της δολοφονίας του 15χρονου από τον ειδικό φρουρό το μοιραίο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου. Το κείμενο αυτό σχολιάστηκε κριτικά από τον Γ. Κοροπούλη («Αυγή» 6/1/2009), τον Χ. Γεωργούλα («Εποχή», 4/1/2009), τον Γ. Ρούση («Ε», 5/1/09). Στη στήλη του «Ιού» είχαμε ήδη επισημάνει το περιεχόμενο του «διηγήματος» και καλούσαμε τους αναγνώστες μας να το διαβάσουν (3/1/09).
Η υπόθεση προκάλεσε σοβαρές αναταράξεις στο εσωτερικό του ΚΚΕ γιατί, με έμμεσο τρόπο, ανέδειξε τις αντιφάσεις του δημόσιου λόγου και της πολιτικής του κόμματος απέναντι στη νεολαιίστικη έκρηξη και ήρθε να συμπληρώσει το δημόσιο έπαινο όλων των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων στην «υπεύθυνη» πολιτική του γραμμή. Ανέλαβε, λοιπόν, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους ο Μάκης Μαΐλης, εκπρόσωπος Τύπου του ΚΚΕ. Με άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» (8/1/08) ο κ. Μαΐλης επιχειρεί να ανασκευάσει όσα καταλογίζονται στο κείμενο του Ριζοσπάστη και επιτίθεται κατά της «Εποχής», της «Αυγής», του «Ιού» και της «Ελευθεροτυπίας» για την κριτική που του άσκησαν. Βέβαια ακόμα και ο κ. Μαΐλης φροντίζει να πάρει τις αποστάσεις του από το δημοσίευμα (το οποίο επιμένει να αποκαλεί «διήγημα»), αναφέροντας ότι «η λογοτεχνική του αξία είναι αδιάφορη» και παραδεχόμενος ότι «αν η ψυχογράφηση γίνεται ολοκληρωμένα, είναι ένα άλλο θέμα, στο οποίο μπορεί να υπάρχουν αυτές ή εκείνες οι τοποθετήσεις».
Ομως με το κείμενό του ο κ. Μαΐλης όχι μόνο υπερασπίζεται την πολιτική συλλογιστική του διηγήματος, αλλά την τοποθετεί και στο πλαίσιο του πολιτικού προγράμματος του κόμματος. Αντί λοιπόν να αμβλύνει τις εντυπώσεις που προκάλεσε το αρχικό δημοσίευμα, το επενδύει με την προστασία της κομματικής καθοδήγησης. Αυτός είναι ο λόγος που επανερχόμαστε, αυτή τη φορά όχι για το διήγημα, αλλά για το κείμενο του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ.- Ο κ. Μαΐλης ξεκινά το κείμενό του με ένα εντελώς άσχετο «επιχείρημα». Καταγγέλλει «αστικές εφημερίδες και τηλεοπτικές εκπομπές που δημοσιεύουν άρθρα ή παρουσιάζουν συνεντεύξεις των Κουφοντίνα, Γιωτόπουλου, Ξηρού και άλλων υποκειμένων που λερώνουν την έννοια επανάσταση». Και λίγο παρακάτω ειρωνεύεται τη στήλη μας: «Καιρό έχει η εφημερίδα του Ιού να δημοσιεύσει συνέντευξη του Γιωτόπουλου - τι συμβαίνει;» Η σκοπιμότητα του επιχειρήματος σαφής: εσείς που ανοίγετε διάλογο στα μέσα ενημέρωσης με τους τρομοκράτες, τους υποθάλπετε κιόλας πολιτικά.
Μπάτσοι, γουρούνια, αδέλφια μας;
ios@enet.gr / http://www.iospress.gr/
Λένε ότι η τέχνη προηγείται της πολιτικής. Την καρικατούρα του αποφθέγματος ζήσαμε τις περασμένες μέρες μετά τη δημοσίευση στον «Ριζοσπάστη» (Κυριακή, 28/12/08) ενός κειμένου, το οποίο με τη μορφή «διηγήματος» αποτελεί την πιο απροκάλυπτη υπεράσπιση της δολοφονίας του 15χρονου από τον ειδικό φρουρό το μοιραίο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου. Το κείμενο αυτό σχολιάστηκε κριτικά από τον Γ. Κοροπούλη («Αυγή» 6/1/2009), τον Χ. Γεωργούλα («Εποχή», 4/1/2009), τον Γ. Ρούση («Ε», 5/1/09). Στη στήλη του «Ιού» είχαμε ήδη επισημάνει το περιεχόμενο του «διηγήματος» και καλούσαμε τους αναγνώστες μας να το διαβάσουν (3/1/09).
Η υπόθεση προκάλεσε σοβαρές αναταράξεις στο εσωτερικό του ΚΚΕ γιατί, με έμμεσο τρόπο, ανέδειξε τις αντιφάσεις του δημόσιου λόγου και της πολιτικής του κόμματος απέναντι στη νεολαιίστικη έκρηξη και ήρθε να συμπληρώσει το δημόσιο έπαινο όλων των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων στην «υπεύθυνη» πολιτική του γραμμή. Ανέλαβε, λοιπόν, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους ο Μάκης Μαΐλης, εκπρόσωπος Τύπου του ΚΚΕ. Με άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» (8/1/08) ο κ. Μαΐλης επιχειρεί να ανασκευάσει όσα καταλογίζονται στο κείμενο του Ριζοσπάστη και επιτίθεται κατά της «Εποχής», της «Αυγής», του «Ιού» και της «Ελευθεροτυπίας» για την κριτική που του άσκησαν. Βέβαια ακόμα και ο κ. Μαΐλης φροντίζει να πάρει τις αποστάσεις του από το δημοσίευμα (το οποίο επιμένει να αποκαλεί «διήγημα»), αναφέροντας ότι «η λογοτεχνική του αξία είναι αδιάφορη» και παραδεχόμενος ότι «αν η ψυχογράφηση γίνεται ολοκληρωμένα, είναι ένα άλλο θέμα, στο οποίο μπορεί να υπάρχουν αυτές ή εκείνες οι τοποθετήσεις».
Ομως με το κείμενό του ο κ. Μαΐλης όχι μόνο υπερασπίζεται την πολιτική συλλογιστική του διηγήματος, αλλά την τοποθετεί και στο πλαίσιο του πολιτικού προγράμματος του κόμματος. Αντί λοιπόν να αμβλύνει τις εντυπώσεις που προκάλεσε το αρχικό δημοσίευμα, το επενδύει με την προστασία της κομματικής καθοδήγησης. Αυτός είναι ο λόγος που επανερχόμαστε, αυτή τη φορά όχι για το διήγημα, αλλά για το κείμενο του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ.- Ο κ. Μαΐλης ξεκινά το κείμενό του με ένα εντελώς άσχετο «επιχείρημα». Καταγγέλλει «αστικές εφημερίδες και τηλεοπτικές εκπομπές που δημοσιεύουν άρθρα ή παρουσιάζουν συνεντεύξεις των Κουφοντίνα, Γιωτόπουλου, Ξηρού και άλλων υποκειμένων που λερώνουν την έννοια επανάσταση». Και λίγο παρακάτω ειρωνεύεται τη στήλη μας: «Καιρό έχει η εφημερίδα του Ιού να δημοσιεύσει συνέντευξη του Γιωτόπουλου - τι συμβαίνει;» Η σκοπιμότητα του επιχειρήματος σαφής: εσείς που ανοίγετε διάλογο στα μέσα ενημέρωσης με τους τρομοκράτες, τους υποθάλπετε κιόλας πολιτικά.
Αλλά δεν είναι άραγε η Λιάνα Κανέλλη αυτή που πήρε (και μάλιστα «ζωντανή») συνέντευξη του Σάββα Ξηρού από το κελί του Κορυδαλλού (Alpha, 16/9/2002, ) λίγο μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο το φθινόπωρο του 2002; Η κυρία Κανέλλη ήταν ήδη βουλευτής του ΚΚΕ και φιλοξενούσε στην ίδια εκπομπή άλλο ηγετικό στέλεχος του κόμματος, τον κ. Παναγιώτη Γεωργιάδη. Είναι δυνατόν να έχει ξεχάσει ο κ. Μαΐλης ότι το δεξί του χέρι στην εκλαΐκευση της γραμμής του κόμματος είχε αφιερώσει την εκπομπή της στο μέλος της 17Ν; Εκτός κι αν τότε ο Σάββας Ξηρός δεν «λέρωνε» τη λέξη επανάσταση. - «Ο συγγραφέας του διηγήματος» (στον «Ριζοσπάστη»), υποστηρίζει παρακάτω ο κ. Μαΐλης, «δεν κάνει τίποτα άλλο από την προσπάθεια να αναλύσει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, που βεβαίως το αποκαλεί φονιά. Ψυχογραφώντας την προσωπικότητα του δολοφόνου, δεν σημαίνει ότι παίρνει το μέρος του και υιοθετεί ή δικαιολογεί το έγκλημα του ήρωά του». Μόνο που σ' αυτή την «ψυχογράφηση», ο ημιανώνυμος «διηγηματογράφος» Α.Σ.Α. του Ριζοσπάστη φροντίζει να συμπεριλάβει και εντελώς ψευδή γεγονότα, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει την πράξη του φτωχού αστυνομικού και να τον παρουσιάσει ως θύμα επιθέσεων με μολότοφ από πλουσιόπαιδα. - Στο δεύτερο μέρος του άρθρου του ο κ. Μαΐλης προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες του ότι το σύνθημα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» ταιριάζει στην «ανώριμη πολιτική σκέψη» αλλά «βολεύει και το σύστημα». Είναι αλήθεια ότι δεν αποτελεί προϊόν των κομμάτων της Αριστεράς το σύνθημα αυτό, αλλά όποιος βρέθηκε στις νεολαιίστικες διαδηλώσεις του Δεκέμβρη σε όλη την Ελλάδα θα διαπίστωσε ότι το σύνθημα αυθόρμητα κυριάρχησε, ενώ δημιουργήθηκαν και εκατοντάδες (χιουμοριστικές οι περισσότερες) παραλλαγές του. Αλλά ποιο σύνθημα αντιπροτείνει ο κ. Μαΐλης; «Το σύνθημα που λέει ότι το αστικό κράτος πρέπει να τσακιστεί και στη θέση του να μπει το κράτος της εργατικής τάξης. Που σημαίνει ότι και τότε η Πολιτοφυλακή θα αναλάβει άλλον ταξικό ρόλο από τον σημερινό της Αστυνομίας». Μ' άλλα λόγια, περιμένετε λίγο να τσακιστεί το αστικό κράτος, οπότε θα φτιάξουμε εμείς πολιτοφυλακή. Μέχρι τότε, αφήστε τους αστυνομικούς να σας τσακίζουν εκείνοι. Κι αν κανένας πιο θερμόαιμος σκοτώσει και κάνα παιδί, κάντε του το ψυχογράφημα.
- Πρωτοφανής είναι και ο ισχυρισμός του κ. Μαΐλη ότι «ένα σωρό ΑΕΙ χρησιμοποιούνται ως ορμητήρια από κουκουλοφόρους, δήθεν αντιεξουσιαστές, και ως εργαστήρια κατασκευής μολότοφ». Πρόκειται για ευθεία ταύτιση με την επιχειρηματολογία όσων απαιτούν την κατάργηση του ασύλου. Γιατί αν δεν είναι ικανοί οι φοιτητές και οι διδάσκοντες να περιφρουρήσουν το χώρο τους, το μόνο που μένει είναι η νομιμοποίηση της εισόδου των κατασταλτικών μηχανισμών. - Το κείμενο ολοκληρώνεται με την απάντηση του κ. Μαΐλη σε σχετικό πολιτικό αίτημα που έχει θέσει ο ΣΥΡΙΖΑ: «Είναι λοιπόν γραφικό το σύνθημα "να αφοπλιστεί η Αστυνομία", ενώ πέρα από ουτοπικό είναι και αποπροσανατολιστικό το "να διαλυθούν τα ΜΑΤ". Και να διαλύονταν, κάτι άλλο θα ερχόταν στη θέση τους, πέρα από αυτά που θα απέμεναν, όσο η εξουσία της πλουτοκρατίας παραμένει». Εδώ γίνεται σαφές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια πραγματική πολιτική μετατόπιση του ΚΚΕ. Γιατί το αίτημα «να διαλυθούν τα ΜΑΤ» ήταν πάγιο δικό του σύνθημα σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Μάλιστα, μέχρι πριν από λίγα χρόνια το ΚΚΕ περηφανευόταν ότι είναι «το μοναδικό κόμμα που ζητάει την κατάργηση των ΜΑΤ, γιατί είναι σταθερά υπέρ του αναπροσανατολισμού των αστυνομικών δυνάμεων στη δίωξη του εγκλήματος» («Ριζοσπάστης», 24/2/1999).Το αίτημα αυτό το βρίσκουμε στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΚΚΕ το 1993 (σελ. 21), ενώ στην κομματική εφημερίδα υπάρχουν πάμπολλες αναφορές ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ, αλλά και κομματικών οργάνων στην ανάγκη να διαλυθούν τα ΜΑΤ: ανακοίνωση της Κ.Ε. του ΚΚΕ (8/1/1997), δήλωση του μέλους της Κ.Ε. Γιάννη Νάκη (8/6/97), δήλωση του βουλευτή Αχιλλέα Κανταρτζή (10/7/1997), δήλωση στη Βουλή (25/7/1997), δήλωση του βουλευτή Στρατή Κόρακα (10/1/1998), απόφαση ειδικής ημερίδας (27/1/2000), Θέσεις για το 8ο Συνέδριο της ΚΝΕ (2/9/2001). Τι συνέβη και τώρα ο κ. Μαΐλης θεωρεί «γραφικό» αυτό το προγραμματικό αίτημα του κόμματός του; Ως εξήγηση δεν αρκεί η διαπίστωση ότι ένα μέρος του συνδικαλισμού της ΕΛ.ΑΣ. ελέγχεται από το ΚΚΕ. Ανεπαίσθητα, εδώ και λίγα χρόνια το ΚΚΕ σταματά να αναφέρεται στη διάλυση των ΜΑΤ και μετατρέπει το αίτημα σε «απομάκρυνση των ΜΑΤ από τις πορείες» («Ριζοσπάστης», 13/3/2007). Ομως τα ΜΑΤ ακριβώς αυτό το ρόλο έχουν: να αντιμετωπίζουν δηλαδή τις λαϊκές εκδηλώσεις. Το «γραφικό» αίτημα παραμένει μόνο στις θέσεις του Κ.Σ. της ΚΝΕ για το 9ο Συνέδριό της (Γενάρης 2006, σελ. 20). Πρόκειται για μια συνολική μετεξέλιξη της πολιτικής του ΚΚΕ απέναντι στα ζητήματα της καταστολής. Μόνο που δεν ήταν μέχρι σήμερα ομολογημένη. Το άρθρο του κ. Μαΐλη είναι η πρώτη δημόσια παραδοχή αυτής της πολιτικής αλλαγής. Και ο ημιανώνυμος «διηγηματογράφος» απλά εξέφρασε με πιο χοντροκομμένο τρόπο αυτά που σκέφτεται η σημερινή ηγεσία του κόμματος.
- Πρωτοφανής είναι και ο ισχυρισμός του κ. Μαΐλη ότι «ένα σωρό ΑΕΙ χρησιμοποιούνται ως ορμητήρια από κουκουλοφόρους, δήθεν αντιεξουσιαστές, και ως εργαστήρια κατασκευής μολότοφ». Πρόκειται για ευθεία ταύτιση με την επιχειρηματολογία όσων απαιτούν την κατάργηση του ασύλου. Γιατί αν δεν είναι ικανοί οι φοιτητές και οι διδάσκοντες να περιφρουρήσουν το χώρο τους, το μόνο που μένει είναι η νομιμοποίηση της εισόδου των κατασταλτικών μηχανισμών. - Το κείμενο ολοκληρώνεται με την απάντηση του κ. Μαΐλη σε σχετικό πολιτικό αίτημα που έχει θέσει ο ΣΥΡΙΖΑ: «Είναι λοιπόν γραφικό το σύνθημα "να αφοπλιστεί η Αστυνομία", ενώ πέρα από ουτοπικό είναι και αποπροσανατολιστικό το "να διαλυθούν τα ΜΑΤ". Και να διαλύονταν, κάτι άλλο θα ερχόταν στη θέση τους, πέρα από αυτά που θα απέμεναν, όσο η εξουσία της πλουτοκρατίας παραμένει». Εδώ γίνεται σαφές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια πραγματική πολιτική μετατόπιση του ΚΚΕ. Γιατί το αίτημα «να διαλυθούν τα ΜΑΤ» ήταν πάγιο δικό του σύνθημα σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Μάλιστα, μέχρι πριν από λίγα χρόνια το ΚΚΕ περηφανευόταν ότι είναι «το μοναδικό κόμμα που ζητάει την κατάργηση των ΜΑΤ, γιατί είναι σταθερά υπέρ του αναπροσανατολισμού των αστυνομικών δυνάμεων στη δίωξη του εγκλήματος» («Ριζοσπάστης», 24/2/1999).Το αίτημα αυτό το βρίσκουμε στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΚΚΕ το 1993 (σελ. 21), ενώ στην κομματική εφημερίδα υπάρχουν πάμπολλες αναφορές ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ, αλλά και κομματικών οργάνων στην ανάγκη να διαλυθούν τα ΜΑΤ: ανακοίνωση της Κ.Ε. του ΚΚΕ (8/1/1997), δήλωση του μέλους της Κ.Ε. Γιάννη Νάκη (8/6/97), δήλωση του βουλευτή Αχιλλέα Κανταρτζή (10/7/1997), δήλωση στη Βουλή (25/7/1997), δήλωση του βουλευτή Στρατή Κόρακα (10/1/1998), απόφαση ειδικής ημερίδας (27/1/2000), Θέσεις για το 8ο Συνέδριο της ΚΝΕ (2/9/2001). Τι συνέβη και τώρα ο κ. Μαΐλης θεωρεί «γραφικό» αυτό το προγραμματικό αίτημα του κόμματός του; Ως εξήγηση δεν αρκεί η διαπίστωση ότι ένα μέρος του συνδικαλισμού της ΕΛ.ΑΣ. ελέγχεται από το ΚΚΕ. Ανεπαίσθητα, εδώ και λίγα χρόνια το ΚΚΕ σταματά να αναφέρεται στη διάλυση των ΜΑΤ και μετατρέπει το αίτημα σε «απομάκρυνση των ΜΑΤ από τις πορείες» («Ριζοσπάστης», 13/3/2007). Ομως τα ΜΑΤ ακριβώς αυτό το ρόλο έχουν: να αντιμετωπίζουν δηλαδή τις λαϊκές εκδηλώσεις. Το «γραφικό» αίτημα παραμένει μόνο στις θέσεις του Κ.Σ. της ΚΝΕ για το 9ο Συνέδριό της (Γενάρης 2006, σελ. 20). Πρόκειται για μια συνολική μετεξέλιξη της πολιτικής του ΚΚΕ απέναντι στα ζητήματα της καταστολής. Μόνο που δεν ήταν μέχρι σήμερα ομολογημένη. Το άρθρο του κ. Μαΐλη είναι η πρώτη δημόσια παραδοχή αυτής της πολιτικής αλλαγής. Και ο ημιανώνυμος «διηγηματογράφος» απλά εξέφρασε με πιο χοντροκομμένο τρόπο αυτά που σκέφτεται η σημερινή ηγεσία του κόμματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου