Ο νόμος της σιωπής
«Ηταν ένα αγόρι γύρω στα 18, με σγουρά μαλλιά. Ξανθό. Εσκυψα να δω αν τον γνωρίζω καλά και το παιδί τάραξεν! Τινάχτηκα πίσω και είπα: "Κύριε διοικητά, αυτός είναι ζωντανός..." . "Βούλωσ' το βρωμόπαπα, γιατί θα σ'το βουλώσω εγώ μια και καλή...". Ερριξαν το παιδί στο λάκκο, τ' ορκίζομαι στο θεό! Ερριξαν το παιδαρέλι ζωντανό στο λάκκο και το σκέπασαν με χώματα!»
Η παραπάνω μαρτυρία, από το ματωμένο κυπριακό καλοκαίρι του 1974, δεν αφορά την τουρκική εισβολή αλλά το «εθνικόφρον» στρατιωτικό πραξικόπημα που προηγήθηκε («ελληνική εισβολή» το χαρακτήρισε τότε από το βήμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ο νόμιμος πρόεδρος του νησιού, αρχιεπίσκοπος Μακάριος). Προέρχεται από τον ιερέα του νεκροταφείου της Λευκωσίας, Παπάτσεστο, καταγράφηκε από το δημοσιογράφο Γιώργο Λιάνη και δημοσιεύθηκε στα «Νέα» εδώ και τρεις δεκαετίες (27.2.1976). Το συμβάν τοποθετείται στο νεκροταφείο Λευκωσίας, στις 17 Ιουλίου 1974, με ενταφιαστές-εκτελεστές Ελλαδίτες στρατιωτικούς. Σύμφωνα με τον ίδιο μάρτυρα, άλλα 77 άτομα τάφηκαν ομαδικά εκεί κατά το πραξικόπημα και κάπου 50 ακόμη στη διάρκεια της εισβολής. Η εκταφή και αναγνώρισή τους δεν έχει ολοκληρωθεί μέχρι σήμερα.
Η αφορμή για να θυμηθούμε τα παραπάνω δόθηκε, φυσικά, απ' την υποδοχή που τα ελληνικά ΜΜΕ επιφύλαξαν στη συγκλονιστική τηλεοπτική ομολογία του Τούρκου ηθοποιού (και πρώην στρατιώτη) Αττίλα Ολγκάτς, σχετικά με την προσωπική του συμμετοχή στο διατεταγμένο φόνο Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων κατά την τουρκική εισβολή του 1974. Δεν χρειάζεται και πολλή φαντασία για να διαπιστώσει κανείς ότι άμεσο αποτέλεσμα αυτής της πάνδημης ελληνοτουρκικής κατακραυγής, κατά του βετεράνου που είχε την αποκοτιά να εξομολογηθεί δημόσια το έγκλημά του, θα είναι ο εξαναγκασμός στη σιωπή οποιουδήποτε σκεφτόταν να προβεί σε παρόμοιες αποκαλύψεις. Και για το μεν τουρκικό στρατιωτικοδημοσιογραφικό πλέγμα, αυτός ο τρομοκρατικός χειρισμός ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενος. Ελληνες κι Ελληνοκύπριοι θα περίμενε ωστόσο κανείς να επιδείξουν περισσότερη ευστροφία, προστατεύοντας στοιχειωδώς τον αυτόκλητο μάρτυρα κι ενθαρρύνοντάς τον να γίνει πιο συγκεκριμένος για όσα είδε ή εξαναγκάστηκε να διαπράξει. Δυστυχώς όμως, ο χειρισμός του ζητήματος των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας ελάχιστα διαφέρει στα καθ' ημάς απ' αυτόν του περιώνυμου «φακέλου»: επιφανειακή διαχείριση με στόχο τα «επικοινωνιακά οφέλη» (στο «εξωτερικό» και -κυρίως- το «εσωτερικό» μέτωπο), χωρίς την παραμικρή πρόθεση για ουσιαστική διαλεύκανση της υπόθεσης. Το εξαιρετικά τεκμηριωμένο βιβλίο του συναδέλφου Μακάριου Δρουσιώτη («1619 ενοχές», Λευκωσία 2000, εκδ. Αρχείο) είναι κάτι παραπάνω από διαφωτιστικό σ' αυτό το σημείο.
Αν ριχνόταν άπλετο φως στην κυπριακή τραγωδία του '74, θα 'πρεπε άλλωστε να μιλήσουμε ξεκάθαρα όχι μόνο για την εισβολή του «προαιώνιου εχθρού» αλλά και το διακοινοτικό κι ενδοελληνικό εμφύλιο που προηγήθηκαν. Και τότε δεν θα αρκούσε η καταγγελία των ιμπεριαλιστικών μηχανορραφιών που οδήγησαν στη διχοτόμηση. Θα έπρεπε να κατονομαστούν, με πλήρη στοιχεία, οι «Ελληνάρες» που τους έστρωσαν το δρόμο. Κι αυτό είναι κάτι που σχεδόν κανείς δεν το θέλει πια.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ απο τον ΙΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 7/2/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου