ΑΠΕΡΓΙΑ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

Άλλαξε τίποτα στο καθ’ ημάς μπορντέλο τα τελευταία 20 χρόνια;
30 Ιανουαρίου 2009, 22:48

Κλεάνθης Γρίβας
Περί απεργίας και κοινωνικού εγκλήματος
Στις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις ορισμένων κρατικοδίαιτων συντεχνιών έχει πλήρη εφαρμογή το ρηθέν από το Γάλλο κομμουνιστή ηγέτη, Μορίς Τορέζ, ότι «η απεργία είναι όπλο των τραστ» ή των «ρετιρέ», κατά την ιδιάζουσα νεοελληνική «σοσιαλιστική» αργκό του κ. Ανδρέα Παπανδρέου.
Και ως δια «μαγείας», χάρη στις κομματικές εξαρτήσεις, την ιδιοτέλεια ή την ανεπάρκεια μιας μερίδας της (ελέω των κομμάτων) συνδικαλιστικής ηγεσίας ορισμένων κρατικοδίαιτων συντεχνιών, μια διαμάχη μεταξύ κάποιων επαγγελματικών ομάδων και εργοδοσίας μετατράπηκε σε λυσσαλέα σύγκρουση των «ρετιρέ» και της κοινωνίας, προς μεγάλη ανακούφιση της κρατικής εξουσίας.
Μέχρι στιγμής, κανένας (πλην των κομματικά εξαρτημένων συνδικαλιστών του προβληματικού δημόσιου τομέα) δε διανοήθηκε να θέσει υπό αμφισβήτηση την ιστορικά αποδεδειγμένη διαπίστωση ότι κάθε απεργία που δε στρέφεται κατά της εργοδοσίας αλλά εναντίον της κοινωνίας (είτε με το να της στερεί τη δυνατότητα να υπάρχει και να λειτουργεί ως οργανωμένο σύνολο, είτε με το να τη χρησιμοποιεί ως μέσο για να ασκηθεί πίεση στην εργοδοσία) μετασχηματίζεται από όπλο κοινωνικής άμυνας ή προόδου σε εργαλείο κοινωνικού εγκλήματος.

Για κάποιον που η εξουσιαστική (κρατική και κομματική) πλύση εγκεφάλου δε διατάραξε τις πνευματικές του λειτουργίες σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην μπορεί να «σκέπτεται» παρά μόνο με στερεότυπα, τίποτα δεν είναι δικαιωμένο αφ' εαυτού. Και σ' ό,τι αφορά μία απεργία, η εναρμόνιση των σκοπών και των μέσων της -με ιδιαίτερη βαρύτητα στα μέσα της- αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση της δικαίωσής της.
Εάν συνιστά όχι απλώς άδικη πράξη αλλά έγκλημα το να επιβάλλεται σε έναν άνθρωπο στέρηση των ενεργειακών προϋποθέσεων της ύπαρξής του (αέρας, νερό, τροφή), με την ίδια λογική δεν μπορεί παρά να αποτελεί άδικη πράξη ή έγκλημα το να εξαναγκάζεται σε κάτι τέτοιο μία ολόκληρη κοινωνία.

Στον ευρωπαϊκό κόσμο, που τμήμα του υποτίθεται ότι είμαστε ή επιθυμούμε να γίνουμε, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των εργαζόμενων στις κοινωνικά αναγκαίες και ζωτικές υπηρεσίες, βελτιώνουν διαρκώς τις συνθήκες δουλειάς, τις εισοδηματικές δυνατότητες και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, χωρίς να προσφεύγουν στον γκανγκστερικό εκβιασμό της μερικής ή ολικής διακοπής του ενεργειακού μεταβολισμού της κοινωνίας, που είναι κοινωνικά διαλυτικός και πολιτικά επικίνδυνος. Κι αντ' αυτού προτιμούν άλλες πιο αποτελεσματικές μεθόδους διεκδίκησης των αιτημάτων τους, όπως π.χ. τις άκρως αποτελεσματικές εισπρακτικές απεργίες, που θέτουν σε δεινή δοκιμασία την εργοδοσία και έχουν την επιδοκιμασία της κοινωνίας.
Στη χώρα μας, αντίθετα, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, άμεσα εξαρτημένες από τους κομματικούς μηχανισμούς και δρώντας ως μαχητικές εμπροσθοφυλακές τους, μπορούν όποτε θέλουν να ρίχνουν (ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα) την κοινωνία σε κωματώδη κατάσταση, εξυπηρετώντας τις όποιες θεμιτές ή αθέμιτες σκοπιμότητές τους και αφήνοντας ουσιαστικά αλώβητη την εργοδοσία. Με φυσικό αποτέλεσμα, να τροποποιείται ριζικά ο χαρακτήρας της απεργιακής κινητοποίησης και να μεταβάλλεται από διαμάχη μεταξύ εργαζομένων και εργοδοσίας σε χωρίς αρχές σύγκρουση μεταξύ κοινωνικών ομάδων.
Μια τέτοια τακτική:

● Είναι κοινωνικά διαλυτική γιατί υπονομεύει δραστικά τη δυνατότητα ικανοποίησης των λειτουργικών αναγκών της κοινωνίας και, μετασχηματίζοντας τον απεργιακό αγώνα από διαμάχη μεταξύ εργαζομένων και εργοδοσίας σε διαπάλη μεταξύ κοινωνικών ομάδων, θρυμματίζει τους δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ των εκμεταλλευόμενων κοινωνικών στρωμάτων και διαμορφώνει ένα έδαφος κατάλληλο για την άρση της νομιμότητας και την επιβολή του νόμου της ζούγκλας.
● Είναι πολιτικά επικίνδυνη γιατί καλλιεργεί ψυχολογικές συνθήκες που επιτρέπουν την αυταρχοποίηση της κρατικής εξουσίας με τη σύμφωνη γνώμη και την απαίτηση της πλειοψηφίας των μελών της κοινωνίας.

Η κοινωνία αναθέτει -έναντι αντιμισθίας- σε ορισμένους εργαζόμενους τη διαδικασία παραγωγής και διανομής ορισμένων υπηρεσιών που είναι απολύτως αναγκαίες για την ύπαρξή της. Ανάμεσα σ' αυτούς, τομέα αιχμής αποτελεί η παραγωγή και η διανομή της ηλεκτρικής ενέργειας, η καθαριότητα και η υγεία.

Εάν η συνδικαλιστική ψευτο-αριστοκρατία μιας κοινωνικής ομάδας έχει το δικαίωμα να κατεβάζει το διακόπτη παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και να βυθίζει μία ολόκληρη χώρα στο σκοτάδι και την αδράνεια, δε βλέπω ποιο λογικό επιχείρημα θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς στο «δικαίωμα» κάποιων άλλων κοινωνικών ομάδων, στις οποίες η κοινωνία αναθέτει την άμυνα και την ασφάλειά της, να κάνουν χρήση των όπλων τους και να βάζουν ολόκληρη τη χώρα στο «γύψο».

