Της Κορέας με τον Ιστγουντ
Ο Κλιντ Ιστγουντ έχει καλομάθει στα Οσκαρ τα τελευταία χρόνια. Κι όχι άδικα. Οι ταινίες του «Σκοτεινό ποτάμι» και «Million dollar baby», σκοτεινές, απρόοπτες και βαθιά ανθρώπινες, έστρεψαν το εδιαφέρον των μελών της Ακαδημίας σε έναν λιγότερο λαμπερό αλλά πιο διεισδυτικό κινηματογράφο, που δεν χαϊδεύει τα αφτιά και δεν φοβάται να σοκάρει.
Ολοι περίμεναν ότι και φέτος ο 78χρονος σκηνοθέτης θα πρωταγωνιστούσε στην κούρσα των Οσκαρ με τη νέα του ταινία, το «Gran Torino» (στις αίθουσες την Πέμπτη), αυτή τη φορά ωστόσο διαψεύστηκαν. Η «Ανταλλαγή» του, που είδαμε νωρίτερα, με την Αντζελίνα Τζολί στον ρόλο μιας γυναίκας που η απαγωγή του παιδιού της τη φέρνει αντιμέτωπη με μια διεφθαρμένη αστυνομία, συγκεντρώνει μεν τρεις υποψηφιότητες (καλλιτεχνικής διεύθυνσης, φωτογραφίας και πρώτου γυναικείου ρόλου), αλλά το «Gran Torino» (με πρωταγωνιστή τον ίδιο), απέχει απ' όλες τις κατηγορίες, παρ' όλο που έσκισε στα εισιτήρια και αποθεώθηκε από τους κριτικούς. Κι ας πόνταραν πολλοί πως αυτή θα ήταν η ταινία που θα του χάριζε πρώτη φορά ένα Οσκαρ ερμηνείας...
Ο Ιστγουντ ενσαρκώνει εδώ τον ρόλο ενός βετεράνου του πολέμου στην Κορέα, που επιχειρεί να αναμορφώσει έναν νεαρό ασιατικής καταγωγής. Στον 60ό αυτόν ρόλο της καριέρας του και στην 29η σκηνοθεσία του, στην πραγματικότητα φτιάχνει μια ταινία-μανιφέστο κατά της χρήσης βίας. Ο Γουόλτ Κοβάλσκι είναι ένας αμετανόητος ρατσιστής, που ζει σε μια κωμόπολη του Μίτσιγκαν και διόλου δεν του αρέσει όταν η γειτονιά του πλημμυρίζει από ασιάτες μετανάστες Χμονγκ -μια σχεδόν άγνωστη πολιτισμική ομάδα από το Λάος και άλλες περιοχές της Ασίας, που συμμάχησε με τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ. Για τον Γουόλτ όλοι οι Ασιάτες είναι ίδιοι... Ο Κοβάλσκι έχει μια αδυναμία: το Gran Torino του, ένα σπάνιο μοντέλο Φορντ του 1972. Οταν όμως ένας μικρός Χμονγκ επιχειρεί να του το κλέψει, αναλαμβάνει δράση -με έναν διαφορετικό όμως τρόπο από αυτόν που μας έχει συνηθίσει ο γερόλυκος του Χόλιγουντ.
Η ταινία γυρίστηκε σε 32 μέρες και οι περισσότεροι από τους ασιάτες ηθοποιούς του Ιστγουντ έπαιζαν πρώτη φορά. «Τραβούσα γρήγορα τις σκηνές τους, χωρίς να τους αφήνω περιθώριο να σκεφτούν» έχει πει ο σκηνοθέτης που στο τέλος της ταινίας σιγοτραγουδάει. Ο Ιστγουντ άλλωστε γράφει και μουσική -έχει μάλιστα επενδύσει με δικές του συνθέσεις αρκετές ταινίες του. Το τραγούδι των τίτλων «Gran Torino» είναι σε μουσική και στίχους του ίδιου, του γιου του, Κάιλ, και του συνεργάτη τους Μάικλ Στίβενς. Στην ταινία παίζουν πραγματικοί Χμονγκ. Και είναι αυτοί που, σύμφωνα με το σενάριο, θυμίζουν στον πρωταγωνιστή κάποια πράγματα που ο ίδιος έκανε στην Κορέα και τα οποία συνεχίζουν να τον στοιχειώνουν.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 22/02/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου