Πρέπει οι Εβραίοι να βλέπουν πάντα τον ευατό τους ως θύματα;

του Antony Lerman*

Υπό το φως της ισραηλινής επίθεσης στην Γάζα, κάποιες πρόθυμες φωνές μας λένε ότι ο αντισημιτισμός επέστρεψε για μία ακόμη φορά. Οκτώ χρόνια επιθέσεων με ρουκέτες από την Χαμάς και η άδικη κατακραυγή του κόσμου όταν το Ισραήλ προβαίνει σε αντίποινα, υποστηρίζουν. Τα μέσα ενημέρωσης μεροληπτούν και αμφισβητούν την νομιμότητα ύπαρξης του εβραϊκού κράτους.

Η Αριστερά επιτίθενται στο Ισραήλ ως το απόλυτο κακό. Ακόμη και τα θέατρα συνεχίζουν να παρουσιάζουν τα αντισημιτικά στερεότυπα, τον Shylock, τον Fagin και τον «εκλεκτό λαό», μόνο και μόνο για να μας βασανίσουν. Αν αυτή η θλιβερή εικόνα ήταν ακριβής περιγραφή του τι περνούν οι Εβραίοι σήμερα, ποιος θα αρνιόταν ότι τα βάσανα είναι αυτό που χαρακτηρίζουν τις συνθήκες που ζουν οι Εβραίοι;

Στους περισσότερους εβραϊκούς κύκλους, αν θέσεις σε αμφισβήτηση την αφήγηση αυτή και πεις ότι ίσως είναι υπερβολική, ότι επιβάλλει ένα επίπεδο τρόμου και μοναδικής θυματοποίησης των Εβραίων, θα προκαλέσεις την εχθρότητα και την δυσπιστία σε ανάλογη έκταση και θα τύχει ελάχιστης δημόσιας συμπάθειας. Αλλά όπως έλεγε ο καθηγητής Salo Baron, ο μεγαλύτερος ίσως Εβραίος ιστορικός του 20ου αιώνα, βρίσκουμε μία σοβαρή δικαιολογία για να θέσουμε τέτοια ερωτήματα.

Ο καθηγητής Baron καταφέρθηκε έντονα κατά αυτού που αποκαλούσε «η δακρύβρεχτη αντίληψη της εβραϊκής ιστορίας», η οποία τοποθέτησε τα βάσανα στο επίκεντρο της εβραϊκής ζωής. «Τα βάσανα είναι κομμάτι της μοίρας των Εβραίων», έλεγε ο καθηγητής Baron σε συνέντευξη του το 1975. Ένας άλλος διακεκριμένος ιστορικός, ο καθηγητής Yosef Hayim Yerushalmi, έλεγε ότι ο Baron καταπολεμούσε πάντοτε την άποψη ότι η εβραϊκή ιστορία «είναι όλη σκοτάδι χωρίς κανένα φως. Εργάστηκε σθεναρά για να αποκαταστήσει την ισορροπία»

Ο Baron ο οποίος γεννήθηκε στην Πολωνία και πήγε στην Αμερική το 1930 να διδάξει στο πανεπιστήμιο Κολούμπια στη Νέα Υόρκη, πέθανε σε ηλικία 94 ετών το 1989, ίσως μία από τις σπουδαιότερες χρονιές στην μεταπολεμική εβραϊκή ιστορία. Με την κατάρρευση του κομμουνισμού στην ανατολική Ευρώπη και την Σοβ. Ένωση, η καταπίεση της εβραϊκής θρησκείας και της πολιτισμικής έκφρασης τερματίστηκε. Περισσότεροι από δύο εκατ. Εβραίοι ήταν πλέον ελεύθεροι να επιλέξουν να είναι Εβραίοι ή όχι. Ένας εκπληκτικός αριθμός επέλεξε τον εβραϊσμό και μία αξιοσημείωτη αναγέννηση της εβραϊκής ζωής άρχισε. Η ιστορική στιγμή περιγράφει την κεντρική αλήθεια της κριτικής του Baron.

Είκοσι χρόνια μετά, η αναγέννηση συνεχίζεται, αλλά η αντίδραση του κόσμου στον πόλεμο του Ισραήλ στην Γάζα και η δραματική αύξηση των αντισημιτικών ενεργειών σε μια σειρά από χώρες από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος οδήγησε πολλούς στο να περιγράψουν μία πολύ μαύρη εικόνα της τρέχουσας εβραϊκής δύσκολης θέσης. Έτσι λοιπόν σκεπτόμενος την ακρίβεια αυτών, ειδικά υπό το φως του δηλητηριώδους αντισημιτισμού, για τον οποίο ο Howard Jacobson, έγραφε στην Ιντιπέντεντ τον περασμένο μήνα, υποστηρίζοντας ότι ανακάλυψε να εκτρέφεται σε κάθε κριτική κατά του Ισραήλ, αναρωτήθηκα τι φως θα έβρισκε ο καθηγητής Baron στο σημερινό σκοτάδι.

Θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η δακρύβρεχτη αντίληψη της εβραϊκής ιστορίας επέστρεψε και ότι χρειάζεται να επανέλθει κάποια ισορροπία; Έχουμε εμείς οι Εβραίοι υποκύψει ψυχολογικά σε μία αιώνια θυματοποίηση, μία εντελώς αρνητική εβραϊκή εξαίρεση ή πρόκειται για δικαιολογημένη παράνοια;

Mία πρωτοπόρα έρευνα που δημοσιεύτηκε όταν άρχιζαν οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί στην Γάζα, ρίχνει κάποιο φως. Δείχνει ακριβώς πως το συναίσθημα δεν έχει σημασία του τι κάνουμε, ότι βρισκόμαστε στο έλεος άλλων ισχύει για τους Ισραηλινούς Εβραίους. Μία ομάδα με επικεφαλής τον καθηγητή Ντανιέλ Μπαρ Ταλ στο πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, ένας από τους κορυφαίους πολιτικούς ψυχολόγους στον κόσμο, ρώτησε Ισραηλινούς Εβραίους για το τι θυμούνται από την σύγκρουση με τους άραβες, από τότε που ξεκίνησε μέχρι σήμερα και ανακάλυψε ότι «η συνείδησή τους χαρακτηρίζεται από μία αίσθηση θύματος, μία νοοτροπία πολιορκίας, τυφλού πατριωτισμού, πολεμοκάπηλης διάθεσης, ηθικής αυτοϊκανοποίησης, στέρησης της ανθρώπινης υπόστασης των Παλαιστινίων και αδιαφορία για τα δικά τους βάσανα».

Οι ερευνητές βρήκαν στενή σχέση μεταξύ της συλλογικής μνήμης και της ανάμνησης «των διώξεων που υπέστησαν στο παρελθόν οι Εβραίοι» και το Ολοκαύτωμα, την αίσθηση ότι «όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας». Αν μία τέτοια μελέτη γινόταν και μεταξύ των Εβραίων στην Βρετανία, φοβάμαι ότι τα αποτελέσματα θα ήταν ίδια.

Για τους ίδιους τους Εβραίους να βλέπουν τον εαυτό τους με αυτόν τον τρόπο είναι κατανοητό, αλλά είναι διαστροφή και βαθειά καταστροφικό. Όπως εξηγεί ο καθηγητής Μπαρ Ταλ, η άποψη αυτή προέρχεται κυρίως από μία μακρά κατήχηση που βασίζεται στην άγνοια και την ενισχύει. Η εβραϊκή κοινή γνώμη δεν θέλει να συγχέεται με γεγονότα. Αν οριζόμαστε από τους διωγμούς του παρελθόντος, από το ότι είμαστε θύματα, θα σκεφτούμε ποτέ καθαρά για το πρόβλημα Ισραήλ-Παλαιστίνης και το πρόβλημα του αντισημιτισμού;