Το έσχατο «επιχείρημα» των συνδικαλιστικών ηγεσιών των κρατικοδίαιτων «ρετιρέ» για τις δήθεν εξαιρέσεις ορισμένων επαγγελματικών ομάδων από τις γενικές κυβερνητικές ρυθμίσεις (και κυρίως αυτών των ελευθέρων επαγγελματιών) αποτελεί μέτρο του είδους και της ποιότητας της «λογικής» τους.
Κι αυτό γιατί σε πλήρη αντίθεση με τους κρατικοδίαιτους ή δημόσιους υπαλλήλους (όπως μετεξελίχθηκε στη σύγχρονη εποχή η έννοια του αυλικού υπηρέτη της προαστικής περιόδου), οι ελεύθεροι επαγγελματίες:
• Έχουν οι ίδιοι την πλήρη ευθύνη της επαγγελματικής τους ύπαρξης.
• Καταβάλλουν οι ίδιοι το «σταθερό κεφάλαιο» που απαιτεί η επαγγελματική τους δραστηριότητα.
• Πληρώνουν οι ίδιοι το σύνολο των εισφορών στα ασφαλιστικά τους ταμεία.
• Δεν έχουν εξασφαλισμένο εισόδημα.
• Αναλαμβάνουν οι ίδιοι όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται η επαγγελματική τους ελευθερία (προσέλκυση πελατείας, διακυμάνσεις της αγοράς, κλπ).
• Δεν επιβαρύνουν το κοινωνικό σύνολο διαμέσου του κρατικού προϋπολογισμού.
• Δεν έχουν κανένα διασφαλισμένο προνόμιο (υπερωρίες, ετήσιες άδειες, αναρρωτικές άδειες, 13ος μισθός, επιδόματα πολυετιών, αδείας, τέκνων, συζύγων, θείων ή ανιψιών, και πλείστα όσα άλλα). Και
• Δε συνταξιοδοτούνται πριν από το 65ο έτος της ηλικίας (ή προ του θανάτου τους, σε αρκετές περιπτώσεις).

Κι ακριβώς επειδή η φύση του ελεύθερου επαγγέλματος ταιριάζει σε ελεύθερους ανθρώπους που μπορούν να αναλαμβάνουν τους προσωπικούς κινδύνους και τις προσωπικές ευθύνες που συνεπάγεται κάθε ελευθερία, κανένας δε διανοείται να «γλείψει» τα υποδήματα των διαχειριστών της εξουσίας, προκειμένου να διοριστεί... ελεύθερος επαγγελματίας.
Η ολοκληρωτική κρατικίστικη λογική των προνομιούχων «ρετιρέ» βύθισε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη στην ανέχεια και το χάος. Η μοίρα των ολοκληρωτικών γραφειοκρατικών καθεστώτων της «αριστεράς και της προόδου» που σαρώθηκαν σαν χάρτινοι πύργοι, αφήνοντας πίσω τους ερείπια και ο βίος των ανθρωποβόρων αυταρχικών εθνικιστικών «σοσιαλιστικών» καθεστώτων του τρίτου κόσμου, αποτελούν ιστορικά παραδείγματα προς αποφυγή και όχι προς μίμηση.

Ας μας επιτρέψουν λοιπόν οι -χάριν των κομμάτων- συνδικαλιστικοί ηγέτες των καθ' ημάς «ρετιρέ» να εναντιωθούμε στη μοίρα που μας επιφυλάσσει η αδιέξοδη κρατικίστικη «λογική» τους.
Η κοινωνία μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτούς, αλλά δεν μπορεί να ζήσει με αυτούς έτσι και όπως είναι. Συνεπώς, είναι υποχρεωμένοι να αλλάξουν ριζικά τον τρόπο σκέψης και δράσης τους, αν δε θέλουν να καταποντιστούν μέσα στο χάος που δημιουργούν.

Υ.Γ. Για να αποφευχθούν ενδεχόμενες «παρερμηνείες» και οι «δίκες προθέσεων» που είθισται να τις ακολουθούν, είναι αναγκαίο να παρατεθεί η Ομολογία Πίστης (η οποία επιβάλλεται από τους κανόνες του, συνηθισμένου στις μέρες μας, «κυνηγιού των μαγισσών» σε κάθε ενεργό πολίτη που επιμένει να έχει άποψη για τα κοινά) για «ισόβια αλληλεγγύη» με τους απεργιακούς αγώνες που αποσκοπούν στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και στρέφονται εναντίον της εργοδοσίας, και για ανυποχώρητη αντίθεση σε κάθε συντεχνιακή κινητοποίηση που παίζει το παιχνίδι της εξουσίας και λειτουργεί σε βάρος της κοινωνίας.
Δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» (3/10/1990) και αναδημοσιεύτηκε στον
Οικονομικό Ταχυδρόμο (1/11/1990)
στη στήλη «Επιλογές Αξιοπρόσεκτων κειμένων»
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ Zougla.gr