Διλήμματα

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Το ενδεχόμενο να συλλάβουμε την ιδέα μιας διεξόδου διαφορετικής απ' αυτήν που μας υπόσχονται τα σημερινά πολιτικά στελέχη, απομακρύνεται: σε απόλυτη σύμπνοια με το πνεύμα της απλούστευσης που κυβερνάει τα ΜΜΕ, οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις, κυρίως των μεγάλων κομμάτων, καθηλώνουν το ακροατήριό τους στο σημείο όπου όλα ανεξαιρέτως τα διλήμματα είναι ψευδή.

Ετσι, η περίφημη θεραπεία της ηθικής κρίσης θα παραμένει αδύνατη αν δεν αρχίσουμε, επιτέλους, να στρεφόμαστε σε μια τρίτη λύση, δηλαδή, κυριολεκτικά, σ' αυτήν που τα κέντρα αποσιωπούν.

ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, όταν συζητούν το αν θα έπρεπε ή όχι να προχωρήσει η Βουλή σε παραπομπή της υπόθεσης Siemens, εκείνο που δεν μας λένε είναι πως, υπό τις κρατούσες συνθήκες, είτε ακολουθούσε παραπομπή είτε όχι θα ήταν το ίδιο: απεναντίας, σημασία θα είχε μια καινούργια κατανόηση του τι ακριβώς προϋποτίθεται, στον συλλογικό ψυχισμό της κοινής γνώμης, για την επανίδρυση των θεσμών, και αν αυτό διατίθεται ή όχι. Προφανώς, στη δεύτερη περίπτωση, με δεδομένη την εξάρτηση της Δικαιοσύνης από τα κέντρα εξουσίας, κάθε ελπίδα για αμερόληπτη δικαστική διευθέτηση του θέματος θα ήταν μάταιη.

ΑΝΑΛΟΓΩΣ, όταν συζητούν το αν πρέπει ή όχι να καταργηθεί ο Νόμος Περί Ευθύνης Υπουργών, εκείνο που δεν μας λένε είναι πως, είτε ο Νόμος καταργηθεί είτε όχι, εξίσου εύκολα θα βραχυκυκλώνεται η σε βάθος εξέταση των ύποπτων συμπεριφορών αν δεν αποκατασταθεί προηγουμένως η εμπιστοσύνη στο νομικό σύστημα, πράγμα που, προς το παρόν, δεν μοιάζει ιδιαίτερα εύκολο, ούτε άλλωστε επιθυμητό.

ΑΝΑΛΟΓΩΣ, όταν συζητούν το αν αξίζει να ασχολείται κανείς με τα σκάνδαλα ή αν οφείλει να ενδιαφέρεται για την «καθημερινότητα», όπως την ονομάζουν (λες και η σήψη είναι φαινόμενο του Σαββατοκύριακου!), εκείνο που δεν μας λένε είναι πως τα σκάνδαλα και η προβληματική «καθημερινότητα» αποτελούν όψεις της ίδιας πολιτικοκοινωνικής, σχεδόν «ιδιοσυγκρασιακής» δυσλειτουργίας και ότι συνεπώς επείγει, ως φανέρωση ενός τρίτου όρου, η νοσταλγία μιας πολιτικής με θεμελιώδεις αναφορές στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στη συμπόνια.

ΑΝΑΛΟΓΩΣ, όταν συζητούν (όπως προχτές ο Γιώργος Παπανδρέου) την εκ βάθρων αλλαγή ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, εκείνο που δεν μας λένε είναι ότι η διατήρηση του καθεστώτος και η αλλαγή, ως απλή αντικατάσταση προσώπων σε θέσεις κλειδιά υπό την αιγίδα των αιώνιων εξωθεσμικών παραγόντων, δεν διαφέρουν σε τίποτα κι ότι λείπει, εδώ, μια τρίτη προοπτική: η αυθόρμητη επιστροφή σε μιαν Αριστερά της οποίας το αίτημα θα είναι, ταυτόχρονα, υπαρξιακό.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 09/05/2009