Για να δικαιολογηθεί η επίθεση στην Γάζα, το Ισραήλ πέταξε τον μανδύα του θύματος πάνω από τους κατοίκους του νοτίου Ισραήλ που έχουν ζήσει υπό την συνεχή απειλή των επιθέσεων με ρουκέτες από το 2001. Η ισραηλινή κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι του στρατού έχουν μία αξιοσημείωτη ευνοϊκή παρουσία στα μέσα ενημέρωσης όταν χρησιμοποιούν το επιχείρημα αυτό. Η ιστορία όμως δεν άρχισε το 2001. Όπως επισημαίνει η ισραηλινή δημοσιογράφος Αμίρα Χας, η ισραηλινή πολιορκία ξεκινά το 1991, πριν καν οι επιθέσεις αυτοκτονίας αρχίσουν. Η συνεχής έμφαση στο τι υποφέρει το Ισραήλ, με την εξαίρεση άλλων γεγονότων και την επωδό ότι καμιά άλλη χώρα δεν θα ανεχόταν μία τέτοιου είδους απειλή στους πολίτες της για μία τόσο μεγάλη περίοδο έδωσε την βάση υπέρ της στρατιωτικής λύσης ως την μόνη διέξοδο. Το θύμα έχει στριμωχτεί στην γωνία και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ξεφύγει.

Αλλά η δημοφιλής Ισραηλινή φράση «δεν υπάρχει άλλη λύση», δεν ευσταθεί ούτε σε ένα δευτερόλεπτο ανάλυσης. Υπήρξε ένα τεράστιος πλούτος από σημαντική στρατιωτική πληροφόρηση, ιδίως μετά την καταστροφή στον πόλεμο του Λιβάνου το 2006, που έλεγε ότι δεν υπάρχει στρατιωτική λύση στο πρόβλημα των ισλαμικών οργανώσεων τύπου Χαμάς και Χεζμπολάχ. Ήδη και πριν τον Λίβανο το 2004, ο πρώην εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού Ναχμάν Σάϊ, μία εξέχουσα προσωπικότητα του ισραηλινού κατεστημένου, δήλωνε: « Παρά τον μεγάλο θυμό, την απογοήτευση και την αποστροφή που νιώθουμε, πρέπει να συνομιλήσουμε με την Χεζμπολάχ. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε κάθε δυνατότητα να έλθουμε σε συμβιβασμό μαζί τους και να κερδίσουμε πολύτιμο χρόνο. Περιλαμβάνεται σε αυτό όλο το κακό της περιοχής; Τι περιμένουμε; Μπορούμε πάντοτε να επιστρέψουμε και να πολεμήσουμε την τρομοκρατία».

Στις αρχές Ιανουαρίου φέτος, ο πρώην επικεφαλής της Μοσάντ και εκπρόσωπος εθνικής ασφαλείας, Εφραίμ Χαλεβί, δήλωνε: « Αν στόχος του Ισραήλ ήταν να εξαρθρώσει την απειλή των ρουκετών για τους κατοίκους του νοτίου Ισραήλ, να ανοίξουν τα συνοριακά περάσματα θα εξασφάλιζε μία τέτοια ησυχία για μία γενιά». Ο Ντανιέλ Λέβι, πρώην σύμβουλος στο γραφείο του Ισραηλινού πρωθυπουργού Εχούντ Μπαράκ, δείχνει ξεκάθαρα το που ελήφθησαν οι λάθος αποφάσεις: η αποχώρηση από την Γάζα χωρίς τον συντονισμό του «τι θα γίνει μετά» με τους Παλαιστινίους, η ερμητική πολιορκία της Χαμάς και της Γάζας μετά τις εκλογές του 2006 αντί του να επιχειρηθεί να δοκιμαστεί η ικανότητα της Χαμάς να κυβερνήσει με υπευθυνότητα, αντί να οικοδομηθεί η εκεχειρία, το Ισραήλ ήταν ο πρώτος που την έσπασε στις 4 Νοεμβρίου. Με δύο λόγια υπήρχαν άλλες εναλλακτικές λύσεις.

H πρόσφατη φρενίτιδα διπλωματικής δραστηριότητας το επιβεβαιώνει. Το πρώτο ταξίδι του Τόνι Μπλερ στην Γάζα, οι επαφές της Χίλαρι Κλίντον με τους ηγέτες του Ισραήλ και η σκληρότερη γλώσσα όσον αφορά τους οικισμούς και η υποσχεθείσα οικονομική βοήθεια των 5 δις. δολαρίων στην σύνοδο των δωρητών στην Αίγυπτο είναι όλα προσπάθειες να φανεί η Ισραηλινή ευγένεια, τώρα που το Ισραήλ βρίσκεται σε εκλογικό αναβρασμό. Δείχνουν ότι η επιχείρηση στην Γάζα έσπασε όλες τις πόρτες για εναλλακτικές διπλωματικές λύσεις, καθώς και την πιθανότητα να δημιουργηθεί μία νέα παλαιστινιακή κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Αντί να επαληθεύει την γραμμή της κυβέρνησης ότι ήταν δίκαιη για τους πληγωμένους κατοίκους του νοτίου Ισραήλ, χρησιμοποιήθηκε απλά για να δείξει στον κόσμο και ιδίως στην νέα κυβέρνηση Ομπάμα, την ευθύνη του Ισραήλ για την αδικία της ανθρώπινης καταστροφής στην Γάζα.

Δεν αποτελεί πολιτική κρίση η αίσθηση συμπόνιας για τους τρομοκρατημένους Ισραηλινούς από τις ρουκέτες της Χαμάς και είναι ακριβώς το ίδιο για τους Παλαιστινίους που ζουν στην εικονική φυλακή της Γάζας. Αλλά οι αντικειμενικές δυσκολίες των δύο λαών δεν είναι ο ίδιο. Για να πειστεί κανείς ότι ο πυροβολισμός μίας γαλοπούλας είναι μία ενέργεια ηρωισμού, χρειάζεται η « αυτό-ηθική» και ο «τυφλός πατριωτισμός».

Ο καθηγητής Μπαρ Ταλ το επεσήμανε στην μελέτη του. Βλέπεις τον εαυτό σου ως Δαβίδ κατά του Ισλαμιστή Γολιάθ. Ο κόσμος βλέπει έναν πανίσχυρο ελέφαντα και ένα βίαιο, μοχθηρό ποντίκι που πίνει αίμα. Ο ελέφαντας προσδίδει στο ποντίκι την ευθύνη να μπλοκάρει ολόκληρη την ειρηνευτική διαδικασία στην Μέση Ανατολή ζητώντας από το ποντίκι να αναγνωρίσει την ύπαρξη του ελέφαντα πριν οποιεσδήποτε σημαντικές διαπραγματεύσεις με τους Παλαιστινίους καν ξεκινήσουν. Όλα αυτά στέλνουν το μήνυμα του ανίσχυρου: « Πιστεύουμε βάσιμα ότι η ύπαρξη μας απειλείται από αυτό εδώ το ποντίκι».

Ο καθηγητής Baron υποστήριζε ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την ιστορία των Εβραίων έξω από την ιστορία των κοινωνιών στις οποίες οι Εβραίοι ζούσαν. Επιπλέον αυτή η αφήγηση θύματος διατηρείται μόνο στην βάση μίας αρνητικής εβραϊκής εξαίρεσης που απομονώνει την εβραϊκή εμπειρία από την ιστορική κυρίαρχη αφήγηση.

Η ελπίδα και η αισιοδοξία που ακολούθησε την κατάρρευση του κομμουνισμού και η εβραϊκή αναγέννηση στην Ευρώπη το 1989 έχει εξαφανιστεί από μία αμυντική, φοβισμένη και εθνοκεντρική αντίληψη, που κάνει την δίκαιη λύση της Ισραηλινό-Παλαιστινιακής διένεξης δυσκολότερη και επηρεάζει την ζωή των Εβραίων παντού. Γιατί λοιπόν συνεχίζουμε να βλέπουμε την εποχή μας μέσα από την δακρύβρεχτη άποψη της εβραϊκής ιστορίας;

Αν με καλέσετε να καταγράψω την λίστα με τις ευθύνες των εχθρών των Εβραίων, για να πω απλά όλα γίνονται εξαιτίας τους, ίσως θα ήταν καλύτερα να σταματήσετε να διαβάζετε τώρα. Ασφαλώς η προκατάληψή μας οφείλεται εν μέρει στους άλλους που δεν επιθυμούν για εμάς κανένα καλό, αλλά πριν τρέξουμε να τους κατηγορήσουμε, θα ήθελα να κοιταχτούμε πρώτα στον καθρέφτη, να μάθουμε ποια είναι η δική μας ευθύνη. Ο φιλελεύθερος ιστορικός του Σιωνισμού, Ραβίνος Arthur Hertzberg, δήλωνε «είναι λάθος να αρνούμαστε στους Εβραίους τον σεβασμό να έχουν την δική τους ιστορία, ακόμη και τον πόνο της». Σκεφτείτε αυτά τα πέντε σημεία.

Υπάρχει κάθε αιτία γιατί το Ολοκαύτωμα θα έπρεπε να συνεχίσει να επηρεάζει την σκέψη μας. Αλλά με το να επιμένουμε στην ιδιοκτησία του, να το αποκόβουμε και να το θεωρούμε ως κάτι μοναδικό, κινδυνεύουμε να αποκόψουμε την εβραϊκή τραγωδία από την ιστορία παντελώς. Και η διαδικασία αυτή ήταν μία συνειδητή πράξη. Αν την δει κανείς ως κάτι εντελώς ξεχωριστό, το Ολοκαύτωμα πολύ εύκολα χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει έκτακτα μέτρα που υποτίθεται εξασφαλίζουν το ότι δεν θα συμβεί ξανά. Είναι ένας επικίνδυνος δρόμος να ακολουθήσουμε.

Με το να περιορίζεται τόσο πολύ το Ολοκαύτωμα, οι Εβραίοι ηγέτες του Ισραήλ και αλλού, χρησιμοποιούν συχνά την τραγωδία για να δραματοποιήσουν την θέση του Ισραήλ ή τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι Εβραίοι. Όταν λοιπόν ο επικεφαλής της αμερικανικής Λίγκας κατά της Δυσφήμισης(σ.σ. εβραϊκή οργάνωση) Αβραάμ Φόξμαν περιγράφει την επίθεση στην συναγωγή στο Καράκας «ως σκηνή μίας νέας νύχτας των Κρυστάλλων»-παρομοιάζοντας την με το πογκρόμ που έγινε στις 9 Νοεμβρίου του 1938 στην Γερμανία κατά το οποίο συνελήφθηκαν περισσότεροι από 30.000 Εβραίοι και πυρπολήθηκαν 191 συναγωγές-υποβαθμίζει την νύχτα των Κρυστάλλων.

Αλλά πέρα από αυτό: εδραιώνει την αντίληψη ότι εμείς οι Εβραίοι είμαστε για πάντα αντικείμενα και ποτέ υποκείμενα της ιστορίας. Αυτό δεν ήταν ποτέ από μερικώς αλήθεια, αλλά από τότε που δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ, έπαψε να είναι αλήθεια πέρα για πέρα. Το Ισραήλ άλλαξε τα πάντα, είτε είσαι κοντά στο Ισραήλ είτε όχι. Το Ισραήλ ενεργεί στην παγκόσμια σκηνή. Αποκαλεί τον εαυτό του εβραϊκό κράτος, το ότι επηρεάζει την θέση των Εβραίων παντού στον κόσμο, δεν μπορεί να προσποιείται ότι είναι ανήμπορο, είναι υποκείμενο της ιστορίας και όχι το αντικείμενο και με τον τρόπο αυτό μετατρέπει και τους Εβραίους όλου του κόσμου επίσης σε υποκείμενο της ιστορίας.

Αυτό περιγράφεται με τον καλύτερο τρόπο από το γεγονός ότι ο εκπρόσωπος της εβραϊκής κοινότητας στην Βρετανία, το Community Security Trust, αναφέρει δραματική αύξηση των αντισημιτικών περιστατικών από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος στην Γάζα. Δεν είναι βέβαια νέο φαινόμενο. Για δεκαετίες, αυξάνονται τα περιστατικά σε περιόδους υψηλής έντασης ή βίας στο Ισραήλ-Παλαιστίνη. Οι Εβραίοι ηγέτες και οι σχολιαστές αγανακτούν για τις αναφορές ότι οι Εβραίοι όλου του κόσμου είναι υπεύθυνοι για τις ενέργειες του Ισραήλ. Μην μπερδεύετε τους Εβραίους και το Ισραήλ, λένε. Αλλά τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Οι περισσότεροι Εβραίοι υποστηρίζουν το Ισραήλ. Αισθάνονται ότι είναι μέρος της ταυτότητάς τους. Οι επίσημε εβραϊκές οργανώσεις υπερασπίζονται το Ισραήλ όταν το επικρίνουν.

Τίποτα από όλα αυτά δεν δικαιολογεί ούτε μία πράξη αντισημιτισμού κατά Εβραίων επειδή κάποιος ισχυρίζεται ότι έχει εξαγριωθεί με όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη. Αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Αν αισθάνεσαι κοντά στο Ισραήλ, δεν μπορεί να έχεις απλά σχέση με την χώρα και όλα να είναι εντάξει. Πρέπει να την έχεις και όταν το Ισραήλ προκαλεί την κατακραυγή.

Η επίπτωση από αυτό αναγνωρίζει ότι με το να προκαλείς την κατακραυγή, η οποία χρησιμοποιείται κατά των Εβραίων, το Ισραήλ φέρνει την ευθύνη για αυτήν την αντί-εβραϊκή εχθρότητα. Αν το Ισραήλ ανησυχούσε πραγματικά για τους Εβραίους σε ολόκληρο τον κόσμο, θα σκεφτόταν πολύ και σκληρά για τις επιπτώσεις της πραγματικότητας αυτής.

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι ενώ επικεντρωνόμαστε στον αντισημιτισμό πιο συστηματικά από οποιαδήποτε άλλη φορά τα τελευταία 30 χρόνια, έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι Εβραίοι στον κόσμο αισθάνονται άνετα με έναν απροσδιόριστο εχθρό που μας μισεί από ότι μία πολυπολιτισμική κοινωνία που υποδέχεται τους Εβραίους με ίσους όρους.

Οποιοσδήποτε αντισημιτισμός πρέπει να αντιμετωπιστεί σοβαρά, ακόμη και στις καλύτερες εποχές, αλλά η όρεξή μας για συνταρακτική αποτίμηση των αντισημιτικών απειλών δείχνει να μην έχει όρια. Όταν ο βουλευτής του Εργατικού κόμματος Denis MacShane γράφει ότι «ο νέος αντισημιτισμός είναι ένα αναπτυγμένο, συστηματικό και οργανωμένο σύστημα σύγχρονης πολιτικής που έχει τεράστια επιρροή στα μυαλά εκατομμυρίων» και ότι «επηρεάζει την παγκόσμια πολιτική σήμερα όσο καμιά άλλη ιδεολογία», μπορούμε να πάρουμε στα σοβαρά μία τέτοιου είδους υπερβολή;

Είναι πολύ πιθανό να αναγνωρίσουμε τον πόνο που προκαλεί ο αυξανόμενος αντισημιτισμός αλλά να απορρίπτουμε άγρια σενάρια και αντιπαραγωγικούς τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος, όπως είναι η δαιμονοποίηση της έντονης κριτικής στο Ισραήλ. Θα μπορούσαμε να είχαμε διάλογο για τις εναλλακτικές προσεγγίσεις ερμηνείας του τι συμβαίνει και του τι πρέπει να γίνει. Δυστυχώς, το εβραϊκό κατεστημένο εδώ και άλλοι που θεωρούν τον εαυτό τους φύλακες της εβραϊκής αξιοπρέπειας το θεωρούν προδοσία και άρνηση του αντισημιτισμού.

Τίποτα δεν περιγράφει καλύτερα το πώς είμαστε δέσμιοι στην μοναδικότητα των όσων υποφέρουμε από την σοκαριστική σιωπή από τους περισσότερους Εβραίους ηγέτες που επικρότησαν την άνοδο του Αβιγκντόρ Λίμπερμαν, ενός πολιτικού, ο οποίος όπως έγραψε η ισραηλινή εφημερίδα Χαάρετς, «ηγήθηκε μία ρατσιστικής εκστρατείας κατά των Αράβων πολιτών του Ισραήλ και είναι ύποπτος για εγκληματικές ενέργειες», πρόσωπο κλειδί στην επόμενη ισραηλινή κυβέρνηση. Αρρωσταίνει το γεγονός ότι οι ηγέτες των τριών μεγαλύτερων κομμάτων του Ισραήλ τον φλέρταραν και του έδειχναν σεβασμό, χωρίς να κρύβουν ότι ίσως να κρατούσαν μεταφορικά τις μύτες τους.

Πριν αφήσουμε κάτω τον καθρέφτη, η εικόνα που τελικά βλέπουμε είναι αυτή του Λίμπερμαν. Δεν είμαστε καταδικασμένοι να αποδεχόμαστε την μοίρα που οι στενοκέφαλοι εθνοκεντρικοί Εβραίοι μας υπαγορεύουν. Η βελτίωση της κρίσης μας, η ανάκτηση της ισορροπίας, μπορεί να προέλθει από την παραδοχή της βαθειάς αλήθειας, ακόμη και να φθάσουμε σε αυτήν μέσω αντιπαθητικών συγκρίσεων.

Ξέρω ότι η πολιορκία, ο βομβαρδισμός και η εισβολή στην Γάζα δεν έχουν σχέση με την γερμανική ισοπέδωση του γκέτο της Βαρσοβίας, μία σύγκριση που οι επικριτές του Ισραήλ διαδίδουν μέσω ιντερνέτ. Και η ανάγκη μας για ηρεμία και λεπτομερή εξέταση της πραγματικότητας της σύγκρουσης θα εξυπηρετηθεί καλύτερα αν αφήσουμε τέτοιου είδους συγκρίσεις. Αλλά αν πάψουμε να σκεπτόμαστε τα όσα υπέφεραν τα δολοφονημένα παλιόπαιδα στο γκέτο και τα παιδιά που πεθαίνουν στην Γάζα, ποιος θα τολμήσει να πει ότι τα βάσανά τους είναι διαφορετικά. Όπως ο καθηγητής Baron φαίνεται να υποστηρίζει, πέφτουμε όλοι τόσο εύκολα στην παγίδα να σκεπτόμαστε ότι υπάρχει κάτι μοναδικό στα όσα οι Εβραίοι υποφέρουν. Δεν υπάρχει.

*Ο Antony Lehman είναι πρώην διευθυντής του Ινστιτούτου Έρευνας Εβραϊκής Πολιτικής. Δημοσιεύτηκε στην αγγλική εφημερίδα "Ιντιπέντεντ" στις 7 Μαρτίου 2009.

http://www.independent.co.uk:80/news/world/middle-east/must-jews-always-see-themselves-as-victims-1639277.html