Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Οσο οι κοινωνίες αφήνονται να χειραγωγούνται από τα κόμματα (συντηρητικά - φιλελεύθερα - σοσιαλιστικά - αριστερά κ.λπ.), όσο δεν θα διεκδικούν την πολιτική τους αυτόνομη υπόσταση, τότε τα φαινόμενα των αυθαιρεσιών της εξουσίας θα πληθύνονται και θα οξύνεται ο πόλεμος μεταξύ περιθωρίου και πολιτικής διοίκησης.
Δυστυχώς, αυτό φαίνεται να διαρκεί, διότι η κοινωνία δεν είναι πια συλλογικότητες αλλά ατομικότητες (μέγα επίτευγμα των νεωτερικών θεωριών...)· οι γειτονιές έχασαν τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη· ούτε καν παρέες υπάρχουν. Κι έτσι η κρατική εξουσία μπορεί να νομοθετεί, ερήμην της κοινωνίας, διατάξεις εναντίον της κοινωνίας, εναντίον των τελευταίων «ελευθεριών» της, όπως π.χ. αυτής της συμμετοχής σε μια διαδήλωση, σε μια απεργία (έσχατο πολιτικό μέσο διεκδίκησης δικαιωμάτων).
Σε μια μαχητική διαδήλωση (εάν δεν είναι μαχητική δεν είναι διαδήλωση...) όποιος συλληφθεί, ανεξαρτήτως του εάν έχει προβεί σε βίαιη πράξη, κατηγορείται άμεσα με το αδίκημα της «διατάραξης της κοινής ειρήνης» και, σύμφωνα με τον νέο Ποινικό Κώδικα, θα φυλακίζεται με ποινή δύο χρόνων! Τα πλημμελήματα μετατρέπονται εν ακαρεί σε κακουργήματα. Τόσο απλά. Η λογική της συλλογικής ευθύνης (που εφαρμόζεται σε φασιστικά καθεστώτα) στο αποκορύφωμά της. Και για την κοινωνία, πέρα βρέχει... Αυτή η αδιαφορία, αυτή η αδράνεια αντανακλά βεβαίως τη βαθύτερη παθογένεια του πολιτικού συστήματος, τη μεγάλη ήττα της κοινωνίας από το κράτος και τους υπηρέτες του. Στους υπηρέτες του κράτους ανήκουν και τα αριστερά κόμματα, που φαίνονται να μην ενδιαφέρονται για τον λαό τόσο όσο για τη διατήρηση των μικρών θώκων εξουσίας που κατέχουν. Αντί να προωθούν την απελευθέρωση του λαού απεργάζονται την κηδεμονία του, τη χειραγώγησή του, τη δημιουργία οπαδών, πιστών κ.λπ. Το πολιτικό κενό εξαπλώνεται.
Εάν λοιπόν συλληφθεί κάποιος σε μια διαδήλωση (κουκουλοφόρος ή όχι) θα του επιβληθεί ποινή η οποία δεν μπορεί να μετατραπεί σε χρηματική ή να ανασταλεί, αλλά ούτε και η έφεση να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα. Οδεύουμε δηλαδή σε ολισθηρούς για τη Δημοκρατία δρόμους χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις εκ μέρους της κοινωνίας. Αλλά, είπαμε, κοινωνία δεν υπάρχει πια· κοινωνία θεωρούμε τα κόμματα τα οποία ουδεμία επαφή έχουν με τις εντολές της κοινωνίας. Εντολές... τελοσπάντων. Απλοί καταναλωτές έχουμε καταντήσει οι πλείστοι, βάζουμε απλώς το κόμμα μας να διαμεσολαβήσει στο κράτος για ν' αποκτήσουμε κάποιο ψιχίο, δέσμιοι του φτωχού μας πολιτικού είναι, της μετάλλαξής μας σε υπηκόους μέσα από την τηλεοπτική χαύνωση και κομματική μας χειραγώγηση.
Κι έτσι μπορεί να κομπορρημονεί ο κάθε πολιτικός μετρίας κοπής, μέσα στον «Ναό της Δημοκρατίας», να αποσπά χειροκροτήματα ή αποδοκιμασίες (και οι αποδοκιμασίες χειροκροτήματα είναι), να ευτελίζεται το πολιτικό νόημα, η πολιτική πράξη, η πράξη της πολιτικής. Συνακόλουθα, η Παιδεία, ο πολιτισμός, η αισθητική κ.λπ.
Οι περισσότεροι πολιτικοί θεωρούν πως ό,τι είναι καλό γι' αυτούς είναι και για την κοινωνία. Από την άλλη οι πολίτες νομίζουν πως ό,τι είναι καλό γι' αυτούς είναι και για την πολιτική. Διαπραγματευόμαστε τα συμφέροντά μας ερήμην του κοινού συμφέροντος· επιλέγουμε τον «πολιτευτή» του κόμματός μας με μόνο μας μέλημα την ικανοποίηση του σολιψισμού μας.
Πώς να μη γελοιοποιηθεί το πολιτικό σύστημα, όταν το μόνο που επιζητεί κάποιος είναι η δική του και μόνο ευτυχία; Αρνούμεθα να αντιληφθούμε ότι (Αριστοτέλης, Ηθικά Ευδήμεια) ουδέ το ζην καλώς και ων άνευ ου δυνατόν ζην καλώς (δεν πρέπει να συγχέουμε την ευτυχισμένη ζωή με τα μέσα που την καλούν ευτυχισμένη). Πού να βρεθεί χρόνος (αλλά και σθένος); Εχουμε εκλογές μπροστά μας, τα κόμματα πρέπει να φροντίσουν για τις ψήφους τους, οι κοινωνίες να βρουν τους «εκλεκτούς», που θα τους «αντιπροσωπεύουν».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 09/05/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου