του Γκιντεόν Λέβι*
Η αριστερά στο Ισραήλ πέθανε το 2000. Από τότε το πτώμα της κείτονταν τριγύρω άταφο μέχρι που τελικά το πιστοποιητικό θανάτου της εκδόθηκε, υπογράφτηκε, σφραγίστηκε και παραδόθηκε την Τρίτη. Ο δήμιος του 2000 ήταν αυτός που έσκαψε και τον τάφο το 2009: ο Υπουργός Άμυνας Ehud Barak. Ο άνθρωπος που πέτυχε να διαδώσει το ψέμα ότι δεν υπάρχει κανένας σύμμαχος καρπώθηκε τα κατορθώματά του με αυτή την εκλογή. Η κηδεία έγινε πριν από δύο μέρες.Η αριστερά στο Ισραήλ είναι νεκρή. Τα τελευταία εννέα χρόνια μάταια πήρε το όνομα της παράταξης της ειρήνης. Το Εργατικό Κόμμα, το Meretz και το Kadima διεκδίκησαν να μιλήσουν εν ονόματι της ειρήνης, αλλά αυτό ήταν τέχνασμα και απάτη. Το Εργατικό Κόμμα και το Kadima έκαναν δύο πολέμους και συνέχισαν να δημιουργούν Εβραϊκούς εποικισμούς στη Δυτική Όχθη• το Meretz υποστήριξε και τους δύο πολέμους. Η ειρήνη αφέθηκε “ορφανή”. Οι Ισραηλινοί εκλογείς, οι οποίοι είχαν παρασυρθεί να πιστέψουν ότι δεν υπάρχει κανένας για να συνομιλήσουν και ότι η μόνη απάντηση σε αυτό είναι βία - πόλεμοι, στοχευμένοι φόνοι και εποικισμοί – εξέφρασαν καθαρά την άποψή τους στις εκλογές: η χαριστική βολή για το Εργατικό Κόμμα και το Meretz. Ήταν μόνο η δύναμη της αδράνειας που έδωσε σε αυτές τις παρατάξεις τις λίγες ψήφους που κέρδισαν.Δεν υπήρχε κανένας λόγος για να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Μετά από πολλά χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων σχεδόν καμία διαμαρτυρία δεν προερχόταν από την αριστερή παράταξη, και το κέντρο της πόλης, που αγανάκτησε μετά την Sabra και την Chatila, παρέμενε σιωπηλό, αυτή η έλλειψη διαμαρτυρίας εκφράστηκε και στην κάλπη. Ο Λίβανος, η Γάζα, τα σκοτωμένα παιδιά, οι σωροί βομβών, ο άσπρος φώσφορος και όλες οι θηριωδίες της κατοχής – τίποτε από αυτά δεν παρακίνησε την αδιάφορη και δειλή αριστερά στους δρόμους. Αν και οι ιδέες της αριστεράς βρήκαν στήριγμα στους κεντρώους και μερικές φορές ακόμη και στους δεξιούς, όλοι, από τον πρώην Πρωθυπουργό Ariel Sharon μέχρι τον Πρωθυπουργό Ehud Olmert, μιλούσαν με μία γλώσσα που κάποτε θεωρείτο ακραία. Αλλά ενώ η φωνή ήταν της αριστεράς, οι θέσεις ήταν της δεξιάς.Στο περιθώριο αυτού του “μπαλ μασκέ” υπήρχε μία άλλη αριστερά, η περιθωριοποιημένη αριστερά - αποφασισμένη και θαρραλέα, αλλά μικρή και χωρίς νομιμοποίηση. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτήν και την αριστερά ήταν δήθεν ο Σιωνισμός. Το Hadash(σ.σ.μετωπικό σχήμα που στηρίζεται από το ΚΚ Ισραήλ), η Gush Shalom(Μέτωπο Ειρήνης-η κυριότερη οργάνωση της ευρύτερης ριζοσπαστικής αριστεράς του Ισράηλ)
και άλλοι σαν αυτούς είναι έξω από το στρατόπεδο. Γιατί; Επειδή δεν ήταν “Σιωνιστές”.Και τι είναι ο Σιωνισμός στις μέρες μας; Μία απαρχαιωμένη αντίληψη που δημιουργήθηκε σε μία διαφορετική πραγματικότητα, μία αόριστη και απατηλή ιδέα που επισημαίνει τη διαφορά ανάμεσα στο επιτρεπόμενο και το απαγορευμένο. Ο Σιωνισμός σημαίνει εποικισμό στα εδάφη; Κατοχή; Νομιμοποίηση κάθε πράξης βίας και αδικίας; Η αριστερά ψέλλισε. Οποιαδήποτε δήλωση κριτικής του Σιωνισμού, ακόμη και στον Σιωνισμό της κατοχής, θεωρήθηκε ένα ταμπού το οποίο η αριστερά δεν τόλμησε να σπάσει. Οι δεξιοί απέκτησαν ένα μονοπώλιο αναφορικά με το Σιωνισμό, αφήνοντας την αριστερά στη δική της “δικαιοσύνη”.Ένα Εβραϊκό και δημοκρατικό κράτος; Οι Σιωνιστές αριστεροί είπαν αυτόματα ναι, παραβλέποντας τη διαφορά ανάμεσα στα δύο και μη τολμώντας να δώσουν προτεραιότητα σε καθένα από τα δύο. Νομιμοποίηση για κάθε πόλεμο; Οι Σιωνιστές αριστεροί ψέλλισαν ξανά – ναι στην αρχή και όχι στη συνέχεια, ή κάτι τέτοιο. Λύση του προβλήματος των προσφύγων και του δικαιώματος επιστροφής; Αναγνώριση του αδικήματος του 1948; Ακατονόμαστο. Αυτή η αριστερά έχει τώρα, δίκαια, φθάσει στο τέλος της πορείας της.Όποιος επιθυμεί μία δυναμική αριστερά πρέπει πρώτα να θέσει τον Σιωνισμό στο περιθώριο. Μέχρι να εκδηλωθεί από την κυρίαρχη τάση μία κίνηση η οποία θα επαναπροσδιορίσει με γενναιότητα το Σιωνισμό, δεν θα υπάρχει κανένας ανοιχτόμυαλος αριστερός εδώ. Δεν είναι δυνατόν να είσαι και αριστεριστής και Σιωνιστής μόνο σύμφωνα με τον προσδιορισμό του δεξιού. Ποιος αποφάσισε ότι οι έποικοι είναι Σιωνιστές και νόμιμοι, και ότι οι αγώνες εναντίον τους δεν είναι τίποτα από τα δύο;Αυτό το ταμπού πρέπει να σπάσει. Είναι θεμιτό να μην είσαι Σιωνιστής, όπως κοινά ορίζεται σήμερα. Είναι θεμιτό να πιστεύεις στο δικαίωμα των Εβραίων να έχουν ένα κράτος και παρόλα αυτά να είσαι αντίθετος με το Σιωνισμό που εμπλέκεται στην κατοχή. Είναι θεμιτό να πιστεύεις πως ό, τι συνέβη το 1948 θα έπρεπε να μπει στην ατζέντα, ώστε να απολογηθούν οι υπεύθυνοι για την αδικία και να ενεργήσουν για τον επαναπατρισμό των θυμάτων. Είναι θεμιτό να είσαι αντίθετος σε έναν άσκοπο πόλεμο από την πρώτη του κιόλας μέρα. Είναι θεμιτό να πιστεύεις ότι οι Άραβες του Ισραήλ αξίζουν να έχουν τα ίδια δικαιώματα – πολιτιστικά, κοινωνικά και εθνικά – όπως οι Εβραίοι. Είναι θεμιτό να εγείρεις ενοχλητικά ερωτήματα σχετικά με την εικόνα των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων ως στρατού κατοχής, και είναι ακόμη θεμιτό να θέλεις να συνομιλήσεις με την Hamas.Αν το προτιμάς, αυτό είναι Σιωνισμός, και αν το προτιμάς, αυτό είναι αντι-Σιωνισμός. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, είναι νόμιμο και βασικό για εκείνους που δεν θέλουν να δουν το Ισραήλ να πέφτει θύμα της παράνοιας των δεξιών για πολλά χρόνια ακόμη. Όποιος θέλει έναν Ισραηλινό αριστερό πρέπει να πει “αρκετά” στο Σιωνισμό, το Σιωνισμό του οποίου το δίκαιο έχει πάρει τον πλήρη έλεγχο.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς" στις 12/02/2009
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1063597.html
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLIOG ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου