Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ, Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου Β', δεν έχει βέβαια τη ρητορική δεινότητα του Α'. Κάθε άλλο. Το τάλαντο αυτό όμως δεν έχει πια τόση σημασία. Τόσο μάλλον που ο νέος πρωθυπουργός έχει, όπως φαίνεται, καλούς λογογράφους.
Ούτε ο σημερινός πρωθυπουργός έχει την πολιτική ιδιοφυΐα του πατέρα του, συνδυασμένη μάλιστα με οικονομολογική γνώση διεθνούς κύρους, αλλά και δημεγερτική ικανότητα. Εχει, όμως, άξιους συνεργάτες. Σχημάτισε μια αξιόλογη κυβέρνηση που δίνει πολλές ελπίδες. Είναι συστηματικός, μεθοδικός, επίμονος. Ηταν πάντα συμπαθής στο κοινό. Με την αίγλη της νίκης, έγινε και λαοφιλής. Είναι μοντέρνος. Με πείρα στις διεθνείς επαφές του, που στην πραγματικότητα αξιώνουν λιγότερα από όσα νομίζουμε. Με οργανωτικές ικανότητες που δεν είχαν φανεί και έχουν, έτσι, εκπλήξει.
ΔΥΟ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ βοήθησαν αποφασιστικά στην αναβάθμιση της εικόνας του Γιώργου Παπανδρέου. Η πρώτη ήταν η απαξιωτική εντύπωση που ήταν κάποτε διάχυτη γι' αυτόν και τη διέψευσε στην κοινή γνώμη το εσωκομματικό αλλά και το εκλογικό τελικά επίτευγμά του. Η δεύτερη ήταν η παταγώδης αποτυχία της Ν.Δ. στις πρόσφατες εκλογές και η καταρράκωση της εικόνας του Κώστα Καραμανλή. Η εξέλιξη των εντυπώσεων για τον τέως πρωθυπουργό ήταν αντίστροφη προς εκείνη του διαδόχου του. Στον δικομματισμό, με το έντονο αρχηγικό σύνδρομο, όταν απογοητεύει ο ένας, δημιουργεί ελπίδες ο άλλος.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ των προγραμματικών δηλώσεων του πρωθυπουργού στην εναρκτήρια ομιλία του την Παρασκευή, κατά τη διαδικασία της (δεδομένης) ψήφου εμπιστοσύνης, ήταν οραματικό, όπως ο ίδιος το χαρακτήρισε. Αν είναι και ρεαλιστικό -όπως πρόσθεσε- μένει να αποδειχθεί. Ηταν βέβαια γενικό. Οι ομιλίες των υπουργών που ακολουθούν την αρχική πρωθυπουργική τοποθέτηση (αλλά και την έκδοση της εφημερίδας τις πρωινές ώρες του Σαββάτου) έχουν σκοπό να εξειδικεύσουν τα διάφορα θέματα. Οι πρωθυπουργικές δηλώσεις της Παρασκευής καθορίζουν πάντως το πνεύμα και την πολιτική της νέας κυβέρνησης.
ΔΥΟ ΑΞΟΝΕΣ του πρωθυπουργικού λόγου είναι χαρακτηριστικοί. Αναπτύσσεται μια ρητορική ελπίδα -όχι όμως ανερμάτιστη- μέσα σ' ένα κλίμα καταστροφής:
* Στην οικονομία, πρώτα. «Κατάσταση έκτακτης ανάγκης», χωρίς όμως έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπισή της. «Δημοσιονομικός εκτροχιασμός». «Η κατάσταση της οικονομίας είναι εκρηκτική». Είμαστε αντιμέτωποι με τις Βρυξέλλες που ζητάνε, πέρα από την καθαρότητα και τη διαφάνεια, «μέτρα που να ανταποκρίνονται υπεύθυνα και αποτελεσματικά στην κατάσταση της ύφεσης και της οικονομίας». Ποια, όμως, μπορεί να είναι αυτά, ενόψει των γνωστών απαιτήσεων, οικονομετρικής κυρίως φύσης, της Ε.Ε.; Η πράσινη ανάπτυξη, η αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, η μείωση της κρατικής σπατάλης, ο εναλλακτικός τουρισμός είναι θετικά και ελπιδοφόρα. Είναι, όμως, δομικά και μακρόπνοα. Εναπόκειται στη διαπραγματευτική ικανότητα της κυβέρνησης να αποδείξει στους «εταίρους που ζητάνε τα αυτονόητα» ότι θα αντιμετωπιστεί έτσι η απελπιστική οικονομική συγκυρία.
* Στο σύστημα διακυβέρνησης, έπειτα, αλλά κυρίως. Ο κ. Παπανδρέου διαπίστωνε, ως βαθύτερο και σημαντικότερο αίτιο της κακοδαιμονίας μας, «μια πολυδιάστατη κρίση διακυβέρνησης, ηθικής, αξιών, θεσμών και εμπιστοσύνης». Εδώ τα προτεινόμενα μέτρα είναι επίσης σε σωστή κατεύθυνση, αλλά αόριστα και συχνά ανεπαρκή. Η
διαφάνεια, το «πόθεν έσχες», η σωστή και πλήρης λειτουργία των ΚΕΠ και του ΑΣΕΠ, αν επιτευχθούν, είναι μόνο προϋποθέσεις. Δεν είναι αποτελεσματικές πρακτικές για να μην είναι μόνο σύνθημα το «Πρώτα ο πολίτης». Η διάσπαση των μεγάλων εκλογικών περιφερειών δεν αρκεί για να επιφέρει «γερό χτύπημα στο μαύρο πολιτικό χρήμα». Ούτε είχαμε -την Παρασκευή τουλάχιστον- το παραμικρό δείγμα για το πώς θα ξεκαθαρίσουν οριστικά οι «σχέσεις της πολιτικής με την επικοινωνιακή εξουσία».
«ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ» μας διαβεβαίωσε ο πρωθυπουργός σε στιλ Μπαράκ Ομπάμα («Yes, we can»). Μπορούμε, πάντως, να ελπίζουμε...
Του ΘΑΝΑΣΗ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ 18/10/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου