Θυμάμαι την Νάκμπα

Ένα ενδιαφέρον άρθρο του παλαίμαχου δημοσιογράφου και συγγραφέα Γιόραμ Κανιούκ στην μεγαλύτερη σε κυκλοφορία ισραηλινή εφημερίδα «Γεντιότ Αχρονότ» πάνω σε ένα θέμα ταμπού: την παλαιστινιακή Νάκμπα(καταστροφή), όπως αποκαλούν οι Παλαιστίνιοι την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ εξαιτίας της προσφυγιάς στην οποία εξαναγκάστηκαν περί τους 700.000 Άραβες κατοίκους της Παλαιστίνης, με αφορμή την πρόταση νόμου του ισραηλινού υπουργού παιδείας να αφαιρεθούν από τα σχολικά βιβλία των Αράβων(Παλαιστινίων) που ζουν στο Ισραήλ οι αναφορές στην Νάκμπα


Του Γιόραμ Κανιούκ*



Αυτή την εβδομάδα επισκέφθηκα την Κνεσσέτ(σ.σ. ισραηλινή βουλή) για τρίτη φορά στη ζωή μου. Η πρώτη ήταν στην διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας, όταν η περιοχή δεν βρισκόταν ακόμη υπό ισραηλινό έλεγχο.

Σήμερα πρόκειται για ένα πελώριο κτίριο. Ακόμη και αν ο Νετανιάου κάνει πόλεμο κατά των Αμερικανών, ο αμερικανικός στρατός δεν θα μπορούσε να καταλάβει το κτίριο της βουλής. Το ισραηλινό κοινοβούλιο δείχνει σαν απόρθητο φρούριο μιας ισχυρής χώρας. Συρματοπλέγματα, χοντροί τοίχοι, αξιωματικοί της αστυνομίας και σημεία ελέγχου. Ένα άσχημο οχυρό περικυκλωμένο από ακόμη πιο άσχημα κτίρια.

Δεν έχω ξαναδεί ένα τόσο οχυρωμένο κάστρο σε άλλη πρωτεύουσα. Ακόμη και έτσι, αν ο σχεδιαζόμενος πόλεμος γίνει, η Κνεσέτ θα επιβιώσει. Είναι αυτό που αποκαλούμε μία ασφαλής δημοκρατία.

Στο οχυρωμένο κτίριο που είναι η ισραηλινή βουλή, οι αξιωματούχοι ξαναγράφουν την ιστορία, καθώς και το μέλλον. Το μέλλον στο οποίο προσβλέπαμε κάποτε, όταν ο λόφος ήταν ακόμη άδειος. Μέσω του νόμου περί Νάκμπα και τα σχέδια του υπουργού παιδείας να αφαιρέσει τον όρο από τα σχολικά βιβλία, φαίνεται ότι το μέλλον στο οποίο προσβλέπαμε είναι το να ξεριζώσουμε ό,τι υπάρχει.

Θυμάμαι την Νάκμπα. Την είδα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι την είδε ο υπουργός παιδείας, ο οποίος μόνο την έχει ακουστά. Ήταν σκληρή, ανελέητη εκστρατεία νεαρών στρατιωτών που έχυσαν το αίμα τους ενώ πολεμούσαν ένα αποφασισμένο εχθρό που τελικά ηττήθηκε. Ο εχθρός που ηττήθηκε δεν είναι ένας γεωμετρικά άγνωστος, αλλά ένας λαός που εξακολουθεί να υπάρχει. Οι γονείς και οι παππούδες του πολέμησαν καλά. Ειδάλλως, δεν θα είχαμε υποστεί τόσες πολλές απώλειες.

Τραυματίστηκα στην μάχη, αλλά πιστεύω πως ο υπουργός Παιδείας πρέπει να διδάξει τους νέους ανθρώπους να είναι ήρωες, μαθαίνοντας τους ότι ο πόλεμος αυτός είχε και ηττημένους και ότι έχουν και αυτοί την δική τους ιστορία. Δεν έχουν την χώρα που τους ανήκε αλλά έχουν ιστορία και κανείς υπουργός Παιδείας δεν μπορεί να ξεριζώσει από έναν ηττημένο λαό τις ισχυρές του μνήμες. Οι μαχητές της Νάκμπα, πολέμησαν ηρωικά, αλλά εμείς πολεμήσαμε καλύτερα.


Αραβική ποίηση


Το γεγονός ότι το κράτος του Ισραήλ υπάρχει σήμερα είναι η νίκη, παρά το ξερίζωμα των συνθηκών που οδήγησαν στην δημιουργία του από την πλευρά την ηττημένων. Οι Γερμανοί προσπάθησαν να διδάξουν γερμανική ιστορία χωρίς το Ολοκαύτωμα. Δεν το κατάφεραν. Το Ολοκαύτωμα είναι ένα σημαντικό στοιχείο σήμερα στην Γερμανία, γιατί αποτέλεσε ένα ισχυρό γεγονός. Το ίδιο ισχύει για όλους τους ανόητους νόμους με τους οποίους υπουργοί επιδιώκουν να διορθώσουν την ιστορία.

Ο υπουργός Παιδείας δεν ανακάλυψε την ιδέα. Ο Στάλιν ήταν βέβαιος πως γράφει μία νέα ρωσική ιστορία, το παρελθόν τον επανόρθωσε. Μία ιστορία που γίνεται μύθος αποτελεί περισσότερη ιστορία από όση ο υπουργός Παιδείας μπορεί να δημιουργήσει. Ακόμη και αν τα παιδιά των Αράβων μάθουν τα ποιήματα του Μπιάλικ(σ.σ. εθνικός ποιητής του Ισραήλ) και αναγκαστούν να υψώσουν την σημαία του Ισραήλ στα σπίτια τους κάθε πρωί και τραγουδούν τον εθνικό μας ύμνο κάθε απόγευμα, το βράδυ, στα κρυφά, θα διαβάζουν αραβική ποίηση. Γιατί η αραβική ποίηση είναι δική τους. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε για αυτό.

Ενώ όσο ήμουν μέσα στο φρούριο της Κνεσσέτ σκέφτηκα ότι ίσως είναι ακόμη δυνατό, πριν πεθάνω, να μετατρέψουμε αυτό το κράτος σε Εβραϊκό Κράτος-όχι ένα που θα κατοικείται από φανατικές μάζες που αποκαλούνται Εβραίοι, αλλά από Εβραίους σαν αυτούς που κάποτε ήμασταν. Ένα κράτος όπου σεβόμαστε αυτούς που πολέμησαν εναντίον μας και ηττήθηκαν. Όταν αυτό συμβεί, θα δούμε την ίδρυση ενός αραβικού κράτους πλάι μας και την πόλη της Ιερουσαλήμ, γνωστή και ως Αλ-Κουντς, να γίνεται η πρωτεύουσα των δύο κρατών, ενός εβραϊκού και ενός αραβικού. Και τότε η ειρήνη θα έλθει στο Ισραήλ, Αμήν.


*Δημοσιεύτηκε στις 23/07/2009 στο

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3751318,00.html
ΠΗΓΗ:peacenik